Instagram

İyi geceler arkadaşlar.

Hepinize tek tek sabah yazabilirim sanırım çünkü anti depresan uykusu bastırdı. Ama konumu da yazmak istiyorum.

Şöyle ki, çok az takipçim olan benim de az kişiyi takip ettiğim ama zamanla büyütmek istediğim bir sayfam vardı. Ama ben depresyonumu oraya çok yansıttım, konuşcak kimsem olmadığı için depresif postlar, hikayeler attım. Geçtiğimiz hafta yine çok yalnız v kötü hissettiğim bir anda da video çektim. İlaçlara devam edicem ama artık iyi olmak için uğraşmaktan vazgeçiyorum diye. Çabalamayı bıraktım dediğim için ortalık biraz karıştı aileler panikledi falan. Çünkü kimse durumumun vehametinin farkında değildi kocam dahil.

Herneyse ben bu olaydan sonra instagramımı kapattım. Ama o kadar ekran bağımlısı olmuşum ki yeni bir hesap açmak istiyorum. Ama şu anki mentalim tamamen iyileşene kadar yapma diyor. Zaten aileden kimseyi takip etmem ama yaptığım şeyden çok utanıyorum. Bir de sanki keyfi gibi algılıyor insanlar. Tamam yataklara düşmedim saçı başı bırakmadım ama bunu kendime olan saygımdan yaptım. Anksiyete krizlerimi bilenlerin de umurunda olmadım buna da eşim dahil. O da zaten uzun hikaye.

Insta'da galerileri, sanatla ilgili sayfaları falan takip ediyordum sevdiğim oyuncuları vs. Ya da bazen fenomenleri stalklıyordum. Arkadaşlarla komik reels gönderme saatimiz vardı ama bu hareketimle herşeti bk ettim.

Özetle yeni bir sayfa açıp yeniden millete rezil olmaya (kendime hiç güvenemiyorum zira) gerek yok değil mi? İyice iyileşene ve kaygılardan kurtulana dek sosyal medyadan uzak durma kararıma uymak istiyorum. Çünkü ordaki şov hayatlar ve emeksiz kazançlar da bana boşa okuduk dedirtiyor. Ya da mesela bir kadın var aynı pantolonu almışız ama o incecik, yaa seventy hanım ayı gibi yersen sende böyle durmaz diyorum. Ya da keşke planlama değil de reklamcı olsaydık falan. Yaş 45 için bunlar çok ergen düşünceler ama ben sürekli başkalarıyla kıyaslanıp küçümsenerek büyüütüldüm ve maalesef kendime sevgim de özgüvenim de 0.
Özgüven kendinizi başkalarıyla kıyaslayıp üstün çıkmanızla ilgili değil zaten,özgüven kendinizi kimseyle kıyaslamayacak kadar kendinizle barışık olmanızla alakalı,siz kendinize küsmüşsünüz önce kendinizle barışın her insanın başına talihsizlikler geliyor,ben sanırım hayatımda gördüğüm en travmatik hayata sahip insanım ama bir kez bile bunu belli etmedim ne görünüşümle nede mizacımla bunu hiç belli etmem fırtına çıksa bende yaprak kıpırdamaz😂yokmu güçsüz düştüğüm başkalarına yenildiğim artık nasıl devam edilirki dediğim anlar,o kadar çokki geçen gün hatta bir arkadaşım sen neden bu kadar donuksun sürekli espri yapıyorsun dedi,tepkisizmişim bu sanırım gelinecek son radde,siz hala tepki veriyorsunuz,birileri sizi duysun görsün istiyorsunuz,hala isyan edip paylaşımlar yapıp aslında birileri sizinle bunları paylaşsın istiyorsunuz,bunlar insan olmanın gerektirdiği tepkiler çok normal çok olası,kaldıramadığınız problemleri sisteminizden bu şekilde atıyorsunuz bu aslında iyileşme süreci,herangi birşey yapmadan gündelik hayatınıza devam etseydiniz sanırım o daha tedirgin edici bir reaksiyon olurdu,açın hesabınızı ama birileri sizi duysun görsün diye orayı kullanmayın,ayrıca neden rezil oluyorsunuz kime oluyorsunuz hepimiz rezilliklerle doluyuz kendinizi olduğunuz gibi kabul edin hatalarınızıda kabul edip sevin o zaman zaten kimseye rezilde olmazsınız yenikte düşmezsiniz,ben hata yaparsam yaptım hata benim hayat benim size ne deyip yoluma devam ederim mesela,herkesede tavsiye ederim.🙂
 
Depresyonda olan bırı ıcın sosyal medya en uzak durulması gereken yer. Orada vakıt oldurecegınıze gıdıp tedavınızı alın. Havalar sogumadan bolca dısarıda aktıvıte yapın. Kıtap okuyun, eglencelı dızıler ızleyın
 
Ne doğru yazmışsınız sevgili Mune. Benim asıl derdim eşim tarafından anlaşılmamak. Görülmemek, duyulmamak. Bana söylediği şey kendisinin de iyi olmadığı ve bana çok da yardımının dokunamayacağı. Aslında bir sinema gecesi, saçıma şefkatli bir dokunuş, bir sarılma ve iki güzel söz bana yetecek de artacak ama onun yapısı bu. Tabii maddi kaygılar ve iş yoğunluğu da daha da içine kapattı farkındayım. Beni sevmiyor diyemem ama şu ara ben gündeminde değilim o çok açık.

Yani ben zaten 2023'den beri iyi değilim diye avaz avaz bağırıyorum aslında ama eşim de dahil çünkü kendisine göre doktor dedim gittim, gidiyorum, spor dedim salona yazıldım " daha ne yapayım?" kafasında. Aslında o da dahil tüm etrafımdakiler bir nasılsın dese belki bu kadar yalnız hissetmeyeceğim.
Şu sıralar kimin gündeminde değil ki maddi kaygılar🤷‍♀️ nüfusun büyük bir kısmı asgari ücretle çalışıp çoluk çocuk okutmaya uğraşıyor, sokakta kime sorsanız herkesin kendine göre derdi var ama sevgisini ailelerinden esirgemiyorlar, iyi değilse eşiniz de başlasın terapiye ama kusura bakmayın eşinizin maddi kaygılarının ben de iyi değilim demelerinin bir kaçış yöntemi olduğunu düşünüyorum, son alıntıladığım yorumda doktor dedin gittin, spor dedin yazıldın cümleleri maddi olarak kocalık yapıyorum ya demek, oysa eş olmak sadece bunları yapmakla olmuyor, üzüntüleri, kaygıları, bazen içi boş bir muhabbetle de olsa birlikte zaman geçirmeyi, illa dışarıda olması da şart değil evde karşılıklı bir kahve belki 2 kadeh bir şey içmeyi de kapsıyor eş olmak.

Nasılsın demeyi, seni seviyorum demeyi, sarılıp birlikte susmayı da kapsıyor.

Evet seviyordur sizi ama bunu göstermedikten sonra, ne hissettiğinizi, ne hissettiğini konuşmadıktan sonra, seni aç açık bırakmıyorum doktoruna da gidiyorsun sporuna da gidiyorsun yetmiyor mu tavırlarıyla gitmiyor evlilikler.

Bir yerden sonra böyle tıkanıyor maalesef, yine şahsi görüşümdür lakin depresyonda olma nedenlerinizden biri geçmişte ailenizle ve eski eşle yaşananlarsa, diğer neden ve bence en büyük neden eşiniz.

Arada sevgi vardır ama yalnızca sevgi yetmez, o sevgiyi karşılıklı ilgiyle, birbirinizle her şeyi her anı paylaşarak beslemek gerekiyor ama ne yazık ki evliliğinizde bu yok, sizin attığınız her adım karşılıksız kalmış, ilgi beklemişsiniz karşılığı yok, muhabbet yok, en son ne zaman şöyle gerçekten derinden içten hiçbir şey söylemesine gerek bile kalmadan sizi sevdiğini hissettirecek şekilde sarıldı?

Özür dilerim hastalığınızı tetiklemek niyetinde değilim🙏 ama şu an bence ailenizi, eşinizi her şeyi bir kenara bırakıp bencil olma zamanı, bir an önce depresyonu yenmek için ayağa kalkın, doktorunuza da danışın iyi gelecekse çevre de edineceğiniz bir aktivite bulun, böyle sizi neşelendirecek eğlendirecek deşarj olacağınız bir aktivite.

Yaş 45 deyip salmayın kendinizi, 53 yaşındayım bugün hayatım sıfırlansa yeni baştan başlayacak cesaretim var, maddiyat önemlidir elbette ama insanın mutlu olmasının tek yolu da değildir milyon milyon kazanmak.
Aile evine gidemiyorsunuz, boşanmak isteseniz boşanamıyorsunuz zira geliriniz olmaması sıkıştırıyor sizi, e o vakit herkesi eşiniz dahil herkesi bir kenara bırakıp kendinizi mutlu etmenin yollarını arayın, illa mesleğinizi yapmanız da şart değil, belki az kazanırsınız asgari ücretten öteye gitmez ama çalışıyor olmak dahi iyi hissettirir.
 
45 yaşında koca kadına yakışmayan hareketler çevremde biri yapsa endişelenmem komik bulurum daha çok ilgi görmeye biri bana baksın beni fark etsin diye bağırma çabaları ama kimse umursamıyor herhalde
 
Bu ara açtığınız konulardan biraz mızmız, sürekli dert anlatan bir insan havası alıyorum.
Yani böyle sürekli dert anlatan, sürekli depresyona giren çıkan insanlar da yakındakiler için ızdırap oluyor. Bir yerden sonra hastayım yada depresyondayım dedikleri zaman aman yine mi şeklinde tepkiler alıyorlar. Aşınıyor yani.
Benim yakın çevremde var böyle biri, cidden yorucu ya.
 
Back
X