eşimle tanıştığımız günden beri o kadar iyi anlaşıyorduk ki çok iyi iki arkadaştık. bütün günümüz berbaber geçiyordu birbirimize aşık olduğumuzu anladığımızda uzaklaşmaya çalıştık ama olmadı evlenmeye karar verdik. herşey güzeldi derken kaynanam pürüz çıkardı ve ayrılmak zorunda kaldık ama ayrılamadık tabi. bir ayrı bşr barışık geçti senelerimiz sonunda kesin evlenecez dedik ve evlendik şükürler olsun. ama sürekli kavga çıkartıyor kaynanam ve görümcem. küsüyoruz birkaç ay görüşmüyoruz sonra tekrar barışılınıyor ama durduk yere yine kavga. en son eşimle kavga etti kaynanam bıktık artık dedik görüşmüyorduk taki kaynanam belini kırana dek. gitmiyecem dedim ama eşimi yine kıramadım gidiyorum mecbur ne yapayım. ama görümcem suratsızın teki dudak büküyor tiriplere sokuyor kendini bir acayip kadın yaaa. biliyoruz ki kıskançlığından kaynanamı bizimle kavga ettirende oydu zaten ama sinir oluyorum onu görünce. eşim uğraştı didindi yine drlarla görüştü ameliyatınıda yine eşim ayarladı hala eşim kötü ben kötüyüm. ya hep biz koşturuyoruz o cadı görümcem ne yapıyorsa yapıyor. yine aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum. bilmiyorum iyi mi yapıyorum kötümü ama çok tedirginim aynı şeyleri yaşamak istemiyorum. aslında onların yine yüz bulup fitne fesatlık yapıp eşimle aramızı bozmalarından korkuyorum. hastalık bu sonuçta gitmesem olmayacak ama görümcem çok fena bişey derlerse cevap vereceğimi çok iyi biliyorum bu kez kimse susturamayacak beni eşimde susmayacakta zaten. kavgalardan bıktım inanın. inş kaynanam bu kez akıllanırda kızının dolduruşuyla bize laf söylemez yoksa tamamen ipleri koparacak eşim. offff çok kötü yaa neden böyleler aileler bilemiyorum ki iyi olanı hep eziyorlar kötü evlatları geçiyor.
