- 25 Mayıs 2011
- 400
- 130
- 123
Buraya yazmayi hep erteledim,can sıkıcı seyler olunca insan yaziya dökmek bile istemiyor...evliyim ,2 cocuğum var biri 6 aylik bebek ,ve ben hic iyi bir anne degilim,4,5 yaşindaki kizima coğu kez bağiriyorum ,sonra icim icimi yiyor,kac kere tövbe ettim bağirmiyayim,Allahim nolur bu siniri benden al diye,olmuyor ,olmuyor...sebebini de biliyorum aslinda ,eşim,eş olamayan,baba olamayan,bana psikolojik zulmeden eş sıfatındaki adam...Kücük yasta bilincsizce kacarak yapilan bir evlilikten bir farki yok evliligimin,26 yaşinda evlendim,aşk evliligi ve bir sürü zorluğa rağmen direterek,direnerek yapilan bir evlilik.Sonuc kocaman bir mutsuzluk! Bu evliliğib tek kazanimi tek ödülü evlatlarim,ve bu mutsuzluğun nagatif getirisi cocuklarimi etkiliyor diye cok cook üzülüyorum.Esimin kahve aliskanligi var,bağinli derecede,ve hamileyken nerdeyse heegün cikti,geceli gündüzlü,zor bir hamilelik gecirdim hep ağlayarak,yapayalniz ,yanimda sadece kizim vardi,tartismalar,kavgalar,degismeyen sonuclar.Ve ben bu yaziyi yazarken bile kavga ediyorum cünkü beyefendi yine tüm gün disardaydi ,insanin caresizlikten tükendigi bir yer vardirya o naktadayim simdim.Kimseyle paylasamiyorum,dolayisiyla icimde büyüdükce büyüyor.Sabah erkenden güne basliyorum,gece de bebeğim cok sık uyanir,iki cocuğumda da gece hic kalkmadi,bir gün de sen cok yoruluyorsun demedi,varsa yoksa bekar ya da yaşli tayfasiyla kahve ,vs. Cocuklu bir insan yok grubunda insana bir düsünür bir sorgular benim ne isim var bu ortamda diye.Neyse cok uzun oldu ve karisik,anlatamadim,icimdekileri ,suan calisiyor olsam cocuklarimi güvenle emanet edeceğim birisi olsa bir dakika düsünmez,yolumu ayirirdim.O kadar cok fefakarlik yaptimki,tükendim.
