- 21 Ocak 2012
- 291
- 3
- 118
- Konu Sahibi my_angel_87
-
- #1
Kızım 2,5 yaşında bulunduğum yer küçük ama benim sorunum kendimle kendimi hiç değerli görmüyorumÇocuğunuz ne kadarlık? Onun yaş grubundan annelerle tanışıp sohbet edebilirsiniz. Benim de en sevdiğim arkadaşlarım çocuğu olan okul arkadaşlarım nedense, diğerleriyle çok fazla görüşesim gelmiyor. Sosyal medyadan gruplara katılabilirsiniz, oyun gruplarına gidebilirsiniz, çevrenizdekilerle görüşebilirsiniz. Baya seçenek var aslında
nasıl girmem gerektiğini bilmiyorum hiç aramadığım kişileri bir anda aramak tuhaf geliyor.iş arkadaşlarımın yanında bildiğim bir konu dahi olsa anlatamıyorum konuşunca sanki kendimi aptal gibi hissediyorum.2 tane bayan var benimle kimse yokken konuşuyor kalabalık içinde konuşmuyorlar.yüzüme bakmayan insanla ne konuşabilirim ki gerçekten moralim bozukÖncelikle kendinizi sevmekle başlamalısınız. Siz kendinizi değersiz gördükçe herkesin sizi değersiz gördüğünü düşünüyorsunuz. Lise yıllarında ben de içime kapanıktım. Konuşacak konu bulamazdım. Hatta bir arkadaşımı aramadan önce, konuşmayı düşündüğüm şeyleri önceden kağıda yazardımSonra bunu kendi kendime aştım. İnsanların arasına girmeye başladım. Kendimi sevdim ve güvendim. Mesela ses tonunuzdan başlayabilirsiniz. Kısık sesle konuşmayın mesela. İnsanların duyabileceği bir ses tonuyla konuşun. Ve fikriniz olan konularda, insanlar ne der diye çekinmeden konuşabilirsiniz. Bunu bence anca kendi isteğiniz ve çabanızla aşabilirsiniz. Yeni insanlarla tanışabilirsiniz bir arkadaşın dediği gibi. Yakınlarda çocuk parkı varsa, kızınızı götürüyorsanız, orada diğer annelerle muhabbet edebilirsiniz. Çocuk konuları hiç bitmez zaten. İlla ki konuşacak birçok şey çıkar. Bazı konularda sorular sorabilirsiniz. "ben böyle yapıyorum , acaba sen ne yapıyorsun bu konuda" gibi. Evinize illa ki yakın bir yerlerde oturuyordur o kadınlar. Sonra ev ziyaretleri de olabilir bu şekilde. Olmasa bile en azından üzerinizdeki kötü düşünceleri atmanız için size yardımcı olur.
nasıl girmem gerektiğini bilmiyorum hiç aramadığım kişileri bir anda aramak tuhaf geliyor.iş arkadaşlarımın yanında bildiğim bir konu dahi olsa anlatamıyorum konuşunca sanki kendimi aptal gibi hissediyorum.2 tane bayan var benimle kimse yokken konuşuyor kalabalık içinde konuşmuyorlar.yüzüme bakmayan insanla ne konuşabilirim ki gerçekten moralim bozuk
Haklı olduğun yerler var ama lisede çok sevilen birisiydim sonra evlenince çocuk olunca içime kapandım bi anda işe girince ve çevreye katılınca ayak uyduramıyorum hepsi bilinçli kendine güvenen kişiler ama aynı zamanda bir kaç bayan sinsi ve ben bu insanlarla oturduğum zaman sıkılıyorum öğlen molamızda 1saat oturuluyor ve ben konuşmadan onları dinliyorumOlmayınca olmuyor kardiiiişimm olmaz zorlamıycan .zorlasan ite kaka bulunan arkideşlikle insan tatmin olmaz .. 27 den sonra zati hayır gelmez .. Çok arkadaşım oldu , komşularımda geldi geçti gitti , yemini kesince küsen hayvan gibi uzaklaşıyorlar zaten , kendinden taviz vercen , geniş olcan , politik olcan . Stratejik olcan zor anemmm zor .. Aha bak burdayım ! İnsanların hoşlandığı belli tipler var o biz değiliz demekki , takma . İnsanların lise, ünvst arkadaşları filan oluyor. Ofiste bizde kızlarla iyiyiz hahahohiha ama o tabloya aldanma , işyerinde arkadaş olmaz !!! Keyfine bak . Dünya fani ölüm ani .
Evet ama o 2 bayan benimle konuşmuyor ben bunu hissediyorum mesela bir abla var o çok doğal onunla anlaşıyorum yani ben özeleştride yaptım çok düşündüm özgüvenimin çok yüksek olduğunu söylemem ama sevdiğim insanlarla konuşuyorum fakat özel hayatımda arkadaş edinemiyorum.önceden böyle değildim lisede çok sevilirdim 2007 yılında belediyede çalıştım ordada sevilirdim ama bu işimdeki bayanlara uyum sağlayamadım kendimi ifade edemiyorum aslında konuşmayı çok severim ama hep evde otur otur bunaldımBir arkadaşım var, aynen senin gibi, arkadaşlık kuramayan biri. Ve sürekli diyor ki "ben selam verdim, o bana vermedi.ortama girdim, günaydın dedim, cevap yok. suratını çevirdi bana bakmadı". söylediği insanlar bunu yapacak kişiler değiller. O dediği kişileri ben de tanıyorum. Benim gözlemlediğim: bu arkadaş o ortama girince o kadar kısık sesle günaydın diyor ki, insanlar onun günaydın dediğini bile duymuyor, o yüzden hiçbir şey demediğini zannediyorlar.
Yani biraz özeleştiri yapmak lazım. O kişiler ortam içinde seninle neden konuşmasın ki? Ha, dediğin gibi de olabilir ama olmaya dabilir bu arkadaş örneğini verdiğim gibi. Bu arkadaş mesela benimle birebirken gayet konuşup anlatabiliyor bir şeyler. Ama kalabalık ortamda susuyor, konuşmuyor. İnsanlar da "ay hiç muhabbete katılmıyor bu" diye düşünüyorlar.
Bence eski arkadaşları aramayı falan boşverin. Yepyeni bir sayfa açın kendinize. Yeni arkadaşlar edinin ve daha kendinizle barışık olun. Kendinize güvenin. Aklınızdan geçen şeyleri, "acaba kötü bir tepki verirler mi ben böyle deyince" diye çok ölçüp tartmadan konuşun. Akışına bırakın. Bir de böyle deneyin. Kendinizi daha iyi hissedeceksiniz. Ben de böyle aştım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?