- 30 Ocak 2011
- 1.530
- 448
- 323
Ben ailemden memleketten uzakta doğu hizmetini yapıyorum. Küçük bir ilçe de yaşıyorum . Ulaşım açısından ve merkeze ulaşmak da zordur . Bulunduğum okul ne akademik ne de ahlak düzeyi açısından düzgün bir okul. Okulda onca disiplin suçuna ve öğretmenlerin maruz kaldığı durumlara rağmen kimse arkanda durmuyor. En derin disiplin sorunu geçiştiriliyor. Hadi öğretimi geçtim öğrencinin tutumu, ahlak düzeyi de kötü. Manevi açından doyum yok. Öğretmenler de bir tuhaf . Bir ego yarışı. Kendi öğrenci ile her türlü sıkıntı ve problemi yaşıyor. Kavga ediyor. Ama "Beni seviyorlar.Arkamda duruyorlar.
Ben harikayım "diyor Sen gidiyorsun masumca meslektaşından probleme çözüm aramak isterken bende bir problem yaşanmıyor cevabını alıyorsun . Öğretmenlerin bir çoğu bu duruma maruz kalıyor. Samimi bulup derdini anlatsan bile bunu tanımadığın insanlardan duyuyabiliyorsun. Küçük yerde birini kardeş dost bellemek istiyorsun ama sonu hüsran oluyor.
Temkinli davranmaktan bazen içimi birine dökememekden o kadar yoruluyor ve üzülüyorum ki İyi ki burası var .:) Ailemin akrabalarımın kıymetini on kat anladım. Ailenin on kat ağır sözü bu gurbette yaşadıklarımdan on kat daha iyidir. Artık birine güvenmeye sevmeye korkuyorum. Yüreğimi gönlümü açmaya korkuyorum. Zaten tek başına ev okul arasında gitmeye mecburum. Daha iki yıldır neler duydum buralardan ahlak düzeyi edep yok .Sokağa çıkmaya korkuyorum. Üstünde en bol kıyafetler olsa dahi o caddeden geçmek zorunda olduğum için süzüyorlar . Bıktım artık . Kafamı evde dağıtmaya çalışıyorum ama çok yoruldum. Kalbimde sevgi tükendi. Böyle yaşamakta çok zor geliyor. Birine sarılmak istiyorum ama sarılamıyorum
Ben harikayım "diyor Sen gidiyorsun masumca meslektaşından probleme çözüm aramak isterken bende bir problem yaşanmıyor cevabını alıyorsun . Öğretmenlerin bir çoğu bu duruma maruz kalıyor. Samimi bulup derdini anlatsan bile bunu tanımadığın insanlardan duyuyabiliyorsun. Küçük yerde birini kardeş dost bellemek istiyorsun ama sonu hüsran oluyor.
Temkinli davranmaktan bazen içimi birine dökememekden o kadar yoruluyor ve üzülüyorum ki İyi ki burası var .:) Ailemin akrabalarımın kıymetini on kat anladım. Ailenin on kat ağır sözü bu gurbette yaşadıklarımdan on kat daha iyidir. Artık birine güvenmeye sevmeye korkuyorum. Yüreğimi gönlümü açmaya korkuyorum. Zaten tek başına ev okul arasında gitmeye mecburum. Daha iki yıldır neler duydum buralardan ahlak düzeyi edep yok .Sokağa çıkmaya korkuyorum. Üstünde en bol kıyafetler olsa dahi o caddeden geçmek zorunda olduğum için süzüyorlar . Bıktım artık . Kafamı evde dağıtmaya çalışıyorum ama çok yoruldum. Kalbimde sevgi tükendi. Böyle yaşamakta çok zor geliyor. Birine sarılmak istiyorum ama sarılamıyorum
Son düzenleme: