Dışarıdan cokca vurdum duymaz bir yapım vardır, cogu insana derdimi anlatsam dinlemez, ya senin ne derdin varki derler, işin garip tarafı herkesin derdini ben dinlerim. Böyle olmamın sebebi de benim aslında eskiden toplumda özgüven siz, pısırık, biri laf soksa saftirik gibiydim. Bu huyumu yenmek adına, daha dogrusu evliliğimin verdiği tecrübede, örnek veriyorum kayınvalidem benim yanımda bir gelini övüyor kıskanclık yaratmak için veya bak sende örnek al demek adına, bende onu onun silahıyla vuruyorum AA ne güzel maşallah aferin ona böyle gelin bulunmaz diyorum, maksat ben sizi tınlamıyorum laf soktugun umrumda bile degil imajı vermek. Bazen de gereksiz patlama yasıyorum. Büyük problemleri kafama takmazken ufak ufak problemlemleri biriktirip kendime dert ediyorum günümü zehir ediyorum. Misal evim hakkında bir karar aldım bunu eşimin ailesine açıkladım onlarda hoşuma gitmeyecek acıklama veya fikirlerini belirtiyorlar, ben de sinir oluyorum ne diye anlatıyorsun sanane içinde tutsana niye kendini eleştirme fırsatı veriyorsun bunun gibi. Nazende dünya yansa umrumda degil. İçim ve dışım cok farklı. Beynim artık kafamın içindeki düşünceleri kaldırmıyor ufak tefek şeyleri dert etmek istemiyorum. Sizler bununla nasıl baş edebiliyorsunuz