arkadaşlar burda herkese yorum yapıp durucağıma kendi durumumu özetliyim herkes ders alsın dedim.:2:Biz 7 senelik birlikte ve 5 yıllık evliyiz,bir de kızımız var.Eşimin eksilerini anlatmak uzun sürer.Özetle beni sevmediğine inanmam (kimse kimseyi zorla sevemez,bu yönden kızgınlığım yok),40 yaşında ama hala maceraperest ve sorumsuz olması,gün gelip haftada elinden 150bin tl geçerken eve ve bana beş kuruş ayırmaması....En sonunda boşanma savamı açtım,ben de ailesimaddi olarak güçlübiriyim ki şüküüler olsun,çok güzel bir ev tuttum ve yaşamaya başladım.Maddi hiçbir sıkıntım yoktu.Ailem vardı,eşimden evliyken alamadığımharçlığı alıyordum vs.Ama benim eşimi göreceksiniz o dönem;yalvarmalar,ağlamalar,kendimi öldürürüm demeler...Baktı olmuyo bir ay sürdü numaraları.Tam elini eteğini bizden çekmeye hazırdı,kızım yemekten içmekten kesildi,kreşinden psikologlar çağırdı beni görüşmeye ve dürüst olayım ben de amann gerçekten gidiyo dedim bian kendime geldim ve döndüm.Ama bir çocukolmasa yemin ederim dönmezdim.Sonra barıştık,kızım bir ay annemde kaldı,acık sevgili gibi olduk falan ama ödemeler vs sorumluluklar başlayınca gördümki aynı adam.Balkona bir minder at köpeğin olayım orda yatayım diyen adam aynı eski adam..İnsanların lütfen değişeceğine inanmayın.Ben kızım için bişeyleri sürdürüyorumama davamı geri çekmedim,napacağım belli olmaz. Bana çok bakmayın çünkü ben çok şeyi aştım ve beklentisizim kocama dair.Beklentisiolan biri olsa kahrolurdu.Özetle hikayem bu,biçare arıyor da değilim.Ama en azından çocuk yokken bir sürü olumsuzluk yaşayıp dönmek isteyen kızlara bi ders olsun dedim.Belki faydam olur,çocuk olmadan biten bir evlilik kazançtır.Bakın şuan kendi egolarımı sıfırlayıp çocuğum için neler yaşıyorum..Lütfen akıllı olun..
Herhangibir konuya bu kadar şiddetle cevap veren arkadaşarı anlayamıyorum.Aynı zamanda eğitmenim,neyin ne kadar doğru olduğunu çocuğum adına elimden geldiğince yaparım,rahat olunuz:)
