İnsanlara güvenmek istiyorum

Dusunuyorum oyleyse varim .!.:
Tam hayatıma yön vereceğim yolumu çizeceğim zamanda kaybettim annemi.işte o acı günün ardından güldüğüm gün sayısı öyle az ki ve gerçek sandığım sevgiler akrabalıklar dostluklar öyle yalan çıktı öyle yıktıki beni o küçük dünyamı.gerek akraba çevrem gerek arkadaşlar...yapayalnız kaldım.sonrası anksiyete panik bozukluk ve sosyofobi.dışarı çıkıp yeni arkadaşlıklar edinemiyorum artık.çevreye güvenim en çokta özgüvenimi kaybettim.bittim denilen noktadayım.çocuklarım birde hasta babam zaman zaman da eşim var artık beni anlayan.kimsem yok.hayat öyle kişiler çıkardıki karşıma tekrar tekrar yok oldum.birilerine inanmak güvenmek istiyorum ama yok.çok doğrucu sadık bir insanım haksızlıklara asla tahammülüm yok.sevdiklerimi birçok kez affedip yine aynı boşluğa düşmüşlüğüm çok.en son iplerin gerildiği yerde dayanamayıp ipi koparan ben oldum.ancak hep yalnız arkadaşsız kalan yine ben oldum.şuan kendi kabuğuna çekildim mutluyum rolü yaparak idare ediyorum ama nereye kadar.aranızda benim gibi hayatın sillesini yeyip yinede umudunu kaybetmeyenler nasıl başarabildiniz bana da söyleyin lütfen
Genişletmek için tıkla...
Aynı yoldan geçtim benzer durumları annemi kaybedince bende yaşadım ama birşey farkettim biz insanlara güvenmeye çalışmakla hata yapıyoruz ilk önce kendimize güvenmeliyiz insan kendinde olmayanı arar taka taka okb oldum ilaç kullanıyorum sizede tavsiye ederim bir süre sonra baş edemez hala geliyor insan
 
Dusunuyorum oyleyse varim .!.:
Tam hayatıma yön vereceğim yolumu çizeceğim zamanda kaybettim annemi.işte o acı günün ardından güldüğüm gün sayısı öyle az ki ve gerçek sandığım sevgiler akrabalıklar dostluklar öyle yalan çıktı öyle yıktıki beni o küçük dünyamı.gerek akraba çevrem gerek arkadaşlar...yapayalnız kaldım.sonrası anksiyete panik bozukluk ve sosyofobi.dışarı çıkıp yeni arkadaşlıklar edinemiyorum artık.çevreye güvenim en çokta özgüvenimi kaybettim.bittim denilen noktadayım.çocuklarım birde hasta babam zaman zaman da eşim var artık beni anlayan.kimsem yok.hayat öyle kişiler çıkardıki karşıma tekrar tekrar yok oldum.birilerine inanmak güvenmek istiyorum ama yok.çok doğrucu sadık bir insanım haksızlıklara asla tahammülüm yok.sevdiklerimi birçok kez affedip yine aynı boşluğa düşmüşlüğüm çok.en son iplerin gerildiği yerde dayanamayıp ipi koparan ben oldum.ancak hep yalnız arkadaşsız kalan yine ben oldum.şuan kendi kabuğuna çekildim mutluyum rolü yaparak idare ediyorum ama nereye kadar.aranızda benim gibi hayatın sillesini yeyip yinede umudunu kaybetmeyenler nasıl başarabildiniz bana da söyleyin lütfen
Genişletmek için tıkla...
Sen dogru yolu bulmussun: tabi ki guvenme. Guven diyene de guvenme. Cocuklarin esin baban var madem, yalniz da degilsin.
Senin gibi bir donem yasadigim sirada, kopek sahiplendim (bekardim o zamanlar) ve hayatimdaki tek canli, tek dostum o oldu. Iyi ki de oldu.
Kendini su an elindekilere ada, gidenlere, kaybettiklerine degil. Firsatin varsa da, kopegi tavsiye ediyorum, milyon kisiye bedeller.
 
tesellimod .!.:
Ozaman secde ederek Allaha yaklaşabilirsin. Kalpler ancak Allahı anmakla huzur bulur. Bol inşirah suresi oku ve sabret kardeşim
Genişletmek için tıkla...
İnşallah Rabbim doğru yoldan ve ona secde eden alnımızı yine ondan başkasına çevirmesini inşaallah.Rabbim arayışa girdiğimizde yolumuzu saptırmasın
 
Ben de senin gibiyim. Babam ven nişanlıyken, annem de 3 ay önce vefat etti. Oturduğum şehirde yalnızım. Eşim ve kızım var çok şükür. Kuran okuyorum, memurluk sınavlarına hazırlanıyorum. Kızımla geziyorum.
Akraba ve arkadaş bozuntularına çoktan kapımı kapattım. Samimiyetsiz hareketlere, yalan tavırlara gelemiyorum.
Yalnızlık zor mu zor. Ama şükredecek o kadar çok şey buluyorum ki. Buna da takılmıyorum artık.
Aldığım her nefesin, attığım her adımın, yediğim her lokmanın, okuduğum her kelimenin tadını çıkarmayı öğrendim yalnız kalınca.
Tek duam ALLAH(c.c) 'ım eşim ve evladımla sınamasın. Ve beni kapının dışında koyduğum insanlara muhtaç etmesin. (Aminnn...)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X