Sizi çok iyi anladım. Bende de aynı şey var ama bendekinin sebebi çocukluktan beri şu yaşıma kadar çok sorunsuz büyümem. Etrafımdakilerle hiç sorunum olmaz, kimseyle kavga etmem/edemem, çok sosyalimdir ama aynı zamanda çok sükunet sahibiyimdir. Rahatsız olduğum çok ufak bir şey bile olsa karşıdaki insana bunu söyleyemem, üzülür, benim hakkımda kötü düşünür diye düşünürüm. Şöyle örnek vereyim hatta, üniversitedeyken 4 kız ev arkadaşıydık. 2 arkadaş gerçekten çok pisti, bulaşıkları tezgaha yığarlardı, tuvaleti odalarını pis bırakırlardı, evde yemek yapan tek ben olduğum için onların tüm bulaşıklarını toplayıp yıkayıp herkes için yemeği yapardım ve mutfağı tertemiz bırakırdım. Buna rağmen ağzımı açıp da kızlar mutfağı toplayabilir misiniz bile diyemezdim. Bu gerçekten çok anormal bir durum düşününce. Ya da mesela arkadaşımın o gün morali bozuk olduğu için suratı asık olsa hemen ben mi bir şey yaptım diye hemen üzerime alınırdım. Bu yüzden maalesef hayatımda hiç olumsuzluk olmasın, yoksa bunu kaldıramam gibi bir psikolojiye girmişim, bir arkadaş grubumun hasetlikten bana karşı iftira atmaları ve dışlamaları olayından sonra kendimi dinledim ve bu sonuca vardım.
Size de önereceğim şey naçizane şunlardır:
-Hayatta her şey sorunsuz olacak diye beklentiye girmeyin. Çıkan sorunlardan kendinizi sorumlu tutmayın, tam tersine her şey sorunsuz olursa sizde bir sorun vardır. İnsanlarla ilişkilerinizde çok müsamahakar ve fazla saf davranıyorsunuzdur.
-Bir sorun olduğunda, karşıdaki insanın size her zamanki gibi davranmadığını fark ettiğinizde zor da olsa çekinmeden sorun. Ama o an sorun. Ne oldu, bir şeye mi canın sıkkın, benim yaptığım bir şey mi seni alındırdı gibi. Emin olun o insan da bu açıklığınız karşısında şaşıracak. Ve birebirlerinizin gerçek niyetlerini anlayacaksınız.
-Hiçbir insan çok iyi ya da çok kötü değildir. Nitekim bizler de öyleyiz değil mi? Davranışlarımızı yaparken niyetimizi en iyi kendimiz biliyoruz, bazen biz de bile bile yanlış davranıyoruz insan ilişkilerimizde. Bu sebeple hiçkimse çok kötü değil, hiçkimse mükemmel de değil diyerek dengeyi bulmaya çalışın. Ve kötüye değil, kötülüğe düşman olun. Birinde bencillik gördüğünüz zaman bencil olan insana değil, bencilliğe düşman olun. Onu bir ayna olarak görün, kınamayın, sizde de aynı huy varsa düzelteyim diye uğraşın.
-Doğru bildiğiniz şeylerden taviz vermeyin, bunlar için savaşmayı, bazen tartışmayı gözünüzde büyütmeyin. Çünkü bizler insanız, irademizle var oluruz.
Bir musibet bin nasihatten iyidir, ben başıma böyle kötü bir olay geldikten sonra anladım hatamı. Ben sanıyordum ki insanlara çok iyi davranıyorum ama onlar bana çok kötü davranıyorlar. Benim gösterdiğim hassasiyeti göstermiyorlar. Ama yanlışmış. Ben insanlara, sırf kendi mutluluğum, kendi huzurum, kısacası bencilliğim yüzünden güya "iyi" davranıyormuşum. Ben onlara iyilik yapmamışım hiç, hatalarını görme fırsatı tanımamışım..
