arkadaşlar merhaba,
yazdıklarınızı okudum,öncelikle hepimize sabır diliyorum,benim de sorunum sizinkilerle hemen hemen aynı ama aslında çok büyük bir fark var,bende asıl problem kayınvalidem değil kayınpederim
8 ay önce doğum yaptım,ilk birkaç ay boyunca zaten beni hiç sevemeyen kayınpederimin çocukla ilgili olarak bana neler çektirdiğini,ne laflar söylediğini,ne tavırlara girdiğini anlatsam ağzınız açık kalır,bir erkek olarak bir kadının en özel halinin yani anneliğinin içine bu kadar burnunu sokmasına inanamazsınız,ilk zamanlar ailemden aldığım terbiye gereği her lafın altında ezilip odama çekilerek zırıl zırıl ağlaya ağlaya geçirdiğim günleri bebeğimin büyümesiyle bana gelen manevi kuvvet sayesinde atlattım ve bir yerden sonra artık bir laf ettiğinde gülerek hahha hihhi ederek ben de lafları yapıştırdım,mutlu oldum mu peki ; hayır.. keşke beni bu durumlara getirmeselerdi,edebimle devam etseydik ama maalesef kötü kalpli insanlar insanın içindeki iyiliği alıp götürüyorlar ve bir bakmışsın ki sen de bir süre sonra onlar gibi olmuşsun,olmasak ne olacak,hep ezilen olmak kolay değil ki..
Allahtan eşim çok anlayışlı,ailesine karşı birşey yapamasa da beni de kırmıyor ve genelde beni sakinleştiren avutan,boşver duyma onları sen diyen o oluyor ama yine de çok taktım kafama o günlerde,sinirden 3 ay sonra sütüm kesildi,sezeryanlı lohusa halimle 2 haftalık bebekle tek başıma kaldım (ki evleri bize çok yakındı ama hiç kimse kapımızı çalmadı),ben de inat ettim onlardan bir şey istemedim ben istemedikçe onlar daha da beğenmez oldular beni,çocuğa bakamadığımı söyleyip durdular ki onların derdinden her hafta doktorlara taşıdım çocuğu ve her seferinde son derece sağlıklı olduğunu öğrenerek döndüm eve... ahh yazsam buraya daha neler nelerrr...