Kafamda üzüntüden bı egzama çıkmıştı, anneme gösterdim...
Dediki; iyyyyy bu ne ne biçim kokuyor. Doktora git hemen. Ben şok oldum. Sonra iyileşti yaram Tabi. Neyse. Aradan zaman geçti, annem bana kafasını gösterdi aynı yara, aynı yerde.
Annem 27 yaşında evlenmiş, en küçük kız kardeşim sen evde kalmışsın da öyle evlenmişsin dedi anneme,. Şimdi kendisi 30 yaşında hala bekar.
Birde ben ilk bebeğim yoğun bakımda kaldı doğumdan sonra, ama durumu iyiydi. Bakımını ben yaptım. Kuvozde . Neyse dedim ki,; ne cahillik, bebeği yogunbakimda uzun kalan anneler için,; insan çocuğunu bırakıp nasıl gider. Ben olsam kapısında yatarım yoğun bakimin. Ay ikinci bebeğim,; ciddi solunum sıkıntısı ile doğdu. Yaşam mücadelesi verdi günlerce, solunum cihazına bağlı kaldı.
Ben bebeğimi birakip diğer anneler gibi eve giderken acı bir ders aldım.
gerçekten bu kadar mı nizami işler düzen kimsenin dediği yanına kalmıyor örnekleri okuyunca daha iyi anlıyorum
