son 1 yili kavgalarla ve tokatla gecen evliligim, baba evine donerek sona dogru gidiyor.
iyi kotu gecen yillarin bitiyor olmasi ile yalnizlik cukuruna dustum.
bir yandan da yalniz degilim, guvendeyim, ailem yanimda.
ozluyorum, iyi gunleri cok ozluyorum. ozledikce "gercekten bitti mi" duygulariyla altust olurken, yedigim tokatlari hatirladikca "bitmesi gerekiyor" dusunceleri ile kendime gelmeye calisiyorum.
hem yalniz olmayip yalniz hissediyor olmak, ayni zamanda "guven"de oldugumu, "evim"de oldugumu hissediyorum, ve bu ikilem beni daha da corba ediyor.
profesyonel destek aliyorum. yine de karman cormanim, darma dumanim.
cok cok severek evlenerek gelinen bu duruma inanamiyorum, dusundukce aklim almiyor, bu benim hayatim olamaz diyorum.
birgun biri beni uyandirsa ve "kabus gordun, uyan hadi, senin mutlu yuvan var merak etme" dese ve nefes alsam....