- 1 Aralık 2014
- 1.497
- 1.001
- 103
Daha önce çok uzak bir memlekette yaşıyordum. Yurtdisinda yani. Sonra cocugumla memlekete yerleştim. İlk sene dert etmedim zamanla bulurum dedim ama sonra araya pandemi girdi evden çıkmaz olduk kurslarada gitmedim. Çalışmadığım içinde arkadaş edinecek bi ortamim yok. Yeni spora başladım. Oradan sağolsun iki kız kahve içmeye gidelim dedi ve gittik. O 2 kızda birbirini yeni tanıyor ve oyle cokta kafa dengi gibi durmuyorlardi. Ona ragmen baktim sözleştiler bir iki yere birlikte gidecekler. Iyi hoslar fakat bilmiyorum bendemi problem var bilmiyorum. İnanın belirli bi zaman sonra caktirmasamda sıkıldım. Sonra kendi kendime ben demekki arkadaşlığı büyütüyorum yani her arkadaşla kahve içmeye gittim diyen yada her arkadaşla pazara carsiya gittik diyen illaki "kankisi" olmuyor. Tabiiki samimiyet zamanla oluşur ama bazı insanlarla kafanın uyumayacağini anlarsın ya. Öyle bi ortamdi
Zaten sakın bi insanım. Herkesle kolayca uyusamıyorum. Ama arkadassizliktanda çok sıkıldım. Bugun ki durum bana bi karamsarlık yükledi kafa dengi arkadaş bulmam mümkün olmayacak gibi zaten kaç senedir yok. Sizde durumlar nasıl?
Zaten sakın bi insanım. Herkesle kolayca uyusamıyorum. Ama arkadassizliktanda çok sıkıldım. Bugun ki durum bana bi karamsarlık yükledi kafa dengi arkadaş bulmam mümkün olmayacak gibi zaten kaç senedir yok. Sizde durumlar nasıl?
☺. Sanaldan insan tanisak bile aynı şehirde bulmak zor. Bulsan disarda buluşur edersin iyi tanıyana dek. İnsana insan gerek. Bende çok üzülüyorum bazen bu duruma
“hinfindi bu nisi islip yiii irkişiniz miyim bin sizin” klasik piremses sendromu
