- 4 Kasım 2016
- 3
- 0
- 1
- 27
- Konu Sahibi kirmizielbiseli
-
- #1
Merhabalar, öncelikle forumu takip ediyorum ancak konu açma cesaretinde yeni bulunabildiğim için yeni üyeyim.
Ayrıca sitede, anlattığım olayların tanıdık gelmesinden korktuğum akrabalar olduğundan fikir aldıktan sonra konu içeriğini silmeyi düşünüyorum, site kurallarına aykırı ise şimdiden özür dilerim
18 yaşındayım. Bundan 2 yıl evvel ablam evden kaçarak evlendi. Bunun aile içinde yaşattığı değişimi özellikle de kız çocuk olarak benim üzerimde yarattığı baskıyı tahmin etmek çok zor olmasa gerek. Ara ara dalgalanmalar olsa da ablam ve eşi işleri yoluna koydu çok şükür. Ama işlerin düzelmesi babamın bana karşı tavrını değiştirmedi. Zırt pırt telefonumu kurcalar, dışarı çıktığımda bana inanmayıp birlikte olduğum arkadaşlarımı arar teyit eder oldu.
Bu süreçten önce kardeşime şizofreni başlangıcı tanısı konmuştu. Ona yaşanaları en hafif biçimde yansıtmak adına hepimiz çok uğraştık.
Velhasıl geçen sene üniversite sınavına hazırlanırken annemin babamı aldattığını öğrendim. Yaşanan bir dizi karmaşık olay sonucu ablam annemle konuştu, annem adamla ilişkisini kestiğini söyledi vs. Ablamla ortak kararımız sonucu bu olayı babama söylemedik. Ne kadar doğru oldu bilemiyorum tabi. Ancak ablam anneme aynı şeyi tekrarladığı takdirde babama yasıtacağını söyledi. Annem benim haberim olduğunu bilmiyordu. Benim sınav kaygım olduğunu düşünen ailem psikologa ardından psikiyatriste götürdü beni. Ancak her ikisine de bu yaşananları anlatmaya korktum. Yaşım itibariyle konuştuklarımızı anneme anlatırlar sandım. Gereksiz ilaçlar kullandım, bıraktım... Bu iğrenç şeyler yaşanırken tek istediğim şehir dışında bir ünivetsite kazanıp burdan uzaklaşmak oldu. Ama nasıl bir şanstır ki yaşadığım şehirde istediğim bölüm tutuyordu, şehir dışı tercih yazmama bile izin verilmedi.
Ablam annemin çok korktuğunu kesinlikle bir daha böyle birşeye cesaret edemeyeceğini söylüyor o yüzden onunla bu mevzuları konuşamıyorum. Ama ben anneme inanmıyorum. İstemsiz olarak her davranışının altında bir şey arıyorum. Afedersiniz birlikte çamaşır almaya çıkıyoruz, bunları o adamın yanında mı giyecek diye iğrenç fikirlere kapılıyorum. Arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor acaba o adamla mı diye düşünüyorum. Ne zaman telefon elinde olsa o adamla mesajlaşıyor gibi geliyor. Yanlış yaptığımı biliyorum ama elimde değil. Ve yavaş yavaş çevremdeki insanlara da aynı tavırla yaklaşmaya başlıyorum. Arkadaşım bir şey diyor acaba doğru mu diye kırk yerden teyit etme ihtiyacı duyuyorum en basit en saçma şeyi bile. Sanki her söylenen şeyin altında bir yalan arıyorum. Bu halim çevre mi de sıkıyor. Mesela bir erkek arkadaşım var günde bin kere arayıp nerdesin, niye haber vermedin diye darlıyorum çocuğu. Ve dediğim gibi yanlış yaptığımın da farkındayım ama nasıl bu hale geldim nasıl önüne geçicem bilmiyorum. Nolursunuz bana biraz akıl verin.
Çok uzun ve karışık oldu hakkınızı helal edin, yazım yanlışım olduysa da kusuruma bakmayım telefondan ötürü.
İyi günler
Ayrıca sitede, anlattığım olayların tanıdık gelmesinden korktuğum akrabalar olduğundan fikir aldıktan sonra konu içeriğini silmeyi düşünüyorum, site kurallarına aykırı ise şimdiden özür dilerim
18 yaşındayım. Bundan 2 yıl evvel ablam evden kaçarak evlendi. Bunun aile içinde yaşattığı değişimi özellikle de kız çocuk olarak benim üzerimde yarattığı baskıyı tahmin etmek çok zor olmasa gerek. Ara ara dalgalanmalar olsa da ablam ve eşi işleri yoluna koydu çok şükür. Ama işlerin düzelmesi babamın bana karşı tavrını değiştirmedi. Zırt pırt telefonumu kurcalar, dışarı çıktığımda bana inanmayıp birlikte olduğum arkadaşlarımı arar teyit eder oldu.
Bu süreçten önce kardeşime şizofreni başlangıcı tanısı konmuştu. Ona yaşanaları en hafif biçimde yansıtmak adına hepimiz çok uğraştık.
Velhasıl geçen sene üniversite sınavına hazırlanırken annemin babamı aldattığını öğrendim. Yaşanan bir dizi karmaşık olay sonucu ablam annemle konuştu, annem adamla ilişkisini kestiğini söyledi vs. Ablamla ortak kararımız sonucu bu olayı babama söylemedik. Ne kadar doğru oldu bilemiyorum tabi. Ancak ablam anneme aynı şeyi tekrarladığı takdirde babama yasıtacağını söyledi. Annem benim haberim olduğunu bilmiyordu. Benim sınav kaygım olduğunu düşünen ailem psikologa ardından psikiyatriste götürdü beni. Ancak her ikisine de bu yaşananları anlatmaya korktum. Yaşım itibariyle konuştuklarımızı anneme anlatırlar sandım. Gereksiz ilaçlar kullandım, bıraktım... Bu iğrenç şeyler yaşanırken tek istediğim şehir dışında bir ünivetsite kazanıp burdan uzaklaşmak oldu. Ama nasıl bir şanstır ki yaşadığım şehirde istediğim bölüm tutuyordu, şehir dışı tercih yazmama bile izin verilmedi.
Ablam annemin çok korktuğunu kesinlikle bir daha böyle birşeye cesaret edemeyeceğini söylüyor o yüzden onunla bu mevzuları konuşamıyorum. Ama ben anneme inanmıyorum. İstemsiz olarak her davranışının altında bir şey arıyorum. Afedersiniz birlikte çamaşır almaya çıkıyoruz, bunları o adamın yanında mı giyecek diye iğrenç fikirlere kapılıyorum. Arkadaşlarıyla dışarı çıkıyor acaba o adamla mı diye düşünüyorum. Ne zaman telefon elinde olsa o adamla mesajlaşıyor gibi geliyor. Yanlış yaptığımı biliyorum ama elimde değil. Ve yavaş yavaş çevremdeki insanlara da aynı tavırla yaklaşmaya başlıyorum. Arkadaşım bir şey diyor acaba doğru mu diye kırk yerden teyit etme ihtiyacı duyuyorum en basit en saçma şeyi bile. Sanki her söylenen şeyin altında bir yalan arıyorum. Bu halim çevre mi de sıkıyor. Mesela bir erkek arkadaşım var günde bin kere arayıp nerdesin, niye haber vermedin diye darlıyorum çocuğu. Ve dediğim gibi yanlış yaptığımın da farkındayım ama nasıl bu hale geldim nasıl önüne geçicem bilmiyorum. Nolursunuz bana biraz akıl verin.
Çok uzun ve karışık oldu hakkınızı helal edin, yazım yanlışım olduysa da kusuruma bakmayım telefondan ötürü.
İyi günler