ben de 33 haftalık bebeğimi sonlandırmak zorunda kaldım. 22 haftalık hamile iken ayrıntılı ultrasonda bebeğimin kalbinde follot tetralojisi ve ayaklarında talipes (eğrilik) vardı timüs bezi de gelişmemişti. kordon sentezi, amnio sentez ve cvs gibi bütün genetik testler yapıldı. herhangi bir genetik hastalığı çıkmadı. gebeliğim 32 haftalık oldu artık doğumu bekliyorduk, bebeğimin adı bile hazırdı umut olacaktı onu biz umutla bekliyorduk. daha sonra yapılan son kontrolde bir de bebeğimin toraksı (göğüs kafesi) gelişmemişti buna bağlı olarak akciğerleri de gelişmemişti. yarık damak vardı. bebeğimin ya doğumda ya ameliyatlarda ölebileceğini ya da cihazlara bağlı yaşayabileceğini söylediler ve sonlandırmayı teklif ettiler çok zor bir karardı ama kabul etmek zorunda kaldık çünkü bebeğimin acı çekmesini istemiyorduk. çok zor bir hayat onu bekliyordu. 33 haftalıkken önce bebeğimin kalbi durduruldu daha sonra sunni sancıyla normal doğum yaptım. bazen insan asla yapmam dediğini yapmak zorunda kalıyormuş. her yatağa yattığımda kalbinin sonlandırıldığı an aklıma geliyor, kendimi affedemiyorum, dayanamıyorum bu acıya eşim ağlama sesimle uyanıyor her gece. bugün tam 1 ay oldu hareketlerini çok özlüyorum bebeğimin. her an bebeğim bizi affetsin diye dua ediyorum onun yaşama hakkını elinden aldık. Rabbim affetsin bizi.Alah kimseye böyle acı yaşatmasın çok zor bi durum...acı, pişmanlık, vijdan azabı, üzüntü ....