Ben kendimi kayınvalide gibi düsündüm bir an,

Yalnız evli bile degilim daha,

Oglum var diyelim, aska yakın olalım, bir yiyelim, anahtarını bana ver..
İsim gücüm yok mu benim, oglum ve gelinimin evine girip cıkacagım?
Anlamıyorum böyle kayınvalideleri?
İyi niyet bunun neresinde?
Benim de arkadasım evlendi. Daha nisanlıyken ben dahil herkes söyledi aile hakkında düsüncelerini, ama sanki agzı dili baglandı kızın, bir anda oldu hersey ve evlendi.
Takdir edersiniz ki kayınvalideyle aynı bina da oturuyorlar.
Daha evlendikleri ilk günden beri kahvaltı beraber, aksam yemegi beraber..
Bu tavizi veren de esi maalesef, daha ilk günler siz evliligin tadını cıkarsanıza annemle babamasagı da ne yapıyordur diye düsünmeye baslamıs, yemege cagıralım bir derken, iki derken alısmıslar.
1 sene gecti hala birlikte yiyorlar. Kayınvalide aclıktan ölse arkadasım uyanmadan kahvaltı yapmıyor, illa birlikte yapacaklar.
Kocası asagı da yalnız otururken o gece 12 ye kadar arkadasım ve esiyle oturuyor.
Her gelen misafiri arkadasımın evinde agırlamak istiyor, her gittigi yere götürmek istiyor..
Kendi anne ve babası geldigin de direkt cıkıyor zaten yukarı bu yüzden rahat rahat eve anne ve babasının gelememelerinden yakınıyor. Hatta esi bir ara kız annesine gidecekken bile '' annemi de götür '' diyormus daha ne olsun?
Ben dayanamazdım bu duruma, ya kafayı tırlatırdım ya da .... malum son..