Merhabalar..
Daha önce birçok kez buraya yazdım. Ama artık gerçek anlamda kendime yetemiyorum. Önce kanserdim bu süreçte evlendim ve çoğu şeyde hep ailem yanımda oldu. Daha sonra iğrenç bir evlilik yaşadım ve 6 Şubat depreminden sonra kayıplarım ve hastalığımın etkileri ile en son boşanma ve 2 yıla yakın süren boşanma süreciyle uğraştım. Ailem sözde yanımda olacaklarını söyleyip en ince noktamı bulup her zaman ezip incittiler.. Onların normali buydu. Sürekli yaptığım tercihlerin yanlışını empoze ettiler.. Hpv olduğumu öğrendim.. O zaten beni mahvetti. En son artık intihar fikriyle boğuşmaya başladım ve terapiye başlayıp bu süreçte kendimi toplayıp bana ait bir hayat kurmak için güç toplamaya çalıştım. 6 kez nerdeyse gittim ancak psikoloğum sadece başını sallayarak sizin yaşadıklarınız çok ağır, sağlıklı olmanızı beklemeniz yanlış bilmem ne tarzı 45 dakikada 5 cümleden öteye gitmiyor. En son bugün korkularım var! Yeni bir hayata başlamaya cesaret edemiyorum. Bana minikte olsa bir yol gösterin diye resmen yalvardım. Sonuç başını sallayan biri.. Ve en kötüsü her gittiğimde geçmişi ve unutmak istediğim her anı konuştukça en basitinde yasını tutamadığım kaybettiğim organlarımın her birinin acısını daha ağır şekilde yaşamaya başladım. Kendime yeni bir sayfa açmak için öz benliğimi kazanma umuduyla gittiğim terapide daha çok dışarı çıkmayan birine dönüştüm. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Şimdi nefes nasıl alınır onu bile unuttum. İçimde bitmeyen bir korku ile yaşıyorum. Ailemden kimse nasıl olduğumu sormuyor ki bunu beklemiyorum ama hala suçlayıcı dilleri üstümde. En yakınlarım dediğim bile sürekli güçlü biri olduğumu söylüyor ya da bu durumu ifade etsem azarlıyorlar… Mutsuzmuyum onu bile bilmiyorum. Terapiden çok umutluydum bugün o boş anlamsız bakışlardan sonra gitmeme kararı aldım. Üzülüyorum.. Tek hissettiğim şey derin bir üzüntü..
Daha önce birçok kez buraya yazdım. Ama artık gerçek anlamda kendime yetemiyorum. Önce kanserdim bu süreçte evlendim ve çoğu şeyde hep ailem yanımda oldu. Daha sonra iğrenç bir evlilik yaşadım ve 6 Şubat depreminden sonra kayıplarım ve hastalığımın etkileri ile en son boşanma ve 2 yıla yakın süren boşanma süreciyle uğraştım. Ailem sözde yanımda olacaklarını söyleyip en ince noktamı bulup her zaman ezip incittiler.. Onların normali buydu. Sürekli yaptığım tercihlerin yanlışını empoze ettiler.. Hpv olduğumu öğrendim.. O zaten beni mahvetti. En son artık intihar fikriyle boğuşmaya başladım ve terapiye başlayıp bu süreçte kendimi toplayıp bana ait bir hayat kurmak için güç toplamaya çalıştım. 6 kez nerdeyse gittim ancak psikoloğum sadece başını sallayarak sizin yaşadıklarınız çok ağır, sağlıklı olmanızı beklemeniz yanlış bilmem ne tarzı 45 dakikada 5 cümleden öteye gitmiyor. En son bugün korkularım var! Yeni bir hayata başlamaya cesaret edemiyorum. Bana minikte olsa bir yol gösterin diye resmen yalvardım. Sonuç başını sallayan biri.. Ve en kötüsü her gittiğimde geçmişi ve unutmak istediğim her anı konuştukça en basitinde yasını tutamadığım kaybettiğim organlarımın her birinin acısını daha ağır şekilde yaşamaya başladım. Kendime yeni bir sayfa açmak için öz benliğimi kazanma umuduyla gittiğim terapide daha çok dışarı çıkmayan birine dönüştüm. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Şimdi nefes nasıl alınır onu bile unuttum. İçimde bitmeyen bir korku ile yaşıyorum. Ailemden kimse nasıl olduğumu sormuyor ki bunu beklemiyorum ama hala suçlayıcı dilleri üstümde. En yakınlarım dediğim bile sürekli güçlü biri olduğumu söylüyor ya da bu durumu ifade etsem azarlıyorlar… Mutsuzmuyum onu bile bilmiyorum. Terapiden çok umutluydum bugün o boş anlamsız bakışlardan sonra gitmeme kararı aldım. Üzülüyorum.. Tek hissettiğim şey derin bir üzüntü..