- Konu Sahibi justtmarried
-
- #21
işiniz sizi tatmin etmiyorsa değiştirmelisiniz. Çünkü insanın mesleği kendisini geliştirmeli yoksa tüketiyor..
Ben seni çook iyi anlıyorumm ya aynı ben
Bak ben muhasebeciyim inşaat firmasında ve ön muhasebe yapıyorum oda 3 kişi olduğumuz için muhasebe az düşüyor kişi başı iş + sekreterlik + çaycılıkta var. ve ben gene boş kalıyorum gene ruhum doymuyor.
Bence bu boş kalmamızdan değil istediğimiz mesleği yapamadığımızdan kaynaklı.
Çünkü ben mesleğimi çok sevmiyorum sadece yapabiliyorum. Yapmak ve sevmek farklı.
İşyerimi de çok seviyorum memurdan daha memurum inan burada. Kar yağar erken kaçarım, istediğim gibi erken çıkarım. Hafta sonum yok. Ama olmayınca olmuyor işte.
Üstelik 5 yıldır böyleyim. İnsan birşeyler üretemiyor boşa zaman gidiyor gibi geliyor. Çünkü ruhumuz iş doyumunu yaşayamıyor. Sorun burada.
Tek çare iş değiştirmek hatta farklı mesleğe yönelmek olabilir- ki ben düşünüyorum şu sıralar
Ben seni çook iyi anlıyorumm ya aynı ben
Bak ben muhasebeciyim inşaat firmasında ve ön muhasebe yapıyorum oda 3 kişi olduğumuz için muhasebe az düşüyor kişi başı iş + sekreterlik + çaycılıkta var. ve ben gene boş kalıyorum gene ruhum doymuyor.
Bence bu boş kalmamızdan değil istediğimiz mesleği yapamadığımızdan kaynaklı.
Çünkü ben mesleğimi çok sevmiyorum sadece yapabiliyorum. Yapmak ve sevmek farklı.
İşyerimi de çok seviyorum memurdan daha memurum inan burada. Kar yağar erken kaçarım, istediğim gibi erken çıkarım. Hafta sonum yok. Ama olmayınca olmuyor işte.
Üstelik 5 yıldır böyleyim. İnsan birşeyler üretemiyor boşa zaman gidiyor gibi geliyor. Çünkü ruhumuz iş doyumunu yaşayamıyor. Sorun burada.
Tek çare iş değiştirmek hatta farklı mesleğe yönelmek olabilir- ki ben düşünüyorum şu sıralar
23 Yaşındayım. Bi eğitim kurumunda danışma görevlisiyim. 2 ay sonra 2. yılımı doldurucam. Dilimde hep ha bugün çıkıcam ha yarın çıkıcam ama bi türlü cesaret edipte çıkamıyorum.
Süregelen bi görevim bi evrak işim yok ( aslında muhasebe ön lisans mezunuyum). Öğrencileri karşılıyorum, velilerle gerektiğinde iletişim kuruyorum, patronlarım idarecilerim çok iyi çok insanlıklılar ama ben bütün gün boş boş oturmaktan çok sıkılıyorum.
Vakit geçmiyor.
İnternettede vakit geçiremiyorum nereye kadar sonuçta. Kurcalayacak şey kalmıyor tüm gün. Bazen kitap okuyorum ama oda biyere kadar.
Neden iş değiştirmiyorsun diyeceksiniz, hep şartların olgunlaşmasını bekledim maddi açıdan.
Evliyim. Tabi o şartlar hiçbirzaman olgunlaşamıyor.
Birde iş ararken eşimle çok sorunlar yaşıyoruz, benimle görüşmelere gelmeye kalkıyo her görüşmeye gittiğim yere önyargıyla yaklaşıyo, birsürü tantana yapıyo, bide bu sıralar beni çalıştırmama merakı sardı bıraksam ona gün doğacak ama çalışmamın faydası var tabiki.
Zaten şu sıralar evdeki durumlar karışık olduğundan (önceki konularımdan bilenler vardır eşimin abisi vefat etti) iş arama sürecinde evdeki psikolojim iyice bozulacak.
Doğum yapıp öyle çıkmayı planlamıştım, doğum iznine çıkarım hem yasal haklarımdan faydalanırım sonrada başka biyerde iş hayatıma devam ederim diye düşünmüştüm. Hamile kaldım düşük yaptım. Şimdi 3-4 ay sonra hamile kalmayı düşünüyorum,ön hazırlıklar hamilelik süreci falan derken yani en az 1 sene daha burada görünüyorum. 1 sene böyle geçer mi
Her akşam ''Allahım yarın yine iş var'' diye ağlayasım geliyo. Ayaklarım geri geri gidiyo.
Bir yandan iş ara bulunca direkt geçiş yap diceksiniz. Çalışırken iş aranmıyor malesef. Raporum, ölüm gibi sebeplerden dolayı zaten çok izin kullandım. İş başvurusunda bulunsam görüşmeye gitmem gerekecek öyle bi şansım da yok.
Çok sıkılıyorum çok çok öyle böyle değil. Napayım ben ya
İş arama iznini nedn kullanmıyorsun? Onun dışında izin günlerini kullanabilirsin.
Ne iş olursa olsun 2 yıl boyunca aynı yerde olmak evet sıkıyor hak veriyorum. Ve senin işin gelişime çok kapalı. Önünü göremiyorsun çok haklısın.
Hamileliği düşünme bence. Hamile kalayım izne çıkarım sonra işi bırakır iş ararım dersen çocuk büyüsün bi moduna geçersin eşin de çalışma konusunda destekçi değilmiş madem. Bir daha çalışma hayatına dönüşün zorlaşır. Zaten çocuklu insanı işe almaya yanaşmıyolar.. Uyuz oluyorum. Kadınsan baştan kaybediyosun da..
Ben de seninle aynı durumdayım ama iş görüşmem var diyip çıkıyorum. Ayrılmak istediğimi söyledim. yerime birini bakıyor onlar da sonuçta. Bir de ben şehir dışı işlere de bakıyorum günü birlik ankara izmir antalya yaptım bu aralar. Off çok sıkıntılı bir süreç. Allah kolaylık versin.
Bu arada o becerememe korkusu bende de var. Görüşmelerime de yansıyor sanırım
Kaç yaşındasınız?
Birde insan yerinde saydıkça kendine güveninide yitiriyor. Yeni bir işe başvurmaya bile cesaret edemiyor. Ya beceremezsem gibi bi hisse bürünüyor. En azından ben öyleyim.
aa sizin de bir değişikmiş. 3 kişi olunca az iş düşüyor diyorsun ya.. genelde özelde çok iş az adam mantığı vardır..
İşin ilgincide bu zaten Herkes yoğunluktan şikayet eder ben rahatlıktan. Ama fazla rahatlıkta ciddi anlamda batıyor. Düşünsenize bi masada bacak bacak üstüne atıp bütün gün oturduğunuzu. Vakit geçer mi. Sevmeye çalıştığım zamanları geçtim artık bıkmaya başladığım zamanlar geldi bikaç aylık eleman değilim ki burda
23 Yaşındayım. Bi eğitim kurumunda danışma görevlisiyim. 2 ay sonra 2. yılımı doldurucam. Dilimde hep ha bugün çıkıcam ha yarın çıkıcam ama bi türlü cesaret edipte çıkamıyorum.
Süregelen bi görevim bi evrak işim yok ( aslında muhasebe ön lisans mezunuyum). Öğrencileri karşılıyorum, velilerle gerektiğinde iletişim kuruyorum, patronlarım idarecilerim çok iyi çok insanlıklılar ama ben bütün gün boş boş oturmaktan çok sıkılıyorum.
Vakit geçmiyor.
İnternettede vakit geçiremiyorum nereye kadar sonuçta. Kurcalayacak şey kalmıyor tüm gün. Bazen kitap okuyorum ama oda biyere kadar.
Neden iş değiştirmiyorsun diyeceksiniz, hep şartların olgunlaşmasını bekledim maddi açıdan.
Evliyim. Tabi o şartlar hiçbirzaman olgunlaşamıyor.
Birde iş ararken eşimle çok sorunlar yaşıyoruz, benimle görüşmelere gelmeye kalkıyo her görüşmeye gittiğim yere önyargıyla yaklaşıyo, birsürü tantana yapıyo, bide bu sıralar beni çalıştırmama merakı sardı bıraksam ona gün doğacak ama çalışmamın faydası var tabiki.
Zaten şu sıralar evdeki durumlar karışık olduğundan (önceki konularımdan bilenler vardır eşimin abisi vefat etti) iş arama sürecinde evdeki psikolojim iyice bozulacak.
Doğum yapıp öyle çıkmayı planlamıştım, doğum iznine çıkarım hem yasal haklarımdan faydalanırım sonrada başka biyerde iş hayatıma devam ederim diye düşünmüştüm. Hamile kaldım düşük yaptım. Şimdi 3-4 ay sonra hamile kalmayı düşünüyorum,ön hazırlıklar hamilelik süreci falan derken yani en az 1 sene daha burada görünüyorum. 1 sene böyle geçer mi
Her akşam ''Allahım yarın yine iş var'' diye ağlayasım geliyo. Ayaklarım geri geri gidiyo.
Bir yandan iş ara bulunca direkt geçiş yap diceksiniz. Çalışırken iş aranmıyor malesef. Raporum, ölüm gibi sebeplerden dolayı zaten çok izin kullandım. İş başvurusunda bulunsam görüşmeye gitmem gerekecek öyle bi şansım da yok.
Çok sıkılıyorum çok çok öyle böyle değil. Napayım ben ya[/QUO
Önceki konunuzu okumuştum , hatta yorumda yapmıştım.
İş konusunu,önceki konunuzdan dolayı sorun yapıyor olabilirmisiniz?
Önceki konunuzda işten ayrılmaktan, birikim yapamadığınızdan, kazandığınızın borçlara gittiğinden bahsetmiştiniz yanlış hatırlamıyorsam. Yanlış anlamayın siz bu şartlardan dolayı çalışmak istemiyor, bahane arıyorsunuz gibi geliyor bana.
Yada gelişen olaylar iş konusunu irdelemenize sebep oldu siz farkında değilsiniz.
Hakkınızda hayırlısı olsun.
23 Yaşındayım. Bi eğitim kurumunda danışma görevlisiyim. 2 ay sonra 2. yılımı doldurucam. Dilimde hep ha bugün çıkıcam ha yarın çıkıcam ama bi türlü cesaret edipte çıkamıyorum.
Süregelen bi görevim bi evrak işim yok ( aslında muhasebe ön lisans mezunuyum). Öğrencileri karşılıyorum, velilerle gerektiğinde iletişim kuruyorum, patronlarım idarecilerim çok iyi çok insanlıklılar ama ben bütün gün boş boş oturmaktan çok sıkılıyorum.
Vakit geçmiyor.
İnternettede vakit geçiremiyorum nereye kadar sonuçta. Kurcalayacak şey kalmıyor tüm gün. Bazen kitap okuyorum ama oda biyere kadar.
Neden iş değiştirmiyorsun diyeceksiniz, hep şartların olgunlaşmasını bekledim maddi açıdan.
Evliyim. Tabi o şartlar hiçbirzaman olgunlaşamıyor.
Birde iş ararken eşimle çok sorunlar yaşıyoruz, benimle görüşmelere gelmeye kalkıyo her görüşmeye gittiğim yere önyargıyla yaklaşıyo, birsürü tantana yapıyo, bide bu sıralar beni çalıştırmama merakı sardı bıraksam ona gün doğacak ama çalışmamın faydası var tabiki.
Zaten şu sıralar evdeki durumlar karışık olduğundan (önceki konularımdan bilenler vardır eşimin abisi vefat etti) iş arama sürecinde evdeki psikolojim iyice bozulacak.
Doğum yapıp öyle çıkmayı planlamıştım, doğum iznine çıkarım hem yasal haklarımdan faydalanırım sonrada başka biyerde iş hayatıma devam ederim diye düşünmüştüm. Hamile kaldım düşük yaptım. Şimdi 3-4 ay sonra hamile kalmayı düşünüyorum,ön hazırlıklar hamilelik süreci falan derken yani en az 1 sene daha burada görünüyorum. 1 sene böyle geçer mi
Her akşam ''Allahım yarın yine iş var'' diye ağlayasım geliyo. Ayaklarım geri geri gidiyo.
Bir yandan iş ara bulunca direkt geçiş yap diceksiniz. Çalışırken iş aranmıyor malesef. Raporum, ölüm gibi sebeplerden dolayı zaten çok izin kullandım. İş başvurusunda bulunsam görüşmeye gitmem gerekecek öyle bi şansım da yok.
Çok sıkılıyorum çok çok öyle böyle değil. Napayım ben ya
23 Yaşındayım. Bi eğitim kurumunda danışma görevlisiyim. 2 ay sonra 2. yılımı doldurucam. Dilimde hep ha bugün çıkıcam ha yarın çıkıcam ama bi türlü cesaret edipte çıkamıyorum.
Süregelen bi görevim bi evrak işim yok ( aslında muhasebe ön lisans mezunuyum). Öğrencileri karşılıyorum, velilerle gerektiğinde iletişim kuruyorum, patronlarım idarecilerim çok iyi çok insanlıklılar ama ben bütün gün boş boş oturmaktan çok sıkılıyorum.
Vakit geçmiyor.
İnternettede vakit geçiremiyorum nereye kadar sonuçta. Kurcalayacak şey kalmıyor tüm gün. Bazen kitap okuyorum ama oda biyere kadar.
Neden iş değiştirmiyorsun diyeceksiniz, hep şartların olgunlaşmasını bekledim maddi açıdan.
Evliyim. Tabi o şartlar hiçbirzaman olgunlaşamıyor.
Birde iş ararken eşimle çok sorunlar yaşıyoruz, benimle görüşmelere gelmeye kalkıyo her görüşmeye gittiğim yere önyargıyla yaklaşıyo, birsürü tantana yapıyo, bide bu sıralar beni çalıştırmama merakı sardı bıraksam ona gün doğacak ama çalışmamın faydası var tabiki.
Zaten şu sıralar evdeki durumlar karışık olduğundan (önceki konularımdan bilenler vardır eşimin abisi vefat etti) iş arama sürecinde evdeki psikolojim iyice bozulacak.
Doğum yapıp öyle çıkmayı planlamıştım, doğum iznine çıkarım hem yasal haklarımdan faydalanırım sonrada başka biyerde iş hayatıma devam ederim diye düşünmüştüm. Hamile kaldım düşük yaptım. Şimdi 3-4 ay sonra hamile kalmayı düşünüyorum,ön hazırlıklar hamilelik süreci falan derken yani en az 1 sene daha burada görünüyorum. 1 sene böyle geçer mi
Her akşam ''Allahım yarın yine iş var'' diye ağlayasım geliyo. Ayaklarım geri geri gidiyo.
Bir yandan iş ara bulunca direkt geçiş yap diceksiniz. Çalışırken iş aranmıyor malesef. Raporum, ölüm gibi sebeplerden dolayı zaten çok izin kullandım. İş başvurusunda bulunsam görüşmeye gitmem gerekecek öyle bi şansım da yok.
Çok sıkılıyorum çok çok öyle böyle değil. Napayım ben ya[/QUO
Önceki konunuzu okumuştum , hatta yorumda yapmıştım.
İş konusunu,önceki konunuzdan dolayı sorun yapıyor olabilirmisiniz?
Önceki konunuzda işten ayrılmaktan, birikim yapamadığınızdan, kazandığınızın borçlara gittiğinden bahsetmiştiniz yanlış hatırlamıyorsam. Yanlış anlamayın siz bu şartlardan dolayı çalışmak istemiyor, bahane arıyorsunuz gibi geliyor bana.
Yada gelişen olaylar iş konusunu irdelemenize sebep oldu siz farkında değilsiniz.
Hakkınızda hayırlısı olsun.
Öncelikle yapıcı yaklaşımınızdan dolayı teşekkür ederim.
Ancak önceki mesajımı hatırlarsanız ordada ''zaten işimi sevmiyorum bide ....... olayler gelişti'' diye bi açıklama yapmıştım.
Yani ben o olaylardan öncede işime karşı bu şekilde hissediyordum zaten.
Aksine yaşadığımız şeyler beni çalışmaya dahada yöneltti. Evet başlarda öyle bi çelişkiye düştüm ama, bu yaşta boş boş evde oturmayıda yakıştıramadım kendime. Yani o konuyla bi ilgisi olmadığını belirtmek isterim.
Cok ozendim size :)) ben santiyede gece yarilarina kadar bu sogukta haftasonu izni bile olmadan calisiyorum camurlarla konusmaya basladim artik :)) bence isinizin kiymetini bilin yada isten cikicaksaniz bana haber verinn :))
Bende memnun degilim.bazen cok yoğun oluyorum bazen cok bos..kpssye hazirlanmaya basladim bende. Is yerinde ders çalışıyorum. Gerci pekde umudum yok.ama ne ya yapayim baska bir secenek aklima gelmiyor.calisirken is bulmak zor gorusmeye cagiriyorlar izin almak zorunda kalıyorsun ki oda kabul edilecegin kesin degil.allaha şükür diyorum ama hic hak ettigim yerde degilim.uc kurusa çalışıyorum bir suru insanın nazini cekiyorum. Sirf bu nedenle evlenip calismamak istiyorum bazen ...ama hayat sartlari zorr...
Aslinda calismak güzel. Ama kendini gelistirebilecegin yukselicegin bir isin olmali yoksa yani çalış calis hep ayni yerde kal insana zevk vermiyor.sefin onun bunun kahrini cekiyorum .hemde ne icin...uc kurus maasa...valla bu konuda bende doluyum. Is ortamida onemli cidden.ben is ortamimdan daha doğrusu sefimden memnun değilim. O yüzden birakmak istiyorum .hakkımızda hayirlisi...Bende bi ara gün gün gezzen arkadaşlarıma özenmiştim. Çok yakın zamanda hemde bikaç ay öncesine kadar.
Bende sabah uyanayım evimin temizliğini yapayım kekler poğaçalar yapayım kocama türlü türlü, gezmelere gideyim diye hayal ediyordum. Hatta bu sebeple işi bırakmayı bile koymuştum kafama.
Şimdide diyorum ki 23 yaşındayım evde oturup ne yapıcam. Bütün gençliğimi hiç bi işe yaramadan boş boş geçirmek çok saçma geliyor.
Bu işyerindede kendime faydası olacak bişey yapmıyorum ama evimin geçimine katkıda bulunuyorum en azından. Ve sigortam ödeniyor. Tabi bunları sevdiğim bi işte çalışarak sağlasam daha memnun olurum ama... İşte :)
''Evlenip çalışmamak'' diyince içimi dökesim geldi arkadaşım kusuruma bakma :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?