- 23 Kasım 2014
- 306
- 87
- 298
- 34
Of off içimdeki sıkıntı geçmiyor, yüreğimde ki ağırlık azalmiyor. Yıllardır hayalini kurduğum, dört gözle beklediğim bir dönemdeyim. Sevdiğim adamla kavusmamiza gün sayıyorum güya... Ama nedir bu içimdeki sıkıntı 8 yıl bu zamanları bekle ama son 1 yıldır ben ne yapacağım diye düşün. Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Bu kadar mutsuz ve umutsuz olduğum bir zaman dilimi hatırlamıyorum. Koskoca hayal kırıklıkları, hiç bir şeyden emin olamama... Kararsız olmak o kadar kötü bir şeymiş ki... Nişanıma 1,5 ay var ve halen ne yapacağımı bilmiyorum. Bazen çok seviyorum, işte hayat arkadaşım bu diyorum. Bazende içimden hiç bir şey gelmiyor, olsada olur olmasa da olur diye düşünüyorum. Aynı şu an ki düşündüğüm gibi
Ailem tarafından el üstünde buyutuldum ve bu sevkati ve sevgiyi bulamayacagimdan o kadar çok korkuyorum ki. Etrafımda bir tane bile güzel giden bir evlilik yok. Kendi annem dahil. O zaman neden evleniyoruz? Hayat ve eğitim şartlarından dolayi hayalimdeki neredeyse hiç bir şeyi gerçekleştirmedim. Evlendikten sonra da çok zor. Evlenince elimdeki her şey alınacakmış gibi geliyor tüm özgürlüğüm kisitlanacakmis gibi...
Nişanlımın işi dolayısıyla, benimde Memleketim olan ama çok küçük hiç gelişmemis, hiç bir olanağı olmayan ve cok dedikoducu insanların olduğu bir yerde yaşayacağım. Bu bile içimi sıkıyor. Orada bir işte çalışmam çok zor çünkü köy gibi... Ailesiyle neredeyse aynı mahallede oturacağız ve cok rahat bırakacağa benzemiyor. O kadar çok korkuyorum ki... belki abarttigimi dusuneceksiniz ama 1 yıldır ben bunları düşünüyorum. Neden ayrılmadın diceksiniz belki. Ama ayrılamadım işte. Çünkü gorunurde karşı tarafta hiç sorun yok ki. Her şey bende...
Bu düşüncelerimi ona söyleyemiyorum. Neden bilmiyorum ama ağzım açılmıyor.
Burda yasamayalim gidelim il merkezine herkese belli uzaklıkta kendi hayatımız olsun, baskıdan, söylentiden uzak kendi yaşantımız olsun demeyi o kadar çok istiyorum ki.. ama onun olumsuz yanıt vereceğini biliyorum
Eski usul ezilmek istemiyorum, eşi ve ailesi için kendini yok sayan bir kadın olmak istemiyorum belki de en büyük diretmem bu.
Çok uzun oldu biliyorum. Okumayadabilirsiniz iç dökmüş gibi oldum.
Ama en mutlu olmam gereken bir dönemde mutsuz olmamam gerekirdi değilmi ?
Ailem tarafından el üstünde buyutuldum ve bu sevkati ve sevgiyi bulamayacagimdan o kadar çok korkuyorum ki. Etrafımda bir tane bile güzel giden bir evlilik yok. Kendi annem dahil. O zaman neden evleniyoruz? Hayat ve eğitim şartlarından dolayi hayalimdeki neredeyse hiç bir şeyi gerçekleştirmedim. Evlendikten sonra da çok zor. Evlenince elimdeki her şey alınacakmış gibi geliyor tüm özgürlüğüm kisitlanacakmis gibi...
Nişanlımın işi dolayısıyla, benimde Memleketim olan ama çok küçük hiç gelişmemis, hiç bir olanağı olmayan ve cok dedikoducu insanların olduğu bir yerde yaşayacağım. Bu bile içimi sıkıyor. Orada bir işte çalışmam çok zor çünkü köy gibi... Ailesiyle neredeyse aynı mahallede oturacağız ve cok rahat bırakacağa benzemiyor. O kadar çok korkuyorum ki... belki abarttigimi dusuneceksiniz ama 1 yıldır ben bunları düşünüyorum. Neden ayrılmadın diceksiniz belki. Ama ayrılamadım işte. Çünkü gorunurde karşı tarafta hiç sorun yok ki. Her şey bende...
Bu düşüncelerimi ona söyleyemiyorum. Neden bilmiyorum ama ağzım açılmıyor.
Burda yasamayalim gidelim il merkezine herkese belli uzaklıkta kendi hayatımız olsun, baskıdan, söylentiden uzak kendi yaşantımız olsun demeyi o kadar çok istiyorum ki.. ama onun olumsuz yanıt vereceğini biliyorum
Eski usul ezilmek istemiyorum, eşi ve ailesi için kendini yok sayan bir kadın olmak istemiyorum belki de en büyük diretmem bu.
Çok uzun oldu biliyorum. Okumayadabilirsiniz iç dökmüş gibi oldum.
Ama en mutlu olmam gereken bir dönemde mutsuz olmamam gerekirdi değilmi ?