- 9 Haziran 2011
- 533
- 219
Merhaba herkese..Uzun olacak biraz, rica ediyorum lütfen lütfen hepsini okuyun yardımınıza, küçücük bir cümleye bile çok fazla ihtiyacım var.
32 yaşındayım. 2 yıllık ilişkim bitti. Beni çok seven birisiydi. Ve dünyanın en iyi, en merhametli insanlarından. Tesadüfi bir şekilde hayatıma girdi, tesadüf diye bir şeye de inanmıyorum gerçi, şuan geldiğim noktayı düşünürsek. Ben ondan hoşlanmadım bile ama tanışma şeklimiz, karakteri vs beni etkiledi ve başladık. Ben zamanla ısınırım ısınamazsam ayrılırız dedim ama zaman geçtikçe çok tartışsak da ayrılmayı hiç düşünmedim. Onu sevmem için o kadar çok şey yaptı ki..Büyük emekler verdi. Görünüşe değil ruha önem veren biri olduğu için kendisinde de bu durum böyleydi. Fizikselliğine hiç dikkat etmiyordu. Asosyaldi. Toplum içinde sıkıcıydı, espri bile yapamazdı. Benim için gitti 20 kilo verdi, spor yaptı yoğun şekilde, bütün kıyafetlerini yeniledik ( çok çok kötü giyiniyordu ). İnsanlarla ilişkilerini düzeltmesine yardımcı oldum. Ya daha bir sürü şey, bambaşka insan oldu. Her gören, kendi anne babası bile, aylar sonra görenler kesinlikle tanıyamadı. Sonra bu değişiklikle beraber kadınlarla iki çift laf edemeyen, utanan adamın çevresi iyice genişledi, kadın arkadaşları arttı, aklını kurcalayanlar arttı, bu kızın nazını niye çekiyorsun sana kız mı yok diyenler arttı. Bana bir yanlışı olmadı hiç de sezmedim böyle de düşünmüyorum ama şuan benden ayrılıp hayatına yeni bir kadın girebiliyorsa/girecekse onu kendi ellerimle baştan aşağıya başka kadınlara hazırlamış gibi hissetmekten kendimi alamıyorum..
Ona karşı bi yakın bi uzaktım. Ve çok fazla şey yaşadık. Bizi ayırmak isteyen bir sürü insan, inanır ya da inanmazsınız yapılan büyüler, artan hastalıklarım da cabası. Ne zaman onla olsam ya karnım ağrıyor ya midem bulunuyor ya uyuşuyordum. Halsizdim bu da gerilim yaratıyordu hiç bir plana dahil olamıyor sadece uyumak istiyordum. Sürekli tartışıyorduk ama saçma sapan şeyler. Aramızda tuhaf bi gerilim vardı hep. Sonra mayıs ayının başında senden soğudum seni istemiyorum dedi ve o günden beri cehennemi yaşıyorum. Onu dediği günden sonra bir kere fırsat vermedi ona kendimi göstereyim onu ne çok sevdiğimi göstereyim..geç kaldın dedi..haklıydı da ama sadece bir fırsat bir tanecik istedim imkansız dedi..Zaman verdik ara ara telefonda görüştük benim ısrarlarımla bir kaç kere yanına gittim her seferinde her gün onu ne çok sevdiğimi ifade ettim aylar böyle geçti. Öyle çok çabaladım ki. Temmuzun başından beri Allah'a yönelmeye başladım. Her gün dualar, esmalar, namazlar..Hep hayırlı olalım tekrar birleşelim diye dua ettim. Çok istedim diye mi Allah nasip etmedi..Ara ara meditasyonlar yaptım her gece dualara devam ettim vs vs. Ya öyle çok yoruldum öyle çok ağlayarak yalvararak uyuya kaldım öyle çok ki anlatamam...Çok inanıyordum olacağına ama olmadı. Olmayacaksa Allah kalbimi soğutsun, içimdeki sevgiyi alsın dedim o da olmadı. İsyandan, ümitsizlikten çok korktum sınırlarda dolaştım. En son geçen gün ikimiz de birbirimize sarılarak hakkımızı helal ederek ağlayarak son görüşmemizi yaptık...Seni eskisi sevmek isterdim ama sevmiyorum. Seni sevmiyorken senle birlikte olamam içim soğudu beni unut dedi ki zaten aylardır görüşmüyorduk benden iyice soğuması bu süreçte normaldi ve ağlayarak ayrıldık...
Şimdi bu konuyu neden buraya açtım ? Olumlama ile ilgili popüler topiği bayağı okudum. Herkes istediklerinin olmasından vs bahsetmiş, ne harika..Sevdiği adamla tekrar birleştiğinden bahseden var, ümit verici. Ama herkesin olayı, yaşadıkları farklı tabii..O bizi imkansız olarak görüyor kati şekilde bense onu sevdiğimi gösterememiş olmanın üzüntüsüyle kahroluyorum. Düşünce gücüne inanıyorum ama şimdiye kadar hiç bilinçli hareket etmedim. Şuan yaşadıklarımın sorumlusu benim o halde, ayrılmamızın sorumlusu benim ve bundan müthiş bir acı, pişmanlık, azap duyuyorum. O her kadının isteyebileceği, ailesine ferahça tanıştırabileceği harika bir insandı ve onu kaybetmiş olmak, onun gibisini bulamıcak olmak beni öldürüyor. "Onun gibisini bulamıcam" düşüncesi de yanlış biliyorum ama kendisi için yapılacak en iyi tanım bu..
Bu düşünce gücü konusu iyice aklımı bulandırdı, ruhumu daralttı, günlerdir okumaktan araştırmaktan iyice deliye döndüm. Ben yanlış mı dua ettim yanlış mı istedim ?? Allah kalbimize bakmaz mı ? Ben "beni hatırlasın" demek yerine "beni unutmasın" dediğim için mi olmadı...Şimdi içimde bir gün yine birlikte olur muyuz inancı oturdu o olumlama sayfalarını okuyunca ve içime bir ağrı saplandı..Sanki hala onunlaymışım gibi onu düşünmek "o beni seviyor, o hayatımda mutluyum" demek ama bunun var olmadığını bilerek onu daha çok özlemek...Nasıl yapabilirim ki ? "Hayatımın aşkıyla mutlu yaşıyorum" diye olumlama nasıl yapabilirim ben onu çok seviyorken çok özlüyorken ve o hayatımda yokken..Düşünce gücüyse her şey, kesinlikle olumsuz da düşünmemem lazım. Her yaşadığımızı biz çekiyorsak o zaman bu beni daha çok daraltıyor her sorumluluğu her şeyi üzerimde hissedip başıma gelen tüm olayların sorumlusu kendim bilip daha da ezilmeme sebep oluyor..Keşke okumasaydım şu düşünce gücü sayfalarını, sadece dua etmeye devam etseydim de demiyor değilim çünkü ağzımdan çıkan her şeye her düşünceme dikkat etmeliyim olayı beni korkunç kaygılandırıyor şuan...
ŞUAN NASIL BİR YOL İZLEYECEĞİMİ BİLMİYORUM...Bu sayfaları okuyunca acaba yine beni sever mi istemeye devam etsem, dua etmeye devam etsem diye içime kurt düştü..Ama irada de var. O beni istemiyorken, onun hayatına birileri girecekken ve ben ne kadar istersem ne kadar enerji yayarsam yayayım olabilir mi ki ? Ya da aylarca olumlamalar yapıp pozitif düşünüp onlaymışım gibi düşünüp onun hayatına birisini girdiğini gördüğüm an çöküp her şeye isyan etmek de var...Ya da olmadı deyip istemeyi bıraktığım zaman ozamanda da istemeyi bıraktığım için olmayacak olması var...Ya anlatabiliyor muyum kafa karışıklığımı, nasıl çıkıcam bu işin içinden nasıl yol izlicem..NEFES ALAMIYORUM...Ve öyle yorucu bir süreç öyle büyük bir belirsizlik ki..
UMARIM ANLATABİLMİŞİMDİR...BENİM BU DÜŞÜNCE GÜCÜNDE CİDDİ MANANA YOL ALMIŞ, EMEK VERMİŞ, HAYATINDA MUCİZELERİ GÖRMÜŞ İNSANLARIN ÖNERİLERİNE İHTİYACIM VAR...Teşekkür ederim...
32 yaşındayım. 2 yıllık ilişkim bitti. Beni çok seven birisiydi. Ve dünyanın en iyi, en merhametli insanlarından. Tesadüfi bir şekilde hayatıma girdi, tesadüf diye bir şeye de inanmıyorum gerçi, şuan geldiğim noktayı düşünürsek. Ben ondan hoşlanmadım bile ama tanışma şeklimiz, karakteri vs beni etkiledi ve başladık. Ben zamanla ısınırım ısınamazsam ayrılırız dedim ama zaman geçtikçe çok tartışsak da ayrılmayı hiç düşünmedim. Onu sevmem için o kadar çok şey yaptı ki..Büyük emekler verdi. Görünüşe değil ruha önem veren biri olduğu için kendisinde de bu durum böyleydi. Fizikselliğine hiç dikkat etmiyordu. Asosyaldi. Toplum içinde sıkıcıydı, espri bile yapamazdı. Benim için gitti 20 kilo verdi, spor yaptı yoğun şekilde, bütün kıyafetlerini yeniledik ( çok çok kötü giyiniyordu ). İnsanlarla ilişkilerini düzeltmesine yardımcı oldum. Ya daha bir sürü şey, bambaşka insan oldu. Her gören, kendi anne babası bile, aylar sonra görenler kesinlikle tanıyamadı. Sonra bu değişiklikle beraber kadınlarla iki çift laf edemeyen, utanan adamın çevresi iyice genişledi, kadın arkadaşları arttı, aklını kurcalayanlar arttı, bu kızın nazını niye çekiyorsun sana kız mı yok diyenler arttı. Bana bir yanlışı olmadı hiç de sezmedim böyle de düşünmüyorum ama şuan benden ayrılıp hayatına yeni bir kadın girebiliyorsa/girecekse onu kendi ellerimle baştan aşağıya başka kadınlara hazırlamış gibi hissetmekten kendimi alamıyorum..
Ona karşı bi yakın bi uzaktım. Ve çok fazla şey yaşadık. Bizi ayırmak isteyen bir sürü insan, inanır ya da inanmazsınız yapılan büyüler, artan hastalıklarım da cabası. Ne zaman onla olsam ya karnım ağrıyor ya midem bulunuyor ya uyuşuyordum. Halsizdim bu da gerilim yaratıyordu hiç bir plana dahil olamıyor sadece uyumak istiyordum. Sürekli tartışıyorduk ama saçma sapan şeyler. Aramızda tuhaf bi gerilim vardı hep. Sonra mayıs ayının başında senden soğudum seni istemiyorum dedi ve o günden beri cehennemi yaşıyorum. Onu dediği günden sonra bir kere fırsat vermedi ona kendimi göstereyim onu ne çok sevdiğimi göstereyim..geç kaldın dedi..haklıydı da ama sadece bir fırsat bir tanecik istedim imkansız dedi..Zaman verdik ara ara telefonda görüştük benim ısrarlarımla bir kaç kere yanına gittim her seferinde her gün onu ne çok sevdiğimi ifade ettim aylar böyle geçti. Öyle çok çabaladım ki. Temmuzun başından beri Allah'a yönelmeye başladım. Her gün dualar, esmalar, namazlar..Hep hayırlı olalım tekrar birleşelim diye dua ettim. Çok istedim diye mi Allah nasip etmedi..Ara ara meditasyonlar yaptım her gece dualara devam ettim vs vs. Ya öyle çok yoruldum öyle çok ağlayarak yalvararak uyuya kaldım öyle çok ki anlatamam...Çok inanıyordum olacağına ama olmadı. Olmayacaksa Allah kalbimi soğutsun, içimdeki sevgiyi alsın dedim o da olmadı. İsyandan, ümitsizlikten çok korktum sınırlarda dolaştım. En son geçen gün ikimiz de birbirimize sarılarak hakkımızı helal ederek ağlayarak son görüşmemizi yaptık...Seni eskisi sevmek isterdim ama sevmiyorum. Seni sevmiyorken senle birlikte olamam içim soğudu beni unut dedi ki zaten aylardır görüşmüyorduk benden iyice soğuması bu süreçte normaldi ve ağlayarak ayrıldık...
Şimdi bu konuyu neden buraya açtım ? Olumlama ile ilgili popüler topiği bayağı okudum. Herkes istediklerinin olmasından vs bahsetmiş, ne harika..Sevdiği adamla tekrar birleştiğinden bahseden var, ümit verici. Ama herkesin olayı, yaşadıkları farklı tabii..O bizi imkansız olarak görüyor kati şekilde bense onu sevdiğimi gösterememiş olmanın üzüntüsüyle kahroluyorum. Düşünce gücüne inanıyorum ama şimdiye kadar hiç bilinçli hareket etmedim. Şuan yaşadıklarımın sorumlusu benim o halde, ayrılmamızın sorumlusu benim ve bundan müthiş bir acı, pişmanlık, azap duyuyorum. O her kadının isteyebileceği, ailesine ferahça tanıştırabileceği harika bir insandı ve onu kaybetmiş olmak, onun gibisini bulamıcak olmak beni öldürüyor. "Onun gibisini bulamıcam" düşüncesi de yanlış biliyorum ama kendisi için yapılacak en iyi tanım bu..
Bu düşünce gücü konusu iyice aklımı bulandırdı, ruhumu daralttı, günlerdir okumaktan araştırmaktan iyice deliye döndüm. Ben yanlış mı dua ettim yanlış mı istedim ?? Allah kalbimize bakmaz mı ? Ben "beni hatırlasın" demek yerine "beni unutmasın" dediğim için mi olmadı...Şimdi içimde bir gün yine birlikte olur muyuz inancı oturdu o olumlama sayfalarını okuyunca ve içime bir ağrı saplandı..Sanki hala onunlaymışım gibi onu düşünmek "o beni seviyor, o hayatımda mutluyum" demek ama bunun var olmadığını bilerek onu daha çok özlemek...Nasıl yapabilirim ki ? "Hayatımın aşkıyla mutlu yaşıyorum" diye olumlama nasıl yapabilirim ben onu çok seviyorken çok özlüyorken ve o hayatımda yokken..Düşünce gücüyse her şey, kesinlikle olumsuz da düşünmemem lazım. Her yaşadığımızı biz çekiyorsak o zaman bu beni daha çok daraltıyor her sorumluluğu her şeyi üzerimde hissedip başıma gelen tüm olayların sorumlusu kendim bilip daha da ezilmeme sebep oluyor..Keşke okumasaydım şu düşünce gücü sayfalarını, sadece dua etmeye devam etseydim de demiyor değilim çünkü ağzımdan çıkan her şeye her düşünceme dikkat etmeliyim olayı beni korkunç kaygılandırıyor şuan...
ŞUAN NASIL BİR YOL İZLEYECEĞİMİ BİLMİYORUM...Bu sayfaları okuyunca acaba yine beni sever mi istemeye devam etsem, dua etmeye devam etsem diye içime kurt düştü..Ama irada de var. O beni istemiyorken, onun hayatına birileri girecekken ve ben ne kadar istersem ne kadar enerji yayarsam yayayım olabilir mi ki ? Ya da aylarca olumlamalar yapıp pozitif düşünüp onlaymışım gibi düşünüp onun hayatına birisini girdiğini gördüğüm an çöküp her şeye isyan etmek de var...Ya da olmadı deyip istemeyi bıraktığım zaman ozamanda da istemeyi bıraktığım için olmayacak olması var...Ya anlatabiliyor muyum kafa karışıklığımı, nasıl çıkıcam bu işin içinden nasıl yol izlicem..NEFES ALAMIYORUM...Ve öyle yorucu bir süreç öyle büyük bir belirsizlik ki..
UMARIM ANLATABİLMİŞİMDİR...BENİM BU DÜŞÜNCE GÜCÜNDE CİDDİ MANANA YOL ALMIŞ, EMEK VERMİŞ, HAYATINDA MUCİZELERİ GÖRMÜŞ İNSANLARIN ÖNERİLERİNE İHTİYACIM VAR...Teşekkür ederim...
