İlk defa bir şey yapamadım, çaresiz kaldım.

Bu konuyu okuyunca gecen haftalarda yasadigim olay aklima geldi simdi yine üzüldüm bende..

Benimde karsima bir kus cikmisti. Sakatlanmis ucamiyordu. Doyurmaya calistim kacti. Aklimdan neler yapabilecegimi gecirdim durdum.. tutayim veterine götüreyim veya komsulardan yardim isterim diye düsündüm cunku yolum uzakti aracsizdim o an. Ama kacti benden korktu..
Bende insallah baskalari görür de yardim eder diye icimden gecirdim ve eve gidene kadar vicdan azabi cektim.

Yapacak birsey yok yani.. ama elimden birsey gelmedigi icin benimde icimde yara olarak kaldi..

Umarim bulanlar olmustur

Ben de kendi etrafimdaki hayvanlarla ugraşmaya calisip bir yandan derneklere, gönüllülere yiyecek ve saglik masraflari yardimi yetiştirmeye calisiyordum ama psikolojim çok kotu etkilenmeye başladi cunku bitmiyor hep daha kotusu, hep daha kotu seyler cikiyor, degisik iskenceler gormuş, degisik oykuleri olan hayvanlar...

Hem maddi hem psikolojik olarak yoruluyor insan ve sonu yok, sonu hic gelmiyor. Hatta bu yuzden elimi derneklerden ve gonullulerden çektim malesef. Kendim kendi etrafimda, kendi gordugumce biseyler yapiyorum elbette. Bitmiyor bitmedikce yetişememek insani kotu etkiliyor.

Hepsine ne yazık ki yetişemezsiniz.Siz elinizden geleni yapmışsınız,umarım ya tekrar karşınıza çıkar ya da sizin gibi biri tarafından bulunur