iyi geceler arkadaşlar bu forumu uzun zamandır takip ediyorum ve bende kendi sıkıntımı paylaşmak için üye oldum.. Amacım eleştirilmekten öte benim yaşadıklarımı yaşayan arkadaşlarımla duygu paylaşımında bulunmak..
ben iyi bir üniversitede inşaat mühendisliği okumaktayım. Anlatmaya en başından başlamalıyımki beni daha iyi anlayın..Babam doğdupum günden ben üniversite kazanana kadar alkol bağımlısıydı.. Bana karşı olmasada annem ve ablama karşı şidddet uygulardı.. Keşke bana da uygulasaydı dediğim günler oldu çünkü çoğu zaman ablam benden nefret etti. Hep güçlüydüm ve hep çabuk mutlu oldum. Annem o kadar mücadeleci ve güçlü bir kadındı ki sabaha kadar dua edip bi yandan elişi işleyip satıp bi yandan ağlardı.. Ne olursa olsun bende sınava iilk girişimde Rabbimin vesilesiyle hayalime ulaştım ve kazandım. Bu sırada hayatımda hiç kimse olmadı.. Çünkü korktum babamın bu durumunu bilip kullanmak isteyenler olabilir diye.çok şükür ben kkazandıktan sonra babam düzeldi. Bişey hissettiğim biri olsa da ket vurmasını bildim. Sonra üniversite 1. sınıfta onu tanıdım.. aynı memleketliydik... Ben memleketimizde değil istanbulda büyüdüm.. Ve üniversite okuduğumuz şehirde tanıştık kader işte.. hayatıma almaya asla kimseyi layık göremeyen ben(!) ondan o kadar etkilendim ki başkalarına hep pürüzler bulup uzaklaşırken onda inat ettim. İşin özü aslında sevdiğime hiç pişman değilim ama keşke en başından gidebilseydim diyorum. o daha önce çok sevdiği bi kızın onun en yakın arkadaşıyla çıkmasından dolayı zaten kızlara güvensiz ve özensizdi. O lisedeki sevdiği kızdan sonra birileriyle çıkmış ama bi daha asla kimseye o kadar değer vermemive hep aldayılmş . O da benden etkilendi ve bi şekilde başladık. Eski sevgilileri rahat bırakmadı eski sevgililerine öfkesi rahat bırakmadı ve ben onu bunlara rağmen bırakmadım. 1 yıl sonra (çıktıktan) herşey rayına oturmaya başladı bu arada bana çıktıktan 6 ay sonra ilk seni seviyorumunu dedi. Bence mantıklıydı haklıydı sevgi öyle kolay olmazdı .. Dile de kolay gelmemeli ama düşünün ne kadar sabrettim. Sosyal paylaşım sitelerinden ordan burdan aldattı belki hala aldatıyo ve ben onu yine bırakmadım. İnsanın içinde bi umut olur ya bırakamazsın. Bazen gözüme öyle bi bakıyo öyle bi sarılıyoki herşeye değer diyorum. 2. yıl bitti artık sevdiğini söylüyo çok seviyorum diyo. Çok da yol katetti başa göre.. güvendikçe kendini daha açtı.. Ama benim içimi kavuran bişeyler var. onun okulu bu dönem bitecek ve bugün arkadaşlarla otururken bir ayrılık olursa napıyım kendimimi öldüreyim seviyorum ama bişey yapmam dedi. Benim için hiçbi zaman hiçbirşeyi göze alamayacak biri diye düşündüm. Belki yazdıklarımı ifade edemedim özür dilerim. Ben onun için o kadar değiştim ki .. Çay demlemeyi bile bilmezdimşimdi yemek yapamayan insan sevmiyo diye ne sevse öğrendim. O güçlü kız gitti herşeye ağlayan biri geldi. o herkesin saygı duyduğu kız gitti herkesin yüzüne üzülüp arkasından güldüğü kız oldum. Hoş bi kızım fiziksel olarak.. Ama dışarda neden bu çocuk kendini kanıtlama çabasında bilmiyorum. Sevgisinde niye bu kadar hesapçı.. Ben ona en saf en temiz duygularımla gittim o kızların acısını niye ben çekiyorum .. Defalarca komuştum. Onu 2 yıl evet ben kabül ettim böyle ama kendime saygımı kaybetmemek adına ne yapabilirim. Ayrılmak çözüm olurmu.* Üniversitede kaldığım ev bile onun evine bakıyo hemen karşı binamda.. Nasıl unuturm aynı bölümde.. aşabilir miyim hiç bilmiyorum kızlar
ben iyi bir üniversitede inşaat mühendisliği okumaktayım. Anlatmaya en başından başlamalıyımki beni daha iyi anlayın..Babam doğdupum günden ben üniversite kazanana kadar alkol bağımlısıydı.. Bana karşı olmasada annem ve ablama karşı şidddet uygulardı.. Keşke bana da uygulasaydı dediğim günler oldu çünkü çoğu zaman ablam benden nefret etti. Hep güçlüydüm ve hep çabuk mutlu oldum. Annem o kadar mücadeleci ve güçlü bir kadındı ki sabaha kadar dua edip bi yandan elişi işleyip satıp bi yandan ağlardı.. Ne olursa olsun bende sınava iilk girişimde Rabbimin vesilesiyle hayalime ulaştım ve kazandım. Bu sırada hayatımda hiç kimse olmadı.. Çünkü korktum babamın bu durumunu bilip kullanmak isteyenler olabilir diye.çok şükür ben kkazandıktan sonra babam düzeldi. Bişey hissettiğim biri olsa da ket vurmasını bildim. Sonra üniversite 1. sınıfta onu tanıdım.. aynı memleketliydik... Ben memleketimizde değil istanbulda büyüdüm.. Ve üniversite okuduğumuz şehirde tanıştık kader işte.. hayatıma almaya asla kimseyi layık göremeyen ben(!) ondan o kadar etkilendim ki başkalarına hep pürüzler bulup uzaklaşırken onda inat ettim. İşin özü aslında sevdiğime hiç pişman değilim ama keşke en başından gidebilseydim diyorum. o daha önce çok sevdiği bi kızın onun en yakın arkadaşıyla çıkmasından dolayı zaten kızlara güvensiz ve özensizdi. O lisedeki sevdiği kızdan sonra birileriyle çıkmış ama bi daha asla kimseye o kadar değer vermemive hep aldayılmş . O da benden etkilendi ve bi şekilde başladık. Eski sevgilileri rahat bırakmadı eski sevgililerine öfkesi rahat bırakmadı ve ben onu bunlara rağmen bırakmadım. 1 yıl sonra (çıktıktan) herşey rayına oturmaya başladı bu arada bana çıktıktan 6 ay sonra ilk seni seviyorumunu dedi. Bence mantıklıydı haklıydı sevgi öyle kolay olmazdı .. Dile de kolay gelmemeli ama düşünün ne kadar sabrettim. Sosyal paylaşım sitelerinden ordan burdan aldattı belki hala aldatıyo ve ben onu yine bırakmadım. İnsanın içinde bi umut olur ya bırakamazsın. Bazen gözüme öyle bi bakıyo öyle bi sarılıyoki herşeye değer diyorum. 2. yıl bitti artık sevdiğini söylüyo çok seviyorum diyo. Çok da yol katetti başa göre.. güvendikçe kendini daha açtı.. Ama benim içimi kavuran bişeyler var. onun okulu bu dönem bitecek ve bugün arkadaşlarla otururken bir ayrılık olursa napıyım kendimimi öldüreyim seviyorum ama bişey yapmam dedi. Benim için hiçbi zaman hiçbirşeyi göze alamayacak biri diye düşündüm. Belki yazdıklarımı ifade edemedim özür dilerim. Ben onun için o kadar değiştim ki .. Çay demlemeyi bile bilmezdimşimdi yemek yapamayan insan sevmiyo diye ne sevse öğrendim. O güçlü kız gitti herşeye ağlayan biri geldi. o herkesin saygı duyduğu kız gitti herkesin yüzüne üzülüp arkasından güldüğü kız oldum. Hoş bi kızım fiziksel olarak.. Ama dışarda neden bu çocuk kendini kanıtlama çabasında bilmiyorum. Sevgisinde niye bu kadar hesapçı.. Ben ona en saf en temiz duygularımla gittim o kızların acısını niye ben çekiyorum .. Defalarca komuştum. Onu 2 yıl evet ben kabül ettim böyle ama kendime saygımı kaybetmemek adına ne yapabilirim. Ayrılmak çözüm olurmu.* Üniversitede kaldığım ev bile onun evine bakıyo hemen karşı binamda.. Nasıl unuturm aynı bölümde.. aşabilir miyim hiç bilmiyorum kızlar