Öncelikle merhaba. Ben 7 aylık evliyim henüz çocuk yok ama çox istiyoruz. Eşimle 2 ay sevgili olduktan sonra nişanlandık. Eşim beni yıllardır seviyordu. Bana açıldıktan 2 ay sonra nişan, nişandan 2 sy sonra da düğünümüz oldu. Sevgiliyken görümcemin boşandığını ve küçük kız çocuğunun olduğunu biliyordum. Eşim bana anne ve ablasının çok iyi insanlar olduğunu söylemişti. Aslında da öyleler. Neyse nişanlıyken eşim bana ayrı yaşayavağımızı sadece bi süreliğine annemlerle kalacağımızı söylemişti. Neyse bi, evlendik düğün falan. Evlendikten 10 gün sonra kayınvalidemin bana karşı tavırları değişti. Nişanlandıöımız günden itibaren bugüne kadar başkalarının gelinlerink bana misal çekiyor. Bunu eşime söylemiştim o da annesiyle konuşmuştu ama ne fayda. Yeni evliyken kendi odamı tezmiledikten sonra diğer odaları temizlemeğe keçerken kaynanam bana " yapma ben yaparım" diyordu. Bu böyle 3-4 ay çekti. Daha sonra ben de yalnızca kendi odamı temizlemeye başladım. Kayınvalidem köye gittiğinde eşimle dışarıya dolaşmaya çıktık kayınvalidem bana " bana neden söylemediniz? Bana neden teklif etmediniz? Onun gelini kaynanasını götürüyo bunun gelini napıyo falan filan" bu durum beni oldukça sıkmaya başladı. Ve ben istemsizce kaynanama karşı agresif olmaya başlsdım. Ve bunu herkes görüyordu. Kaynanam hiç durmuyordu yaptığım yemekleri kötülüyor, beni hiç beğenmiyordu. Kötü yemeklerimi anneme anlatıyordu. Görümcemse beni tutuyordu hep. Kaynanam daha sonra eşimle bana" bir yere giderken benden izin alın!" Dedi. Şimdi de diyor. Ama görümcem nereye giderse annesine söylemiyor. Göremcem temmuzda kavgamız olana kadar gözümde kötü biri değildi aslında. Temmuzun ilk günlerinde hiç birşey yapmadığım halde bana surat astı. Selamımı almadı. Bende evleri temizledim, çamaşır falan derken akşam oldu. Eşim geldi çamaşırları asarken görümcem eşimin yanına gitti ve beni çekiştirmeye başladı. İşte böyle yapıyor öyle yapıyor falan filan. Ben de kızdım hiçbirşey söylemeden odama bavulumu toplamaya başladım. Annemlere gidecektim. Eşim geldi izin vermedi. Kaynanam geldi görümcem geldi gitmememe izin vermediler. O an ayrı yaşamayı dile getirdim. Kaynanam " Neeee? Ben oğlumdan ayrı yaşayamam, oölumsuz kalamam oğlum oğlum oğlum falan filan. Eşimse hiçbirşey söylemedi. Kayınvalidem olur olmaz yerler herkesin yanında evimizin sözlerini söyleyor. İnsanlsr da bana o senin kaynanan böyle yap öule yap diyor. Eşime " evimizin sözünü neden heryerde söyleyor?" Dediğimde eşim annesini tutuyor. İlk başlarda ne söylersem, " tamam hall edicem sen sıkma canını" falan diyordu. Ama son 5 ayda falan hiç benim sözlerimi umursamıyor. Sen yanlışsın, sen böylesin, sen öylesin diyor. Beni hiç anlamamasız artık kalbimi kırmaya başladı. Bu az gibi dışarıya falan da çıkartmıyo beni. Nişanlandığımız zamandan sayarsak 9 ayda 6 defa ikimi, dışarı gezmeye çıkmışlığımız var. Arkadaşlarla buluşuyoruz onu da arkadaşlar davet ediyor. Eşimden olsa hiç çıkarmaz yani. Kendisi her gün arkadaşlarıyla zaman geçiriyor. Her defasında eşime bana zaman ayır demekten dilimde tüy bitti. 27 temmuz tanışlığımızın 1 yılıydı. İşten vana tebrik mesajı attı. Bu kadar. Özel gün diye 1 çiçek ya da 1 çikolata bile almadı. Çalışıyorum kendim. Eşimin boeçları var. Düğünden bu yana çalışıp eşimin borçlarını ödemekte yardım ediyorum. Her zaman yanında olmaya çalışıyorum. O da ne istersem alıp getiriyor. Ama annesi ablası artık bunalttı. Diğer ablasının ailesi bile bize " kaynanadan izinsiz hiç bir yere gitme!" Diyor. Eşim" ya sen kimsin benim özelime karışıyorsun? " Bile demedi. Eve gelince onlar doğru söylüyor, onlar haklı onlar bilmem ne. Beni hiç haklı görmüyor, hiç benim tarafımdan bakmıyor. Bu durum beni eşimden bile soğutmaya başladı artık. Bunu kendisine söyledim. " Bi kavgamızda soyuyacak kadar seviyorsan, sevmemişsin" diyor bana. Yine de kendini haklı çıkarmaya çalışıyor. Arkadaşlar sizce bu durumu nasıl düzelte bilirim?
Of çok can sıkıcı. Tuhaf tuhaf hayatlar, berbat yetişmiş insanlar. Sonra başkaları uğraşıyor. Oh ne güzel ya.
