- 17 Şubat 2014
- 534
- 40
- 43
Aynen dediğim gibi telefonum günlerdir çalmıyor odamdan bi kere olsun dışarı çıkmadım haftalardır yemek yemiyorum su içmiyorum tüm gün tek yaptığım oturmak boş boş oturuyorum çünkü resmen hipnotize oluyorum aklımdan tek bir düşünce bile geçmiyor. Biliyorum depresyondayım ama bu çok farklı sölemiştim 5 yıllık ilişkim bitti daha bunu atlatamadan bi dostumun benim hakkımda söylediği iğrenç iftiraları duydum resmen yıkıldım ..... Hala iş bulmak için uğraşmıyorum beynim sanki tükendi hiç bi sinir hücresi çalışmıyor soyut bi karakter oluyorum korkuyorum çok korkuyorum .....
Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....
Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....
Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...
Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..
Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......
Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....
Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....
Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...
Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..
Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......
