Nasıl nerden başlayıp anlatacağımı bilemiyorum. Ben içine kapanık ve ezik biriyim. Annem, ailem dışında kimseye cevap veremem. Böyle yazarken cümle kurmak kolay oluyor, ama konuşurken çoğunlukla ikili diyalog kuramam hem de bir grup içinde asla konuşamam. Çok fazla içe dönük yaşayan biri oldum hep. Okul hayatımda hiçbir sosyal faaliyet içinde bulunmadım. Hep yalnız gezdim. Arkadaşlık kuramadım kimseyle. Herkese eşit mesafede durdum. Yani yakınlık kuramadım. Çünkü çok soğuk ve sessiz olmam yüzünden. Neyse bu kısım çok önemli değil.
Asıl anlatmak istediğim şu. Benimle diyaloğa giren beni tanıyan bir insan bana psikolojin mi bozuk diye soruyor mesela. Konuşmalarımdan dolayı değil, duruşumdan dolayı. Ve bu şekilde çok sayıda insan bana psikoloğa gitsene dedi. Ama iyi niyetle söyleyenler de oldu. Anlatmaya çalıştığım şu. Dışardan bakıldığında beni görenler psikolojimin bozuk olduğunu anlıyor ve biraz samimi konuşunca bana bunu geri bildiyorlar. Ve ben 4 yıl bu halde üniversite okudum. Ona rağmen bu haldeyim. Herkes beni eleştiriyor. Ve ben hemşire olmak üzereyim. Bana ben 4. sınıftayken bence sen hemşire olma, uygun değilsin diyen de oldu. 1. sınıfta bence sende hiç hemşire tipi yok diyen de. Sen bu halde nasıl hemşirelik yapacaksın diye iyi görünerek laf sokan da. Alakasız olacak ama yarın bir gün evleneceksin bu halde nasıl olacak, bu halde nasıl çalışacaksın diyen de. Stajdayken çok kötü diyerek hemşire arkadaşlarına beni rezil eden hemşireler de oldu. 2. sınıftayken. 3. sınıfta ailemden yana zor şeyler yasadım. O yüzden okulun son bir buçuk yılını hiç çalışmadan bitirdim. Hocalar acıdıkları için derslerden bırakmadılar. Anlayış gôsterdiler. Bir yıldır da evdeyim. Yani toplam iki buçuk yıldır hemşerelige dair öğrendiğim bilgileri de unuttum. Ben ilerde hemşire olmayı, işe girmeyi düşündükçe öyle korkuyorum ki. Kabus gibi geliyor adete bu düşünceler. Yapamayacağımı düşünüyorum. Ama ömür boyu evde oturamam ki. Sizce çevremdeki insanları dikkate almalı mıyım? Gerçekten psikologa gitmeli miyim? Ezik, güvensiz duruşum, kendimden emin durmayışım yüzünden aldığım bu eleştirilerden kalbimi çok kırıyor. Artık bir tanesini bile kaldıramayacak durumdayim. İşe girince bu eleştirileri almamak için önlem olarak ne yapmalıyın? İşe girene kadar kpss'den sonra 1. sınıf derslerinden başlayıp 4. sınıf derslerine kadar teorik her bilgiyi öğrenmeyi planlıyorum. Bunu altı ayda yapabilirim. Ama her şey teori bilmekle bitmiyor. Uygulamadan korkuyorum. Ben bu kadar hastalıklıyken nasıl hasta bakarım diyorum. Çevremdekiler duyduğum sözler yüzünden kendime hiç olmayan güvenim daha da yok oldu. Bana verebileceğiniz öğütleriniz var mıdır? Herkes bu kadar mı haklı? Ben neden bu kadar çok eleştiriliyorum? Keşke dışa dönük, kendinden emin gôzüken, dik durabilen bir insan olsaydım. O zaman kimsenin gôzüne batmazdım ve herkes beni kabullenirdi.
Asıl anlatmak istediğim şu. Benimle diyaloğa giren beni tanıyan bir insan bana psikolojin mi bozuk diye soruyor mesela. Konuşmalarımdan dolayı değil, duruşumdan dolayı. Ve bu şekilde çok sayıda insan bana psikoloğa gitsene dedi. Ama iyi niyetle söyleyenler de oldu. Anlatmaya çalıştığım şu. Dışardan bakıldığında beni görenler psikolojimin bozuk olduğunu anlıyor ve biraz samimi konuşunca bana bunu geri bildiyorlar. Ve ben 4 yıl bu halde üniversite okudum. Ona rağmen bu haldeyim. Herkes beni eleştiriyor. Ve ben hemşire olmak üzereyim. Bana ben 4. sınıftayken bence sen hemşire olma, uygun değilsin diyen de oldu. 1. sınıfta bence sende hiç hemşire tipi yok diyen de. Sen bu halde nasıl hemşirelik yapacaksın diye iyi görünerek laf sokan da. Alakasız olacak ama yarın bir gün evleneceksin bu halde nasıl olacak, bu halde nasıl çalışacaksın diyen de. Stajdayken çok kötü diyerek hemşire arkadaşlarına beni rezil eden hemşireler de oldu. 2. sınıftayken. 3. sınıfta ailemden yana zor şeyler yasadım. O yüzden okulun son bir buçuk yılını hiç çalışmadan bitirdim. Hocalar acıdıkları için derslerden bırakmadılar. Anlayış gôsterdiler. Bir yıldır da evdeyim. Yani toplam iki buçuk yıldır hemşerelige dair öğrendiğim bilgileri de unuttum. Ben ilerde hemşire olmayı, işe girmeyi düşündükçe öyle korkuyorum ki. Kabus gibi geliyor adete bu düşünceler. Yapamayacağımı düşünüyorum. Ama ömür boyu evde oturamam ki. Sizce çevremdeki insanları dikkate almalı mıyım? Gerçekten psikologa gitmeli miyim? Ezik, güvensiz duruşum, kendimden emin durmayışım yüzünden aldığım bu eleştirilerden kalbimi çok kırıyor. Artık bir tanesini bile kaldıramayacak durumdayim. İşe girince bu eleştirileri almamak için önlem olarak ne yapmalıyın? İşe girene kadar kpss'den sonra 1. sınıf derslerinden başlayıp 4. sınıf derslerine kadar teorik her bilgiyi öğrenmeyi planlıyorum. Bunu altı ayda yapabilirim. Ama her şey teori bilmekle bitmiyor. Uygulamadan korkuyorum. Ben bu kadar hastalıklıyken nasıl hasta bakarım diyorum. Çevremdekiler duyduğum sözler yüzünden kendime hiç olmayan güvenim daha da yok oldu. Bana verebileceğiniz öğütleriniz var mıdır? Herkes bu kadar mı haklı? Ben neden bu kadar çok eleştiriliyorum? Keşke dışa dönük, kendinden emin gôzüken, dik durabilen bir insan olsaydım. O zaman kimsenin gôzüne batmazdım ve herkes beni kabullenirdi.
