Dügün sabahi bide biz trendeyken tlf acip "altinlar nerde?" diye bagirdi, bende "evde onlar, ama annemlere söyleyim yerini, bulustugunuzda versinler" dedim. "orasi senin evin degil artik, bunu aklina sok" diye tepki verip tlf'u suratima kapatti.. Esim tekrar arayip bundan sonra annesinin bi problemi oldugunda beni degil esimi aramasini söylemis, ama bu tabi en fazla 2 gün dayandi böyle.. Böyle yaparak eline gecen tek sey koca bir sifir.
Esimde artik eskisi gibi korumaz beni, sanki ona birsey yapmisim gibi.. Kayinvalidemin "anan gibi sinsi sinsi bakiyosun, benim sayemde kari oldun, mahalle karisi olmaktan kurtuldun" diye laflar saymisti.. Oysa yurt disinda üniversitede okuyorum, bakimli ve aile terbiyesi görmüs biriyim.. Cok zoruma gidiyor bu yasanmis olan hersey.. Iyi niyetimi alip art niyete cevirmeleri cok üzüyor beni. En cok ta esimin beni desteklememesi üzüyor.. Bosanmanin esiginden döndük yaklasik bir ay önce, sebepsiz yere..
Mesajda kötü birsey yazmayi düsünmüyorum. Yazmak istedigim sey, ilk basta hepimizinde kurdugu bu hayalin, hala hayal olarak kalmasinin ve mutlulugunu yasayamamanin beni cok üzdügünü, sorun ciktiginda güzelce oturup konusup cözmeyi ve bütün bunlari ortak noktamiz onlarin oglu benimde esim icin yapmamiz gerektigini iceren bir mesaj..
Kendisi duygu sömürüsünü cok sever, esim annesiyle 2-3 hafta konusmamisti, gercekten o kadar cok mutluyduk ki o 2-3 hafta anlatamam. O sira annesi esime hergün "ben sadece hasta sari olma diye seni merak ettigim icin yaziyorum" falan filan dolduruyodu mesajlari. Esim hic birine cevap vermemis ama, niye küstüklerini bende bilmiyorum, banada anlatmadi. Ama mutlaka benim yüzümdendir malesef..
Dügünün ertesi günü basladi ama dislerini göstermeye tekrar.. 
