Insanlardan kaciyorum... On yargi...

Kimseyle muhabbet edip konusmak istemiyorum, yüzyüze.
Ailem yanımda birileriyle konusur ben konusman ,hic içimden gelmiyor, mecbur da degilim diye dusunuyorum.
Biraz yabanilestim, kimseye ihtiyac mi duymuyorum nedir anlamadim nedenini.
Benim mantigim oyle herkesle canimli cicimli olmamak , bir iki temiz dostum olsun yeter.

Aslında insanlarla konusmayi fikir alışverişinde bulunmayi seviyorum.
Ama oyle herkesle de konusmayi sevmiyorum çünkü asiri dedikodu dönüyor bende oyle ortamlarda bulunmak, oyle kisilerle muhattab olmk istemiyorum .
Ama bu önyargıylada yeni insanlarla tanismak istemiyorum ,korkuyorum.
Benim gibi olan var mi
Ne yapmalıyım on yargımi nasil yenerm?

Şu zamanda da insanlardan kacinilmayacak gibi değil ki..
Bende yabanilestim ınan çağın hastaligimidir nedir oturduğum aptnin yarısını tanımıyorum bile ben onlardan kaçıyorum onlar benden..
Benim sorunum insanların çoğunu yapmacık bulmam..
Ayrıntılara çok dikkat ediyorum birinin tuhaf bakisini arada sarfettiği nahoş sözü falan yakaladım mi o kişi benden uzak olsun diyorum..
Bazen de diyorum kendime sen çok mu duzgunsun hic mi hat an yok diye..
Ama olmuyor ışte bence her ilişkinin aile es arkadaşlık vs güvene dayanıyor..
Bu zamanda da guvenilecek pek insan kalmadığı için soyutluyorum kendimi en iyisinin bu olduğunu düşünüyorum...
Bu da benim ruh hakim

Kelin ilacı olsa kendi başına sürer derler ya bendeki durum da aynı. :)
Üniversiteye başladım doğru düzgün kimseyle konuşmadım sınıfta,hep gözlemledim. Gözlemleyen biri olduğumda da istemeden hatalarını daha doğrusu samimiyetsizliklerini fark ediyorsun.
Çok yakın 4 arkadaşım var daha doğrusu dostum ,onlar bana yetiyor.Başkasına ihtiyaç duymuyorum,okulda da konuşabileceğim,sohbet edebileceğim,ders çalışabileceğim 1-2 arkadaşım olsa yeter zaten.Gerisi kalabalık. :) :)

Ben de aynı durumdayım,çok yakın 2-3 arkadaşım falan var ama bazen onlarlayken bile konuşmak gelmiyor içimden.Konuşasım olduğu zaman konuşurum bu konuda sıkıntı çekmiyorum ama bazen olmuyor işte o his. Ne diceğimi bilemiyorum falan,bir şey söylemek gelmiyor içimden böyle saçma sapan hissediyorum.Yapı meselesi galiba bu biraz da sıcakkanlı falan değiliz ondan olabilir. Bir de deneyimlediğim kadarıyla,ne zaman samimiyet artsa bi pürüz çıkıyor arkadaşlıklarda maalesef. O yüzden samimi olmaya da çekiniyor olabiliriz.
Mesela bazı insanlar vardır hoşlanmadığı insanlarla bile muhabbetini sürdürür falan,o şekilde geniş bir çevresi olur benim hiç yapamadığım şeydir mesela.Bana ters gelen bi şeyini görünce iletişimimi mümkün olan en minimum seviyeye indiririm. Bunu da yapım bu diye kabul ettim ama bazen yanlış mı yapıyorum diye de sorguluyorum,bir cevap bulamadım hala.