- 16 Nisan 2017
- 1.787
- 1.532
- 133
- Konu Sahibi Stardust07
- #1
Herkese merhabalar
Yazım biraz uzun,karışık olabilir şimdiden kusura bakmayın.
Son birkaç aydır kendimi mutsuz hissediyorum.Genel olarak hayatımda bir sıkıntı görünmese de bir şeyler eksik gibi hissediyorum ve bunun ne olduğu,bende ya da hayatımdaki insanlarla mı alakalı olduğunu çözemiyorum.
1.Yaşadığım yerde samimi arkadaşım yok,uzakta olanlarla da derdimi sıkıntımı paylaşamıyorum.
2.Evde bir çok işim olsa da yapacak enerjim yok.Çünkü eşim dağınık,gelen misafir çok yaptığım an ev yine kirlenip dağılıyor
3.Eşimi seviyorum ama son zamanlarda soğukluk hissediyorum.En çok anlatacağım bu konuda olacak.Ailesiyle evlendiğimizden beri sorun yaşadık.Beklentileri çoktu,kabullenemediler beni.Hbeni.Hayallerinde benden alakasız bir ben var
Her tavrıma anlam çıkarıyorlar.Tüm yaşananlara rağmen ben bağımı koparamadım hep iyi olalım istedim.Yüz yüze gelince zaten tavır yapabilen biri olmadığım için onların işine geliyordu.Yazarken kolay şeyler gibi anlatıyorum ama boşanma fikri oluşturan,kendimden nefret etmeli sağlayan,bana kendimi suçsuz da olsam sorgulatan şeylerdi.Eşim o zamanlar hep yanımda durdu.Ama aradan zaman geçince onların yaptığı herşeyi unutuyor,benim onun için yaptığım fedakarlıkların bir önemi olmuyordu sanki.
Ikili ilişkimizde ise ben ne istesem hep tersini yapıyor eşim.Bilinçsizce yapılan birşey. Örneğin bana iki seçenek sunuyor bir konuda,kendi istediğini seçsem bile yok ya öteki olsun diyor.Bunun sürekli olması aşırı sinir bozucu olmaya başladı.
Yaşadığı bir sorunda yanında oluyor,motive ediyorum ama bunun da önemi olmuyor.Başkası benim söylediğimle aynı şeyleri söylediğinde bile onlar çok iyi insan oluyor.Sağ olsunlar haklılarmış oluyor.Ama ilk ben demiştim hatta günlerce ikna etmeye çalışmıştım
Beraberken sadece stresinden,sorunlarından vs bahsediyor.Ufak bir hastalığı olsa hep onu kullanıyor bana karşı.Derdim olsa konusunu açacak bile olsam aman başım ağrıyor aman çok kötüyüm.Ben hasta iken benden iş,yemek,güler yüz bekliyor çünkü yataklık olana kadar hastalığımı yansıtmam
4.Şu an depresyona girmemi engelleyen tek güzel tatlı bisey var o da oğluşum.Kendimi salamıyorum.Ama kalbim patlayacak gibi
Yazmak istediğim çok şey var ama konu çok uzadı.Normalde içimi döktüğüm bir defterim var o bana fikir vermediği sadece kendi düşüncelerim olduğu için bu defa buraya yazmak istedim.Bişeyler söylerseniz sevinirim
Yazım biraz uzun,karışık olabilir şimdiden kusura bakmayın.Son birkaç aydır kendimi mutsuz hissediyorum.Genel olarak hayatımda bir sıkıntı görünmese de bir şeyler eksik gibi hissediyorum ve bunun ne olduğu,bende ya da hayatımdaki insanlarla mı alakalı olduğunu çözemiyorum.
1.Yaşadığım yerde samimi arkadaşım yok,uzakta olanlarla da derdimi sıkıntımı paylaşamıyorum.
2.Evde bir çok işim olsa da yapacak enerjim yok.Çünkü eşim dağınık,gelen misafir çok yaptığım an ev yine kirlenip dağılıyor
3.Eşimi seviyorum ama son zamanlarda soğukluk hissediyorum.En çok anlatacağım bu konuda olacak.Ailesiyle evlendiğimizden beri sorun yaşadık.Beklentileri çoktu,kabullenemediler beni.Hbeni.Hayallerinde benden alakasız bir ben var
Her tavrıma anlam çıkarıyorlar.Tüm yaşananlara rağmen ben bağımı koparamadım hep iyi olalım istedim.Yüz yüze gelince zaten tavır yapabilen biri olmadığım için onların işine geliyordu.Yazarken kolay şeyler gibi anlatıyorum ama boşanma fikri oluşturan,kendimden nefret etmeli sağlayan,bana kendimi suçsuz da olsam sorgulatan şeylerdi.Eşim o zamanlar hep yanımda durdu.Ama aradan zaman geçince onların yaptığı herşeyi unutuyor,benim onun için yaptığım fedakarlıkların bir önemi olmuyordu sanki.Ikili ilişkimizde ise ben ne istesem hep tersini yapıyor eşim.Bilinçsizce yapılan birşey. Örneğin bana iki seçenek sunuyor bir konuda,kendi istediğini seçsem bile yok ya öteki olsun diyor.Bunun sürekli olması aşırı sinir bozucu olmaya başladı.
Yaşadığı bir sorunda yanında oluyor,motive ediyorum ama bunun da önemi olmuyor.Başkası benim söylediğimle aynı şeyleri söylediğinde bile onlar çok iyi insan oluyor.Sağ olsunlar haklılarmış oluyor.Ama ilk ben demiştim hatta günlerce ikna etmeye çalışmıştım
Beraberken sadece stresinden,sorunlarından vs bahsediyor.Ufak bir hastalığı olsa hep onu kullanıyor bana karşı.Derdim olsa konusunu açacak bile olsam aman başım ağrıyor aman çok kötüyüm.Ben hasta iken benden iş,yemek,güler yüz bekliyor çünkü yataklık olana kadar hastalığımı yansıtmam
4.Şu an depresyona girmemi engelleyen tek güzel tatlı bisey var o da oğluşum.Kendimi salamıyorum.Ama kalbim patlayacak gibi
Yazmak istediğim çok şey var ama konu çok uzadı.Normalde içimi döktüğüm bir defterim var o bana fikir vermediği sadece kendi düşüncelerim olduğu için bu defa buraya yazmak istedim.Bişeyler söylerseniz sevinirim
