Herkese merhaba, foruma yeni üye oldum.Uzun zamandır canım çok sıkkın ve derdimi paylaşacağım kimse olmadığı için burada paylaşmak istedim.Ben 4 yıllık evliyim ve 15 aylık bir oğlum var.Eşimle 1.5 sene flört ettikten sonra evlendik.Ve allaha şükür kendi içimizde hiç bir problem yaşamadık, birbirimizden memnunuz, arada her ilişkide olan tartışmalar olsa bile saygımızı hiçbir zaman kaybetmeyiz.Çalıştığımız şehirde tanıstık ancak ailelerimiz farklı şehirlerden. Dolayısıyla ailesiyle evlenmeden önce çok fazla görüşme imkanı olmadı.Zaten babası biz tanısmadan önce vefat etmiş bir annesi ve bir kızkardeşi var.Evlenmeden önce annesiyle iki kez yüzyüze görüştük ve onun dısında da hep telefonlaştık bir sıkıntımız olmadı.Ben zaten yapı olarak sessiz sakin hassas bir insanım, hep siz diye hitap ettim ona ve o da beni o dönemde yerlere göklere sıgdıramıyordu.Sonucta evlendik.Annesi, psikolojisi pek iyi bir insan değil, eşini gençken kaybettiği için sıkıntılar yasadıgını söyler hep. Kendi ailesiyle de hep kavgalıdır.7 tane kardesi var sadece 2siyle görüşür, eşini kaybettiği dönem hiçbiri destek olmamıs aksine köstek olmuşlar.Ancak maddi olarak hiçbir sıkıntısı yok maas bağlanmıs rahat bir evi var çocuklarının evlilikleri iyi vs. Ancak kendisi yapı olarak çok mutsuz yüzü gülmez, eşini kaybettiği için yakınır ama diğer taraftan da hep eşim söyle kötüydü böyle sorumsuzdu diye kötüler, kayınvalidesiyle birlikte yasarmıs sürekli onu kötüler.Aslına bakarsınız çevresindeki kimseden de memnun değildir kendi çocuklarını bile sürekli eleştirir.Bir kız kardeşi var gün için de belki 3-4 saat onunla konuşur ve en basit şeyleri bile ona anlatır,kendi aralarında dedikodu yaparlar, hiç arkadaşı yok çünkü kimseyle anlaşamaz herkesi eleştirir.en basit şeyleri bile mesele haline getiriyor.Eşim de bu halinden memnun değil ancak annesi oldugu için çekmek zorunda.Şimdi bizim çocugumuza bakıyor biz bakıcı tutmak istedik ancak tutarsanız sizi evlatlıktan redderim filan dedi.Biraz da hastalık hastası hergün biryerim agrıyor diyerek kalkıyor ancak çocuga da ben bakacagım diyor.Ev içinde özel hayatımız kalmadı evde eşimle aramızda bir tartısma gecse üzerine alınıyor, tartısmanın onla alakası yok ama o siz alında benim yüzümden tartısıyorsunuz vs. diyor alakası yok desekte buna inanmıs.Her olayı kendine çekiyor mesela dizi izliyoruz kötü bir anne var işte her anne benim gibi sabırlı mı iyi mi vs diye bize laf sokuyor ama ortada bir olay yok.Ve en kötüsü evimizde olan her olayı kardesine ve kızına anlatıyor kendilerince yorum yapıyorlar bunu bildiğimiz halde bir şey demiyoruz alınır diye.Şimdi ona yasadıgımız yerden ev aldık evi daha insaat halinde yakında tasınacak ve maddi olarak da destek oluyoruz, o da çocugumuza bakıyor.Çocuga bakıyor ama bakmasa daha huzurlu hissedeceğim çünkü sanki bir yandan bakıyor bir yandan da basımıza kalkıyor.Kendimi babannesi sonucta yabancı daha mı iyi bakacak diye avutuyorum ama sürekli mutsuzlugunu bize yansıtması bizi geriyor huzurumuz kalmadı resmen.Ve her hareketimizden olumsuz seyler yorumladıgı için nasıl davranacagımı şaşırdım. Sussam konusmuyor beni istemiyor oluyor, konussam en basit seyden alınıp yorum cıkarıp huzurumuz kaçırıyor, eve geri geri gider oldum ve cok bunaldım. Sizce ne yapmalıyız?Ayrı eve cıkınca düzelir mi acaba?