- 14 Ocak 2015
- 61
- 10
- 18
- 32
Merhabalar efenim. Elimizde bir adet 1 buçuk senelik ilgisiz ve umursamaz sevgili var, bir adet de kafası karışık bir ben var.
Biz internetten tanıştık (asla yapmam dediklerin hep başına gelir)
Birkaç ay konuştuk, biraz hızlı gelişti çünkü hayatımda ilk defa kendimi birine bu kadar yakın hissettim, herşey onunla çok doğal, çok güzeldi.. Sonra görüştük daha da güzelleşti.
Ondan önce terkedildim, aldatıldım, en güvendiğim kişiler beni en çok üzenler oldu. Erkeklere güvenimi kaybetmiştim.(Klişe ama öyle olmuştu napim) Ama O, onlar gibi değildi, olamazdı. Öyle hissettim, hala hissediyorum bunu. Ama hiçbir zaman çok ilgili biri olmadı. Bu ilgisizlik hani hiç takmamak asla aramamak falan değil. Başından beri çok sevdi, değer de verdi, gözlerime bakınca hissettim o sevgiyi. Bu bana yeter de artar dedim bende. Ama yetmiyor artık. Birbirimizden uzaktayız, evlenmeyi o çok istiyordu, ben erken olduğunu düşündüğümden onu da soğuttum evlilikten. Hayat zormuş işe başlayınca anladım falan dedi. Yani birlikte de olamıyoruz. Böyle monotonlaştık. Mesela bugün izin günü, ben aradım iki kez, o hiiiç. Aradım niye aramıyosun dedim, hep sorma şu soruyu telefonu elime alasım gelmiyo tatil günümde dedi. Ha telefonu yine güzel kapattık o ayrı. Ama ben daraldım artık bu tarz şeylerden. Anlatıyorum anlamıyo, ayrılacağımızı da düşünmüyo. Ben böyleyim diyo kısacası. Mesela özel günlerde hiç bişey yapmaz, hiç hediye almaz ( Maddiyatçı değilim asla, ama hiç yani) Etrafımda gördüğüm ilişkilere özeniyorum. Aslında romantizmden çok hoşlanan biri değilim, istediğim sevgiyi görmek, çünkü bir yerden sonra hele de uzaksanız, o 'his' yetmiyormuş.
İnanın birini bu kadar severken ayrılmayı düşünüyorum. O kadar alıştımki gidemiyorum, kalamıyorum da. Uzak durmayı ilgisiz davranmayı da hiç beceremiyorum, ilişki konusunda hiç stratejik olamıyorum tam bor umutsuz vakayım. Bana bir yardım edin kızlar ne yapıyım ben ya?
Biz internetten tanıştık (asla yapmam dediklerin hep başına gelir)
Birkaç ay konuştuk, biraz hızlı gelişti çünkü hayatımda ilk defa kendimi birine bu kadar yakın hissettim, herşey onunla çok doğal, çok güzeldi.. Sonra görüştük daha da güzelleşti.
Ondan önce terkedildim, aldatıldım, en güvendiğim kişiler beni en çok üzenler oldu. Erkeklere güvenimi kaybetmiştim.(Klişe ama öyle olmuştu napim) Ama O, onlar gibi değildi, olamazdı. Öyle hissettim, hala hissediyorum bunu. Ama hiçbir zaman çok ilgili biri olmadı. Bu ilgisizlik hani hiç takmamak asla aramamak falan değil. Başından beri çok sevdi, değer de verdi, gözlerime bakınca hissettim o sevgiyi. Bu bana yeter de artar dedim bende. Ama yetmiyor artık. Birbirimizden uzaktayız, evlenmeyi o çok istiyordu, ben erken olduğunu düşündüğümden onu da soğuttum evlilikten. Hayat zormuş işe başlayınca anladım falan dedi. Yani birlikte de olamıyoruz. Böyle monotonlaştık. Mesela bugün izin günü, ben aradım iki kez, o hiiiç. Aradım niye aramıyosun dedim, hep sorma şu soruyu telefonu elime alasım gelmiyo tatil günümde dedi. Ha telefonu yine güzel kapattık o ayrı. Ama ben daraldım artık bu tarz şeylerden. Anlatıyorum anlamıyo, ayrılacağımızı da düşünmüyo. Ben böyleyim diyo kısacası. Mesela özel günlerde hiç bişey yapmaz, hiç hediye almaz ( Maddiyatçı değilim asla, ama hiç yani) Etrafımda gördüğüm ilişkilere özeniyorum. Aslında romantizmden çok hoşlanan biri değilim, istediğim sevgiyi görmek, çünkü bir yerden sonra hele de uzaksanız, o 'his' yetmiyormuş.
İnanın birini bu kadar severken ayrılmayı düşünüyorum. O kadar alıştımki gidemiyorum, kalamıyorum da. Uzak durmayı ilgisiz davranmayı da hiç beceremiyorum, ilişki konusunda hiç stratejik olamıyorum tam bor umutsuz vakayım. Bana bir yardım edin kızlar ne yapıyım ben ya?