Hep ilahı adalete, insanların yaşattıklarını yaşıcagına inanıyodum. Çünkü bu böyle olmalıydı. Üzen ümit veren hep yanında olucam diyen acıtan kanatan ağlatan sadece aşka değil; tüm insanlığa olan güvenini kıranlar mutlu olamaz dediler hep. İlişkim bitti aylar geçti. Bu sürede iyileştim toparladım dediysem de ne birini sevebiliyorum ne aşık olabiliyorum şans tanıdıklarımı da 1 buluşmadan sonra istemiyorum.
Ama beni üzüp giden o adama bakıyorum. Yine mutlu. Hayatında hicbişi degismedi. Yine buldu ben gibi keriz bir kızı. Saf ona inanan onunla mutluluk pozlarında fotograflarında boguluyorum ben. Kimseyi sevemezken.
İlahi adalet sadece ben gibilerde işliyor. Ama sen yaşadıgım en güzel şeysin diyen evlencegim kız diye ailesine anlatan ailesiyle tanıstıran senelerimi yiyen ve hic sevmemiş gibi terkeden o adam yine aynı bana yasattıklarını yaptıklarını yine severek ve sevilerek yaşamaya devam ediyor. Olan ben gibilere oluyor. Yine üzülen toparlanamayan güveni kırılan kadınlık gururu kırılan inancını kaybeden ben oluyorum. Onun mutlu gülen kahkahalı fotograflarına bakarken hem de..