Merhaba kızlar. Evliyim çok ugrastık eşimle bebek için çok şükür iki aylık hamileyim. zorlu bi gebelik yaşıyorum sürekli evdeyim ve uzanıyorum. annemle Aynı şehirde yaşıyoruz sadece bayramda bir kere iki saatliğine evime geldi. Hiç aramaz sormaz. Dışardan baksanız dünyanın en iyi insanı dersiniz. Millet istese canını bile verir ama evlatlarına karşı öyle değil. Babamla zorla evlendirilmiş mutsuz hep ama biz çocuklarının ne suçu var. Bu durumdayken ekstradan anne ilgisine şefkatine ihtiyacım var ama yanımda değil.iyiki ablam kızkardeşim var birbirimize hep anne baba olduk yaralarımızı birlikte sardık.dertlerimizi anneme anlatamayız birbirimize söyleriz. Bilirizki kadının umrunda olmaz. Kaynanam Allah ondan razı olsun ilk günden beri hep arar gelir benim yiyebileciğim gibi yemek yapar gönderir. Görümcemi gönderdi yanıma sürekli bende. Ama yinede insanın kendi annesi gibi olmuyorki
Hergün ağlıyorum. Sizce annemi arayıp ne biçim annesin deyip içimi dökeyimmi ? Yoksa susup onun aramasını mı bekleyeyim?