Merhaba hanımlar...Sıkıntılı günler yaşıyorum ve kafam oldukça karışık, sizlerin fikirlerini almak istedim...Ben öğretmenim ve atanamadım. Evlendiğimden beri yaklaşık 3 yıldır sürekli sınava hazırlanıyorum ve eşim her zaman destekçim oldu..Bu yıl çok ümitliydim ama yine olmayacak gibi duruyor; kendimi öyle kötü hissediyorum ki bir şey yapamamak, emeklerimin karşılığını alamamak, işe yaramadığımı hissetmek...
İşin en kötü yanı ise hayalleri ve hayatı sürekli ertelemek...Gidilecek gezilecek yerler, yapmak istediklerimiz, her şeyi hep erteledik aman dişimi sıkayım çalışayım sonra pişman olmayalım diyerek..Ve asıl mesele artık çocuk sahibi olmak istediğimizi hissediyoruz..İçimde bir yerden bunu çok istiyorum içim kaynıyor ama bir taraftan acaba diyorum 1-2 yıl daha beklesek mi? Atanamadan çocuk sahibi olursam ve çocukla ders çalışamayıp bu işi hiç beceremezsem ve hiç atanamazsam..Diğer yandan ise çocuk sahibi olmak için yıllarca atanmayı mı bekleyeceğim, hayatımız yıllarımız böyle mi geçecek diye düşünüyorum..Bir çocuk dünyanın en güzel, en umutlu, en masum varlığıyken; insan canından kanından bir varlığa sahip olduğu için nasıl pişman olabilir ki değil mi? Ama bütün bu düşünceler soru işaretlerime engel olamıyor..Tabiki rabbim biliyor en hayırlısını hep dua ediyorum hayırlı zamanda hayırlı evlat ve hayırlı iş diye...
Bilemiyorum böyle garip düşünceler içinde, garip günler geçiriyorum şu son zamanlarda...Belki bir nebze fikirlerinizle aydınlanabilirim..
Teşekkürler...
İşin en kötü yanı ise hayalleri ve hayatı sürekli ertelemek...Gidilecek gezilecek yerler, yapmak istediklerimiz, her şeyi hep erteledik aman dişimi sıkayım çalışayım sonra pişman olmayalım diyerek..Ve asıl mesele artık çocuk sahibi olmak istediğimizi hissediyoruz..İçimde bir yerden bunu çok istiyorum içim kaynıyor ama bir taraftan acaba diyorum 1-2 yıl daha beklesek mi? Atanamadan çocuk sahibi olursam ve çocukla ders çalışamayıp bu işi hiç beceremezsem ve hiç atanamazsam..Diğer yandan ise çocuk sahibi olmak için yıllarca atanmayı mı bekleyeceğim, hayatımız yıllarımız böyle mi geçecek diye düşünüyorum..Bir çocuk dünyanın en güzel, en umutlu, en masum varlığıyken; insan canından kanından bir varlığa sahip olduğu için nasıl pişman olabilir ki değil mi? Ama bütün bu düşünceler soru işaretlerime engel olamıyor..Tabiki rabbim biliyor en hayırlısını hep dua ediyorum hayırlı zamanda hayırlı evlat ve hayırlı iş diye...
Bilemiyorum böyle garip düşünceler içinde, garip günler geçiriyorum şu son zamanlarda...Belki bir nebze fikirlerinizle aydınlanabilirim..
Teşekkürler...
ama bir yandan ertelemk niye buana hazirsaniz Dogru karari verecginizi dusunuyorum ...:):) Allah yardimciniz olsun..
