uzun süredir baska bir şehirde oldugu için ve benimde cok yoğun çalışmamdan dolayı pek sık görüşemedigim ve cok sevdiğim bi arkadaşımla tekrar görüsme imkanı buldugumda bana anlattıkları bu soruyu aklıma getirdi... 1 cocuk annesi çekici alımlı ve sevgi dolu olan bu arkadasım.. eşinin ilgisiz,sevgisini göstermeyen bencilce bir hal aldıgını bunu düzeltmek için elinden gelen çabayı gösterdiğini ama değişen pek bişeyin olmadıgından bahsetti.. evine ve cocuguna baglı evinin kadını bir haldeyken aile ortamının dısından birinin kendisine ilgisini farkeder ve içindeki pas tutmuş sevmek sevilmek, değer verilmek, ruhunun ve bütün maneviyatının oksanması duygularında bir kıpırdanma hisseder.. önceleri kabullenemez bunu.. olamaz.. olmamalı der.. ama hissettiği o muhteşem duygular bastırılamaz..kalbi kıpır kıpır.. gözleri ışıl ışıl olmustur.. bunu farkeder..kendini daha güzel hissetmektedir artık.. veee daha değerli... ve böylelikle o kişiyle olan ilişkisi ufak ufak başlar.. yaptıgının yanlış oldugunu bilir ahlaki bakımdan.. ama derki ben insanım... benimde sevilmeye ilgiye ,değerli görülmeye ihtiyacım var.. var ki suan bu haldeyim.. istemeden planlamadan kendini bu durumun içinde bulur yani... ilk basta cok kızdım hayır olamaz boşan o zaman dedim.. onun için zordu bu...ben insanım dedi bana benimde yüregim var dedi...
yani arkadaslar... hepinizin dedikleri doğru ama..her boyutunda dogruluk payı var gibi sanki.. tabiki onaylamıyorum.. en azından ne olursa olsun eşine , çocuguna ve kendine saygı duymalı insan... ama oda bir insan?????????