Dün ben ise dalmisken dolaplarin oraya gitti, benim dolabimi acip, icinde catal olmadigini görünce bana bakip „catallarindan verebilir misin“ diye sordu. Ben de catallari götürdügümü söyledim ve tekrar isime odaklandim. Biraz da olsa icimin yaglari eridi.
Yine bana sormadan alicakti ama göremeyince sormak zorunda kaldi. Davranislari devam edicek yani, onu da ögrenmis oldum, tek seferlik filan degildi.
Ha bide, tesadüf ya, gecen amirimle bir isimiz vardi ve bir süre beklememiz gerekti. Vakit gecsin diye lafladik. Bana oda arkadasimla nasil anlastigimi sordu, ben de „iyi“ dedim. Kendisi hemen „ben onu cok seviyorum, iyi bir calisan“ dedi. Orda da anladim ki bu cocugum davranislariyla asla o amire gidemem cünkü sevdigi icin onu savunacak. Bu zamana kadar iyi ki susmusum. Cocukla konussam, o da amire gidip anlatsa, yine ben yanarim. Her türlü iki ucu pohlu degnek yani.