Kendi kendimin psikoloğuyum, ama çok yoruldum.

justtmarried .!.:

Konuya direkt giriş yapıcam, biraz uzun yazabilirim ama lütfen sıkılıp okumaktan vazgeçmeyin zira bu konuda ilk kez içimi açıyorum.

Ben hep güler yüzüme iltifat alan 22 yaşında bi kadınım. Tam olarak dışarıdan nasıl göründüğümü bilmiyorum ama; kimse beni yadırgamadığına,yargılamadığına, ve sorgulamadığına göre demekki hislerimi ve kargaşalarımı saklamakta uzmanlaşmışım.

Öncelikle çok küçük şeyleri sorun haline getirebilen bi yapıya sahibim, ama bunlardan kimseye bahsetmem kimseyi kendi sorunumla sıkıntımla üzmek istemem. Kimse benim sıkıntımı bilmesin, hep iyi bilsinler,problemli bi hayatım var gibi düşünmesinler, şahsım için üzüleceklerine gıpta etsinler diye anlatmam bazen, bazende insanlar insanların mutsuzluklarını görmekten hoşlanırlarya insanlara bu fırsatı vermemek içinde anlatmam. o şeyi içimde kendi kendime çözmeye çalışırım. BİRAZDA KENDİM SORUNLARI ÇOĞALTTIĞIM,BÜYÜTTÜĞÜM İÇİN ''ZATEN HERKESİN YAŞADIĞI ŞEYLER SANKİ BÜYÜK Bİ PROBLAMMİŞ GİBİ NİYE YANSITAYIM Kİ'' DİYE DÜŞÜNDÜĞÜM İÇİN kimseye söz etmem.
Aslında yukarıda yazdıklarımdanda çıkarabilirsiniz ki, bitaraftan sorunları sahiplenip bi tarataraftanda bunları çözmek için üstün bi çaba harcıyorum. Kendi kendime konuşarak tartışarak! Ve bu beni çok yoruyor. Örnek vericem, yeni evliyim herkeste olduğu gibi bizde sorunlar yaşadık bazen istediğimiz alınmadığından bazen verilen sözler tutulmadığından. 3 ay geçti evliliğim üzzerinden. ''Onu almadılar bunu yapmadılar, bu böyle olabilirdi olmadı'' vs vs vs. Sonra diğer iç sesim başlıyor; ''bu sorunları sadece ben yaşamıyorum ki, ben x sorunu yaşadım başka biri başka bi sorun yaşıyor, bunlar herkesin yaşadığı şeyler,büyütüp büyütüp kendimi üzmeye değer mi fani dünya ben evliliğimde mutlumuyum mutluyum'' falan gibi karşılık veriyorum. (Bu evlilik konusu sadece tek bir örnekti.)
İşte sorun tam olarak bu, ne problemli bi insan olmayı kabullenebiliyorum nede problemleri görmezden gelmeyi. Bi kızgınlıklarım konuşuyor, bi mantığım. Kendi kendime sürekli birşeylere çözüm bulmaktan iyi taraf aramaktan çok yoruluyorum. ''X konudan mutsuzmuyum mutsuzum'' diyip kabullenmiyorum, illa onu iyiye çeviricem diye kendi kendime savaşıp duruyorum. Neticede çeviriyormuyum evet çeviriyorum, bu benim için iyi mi iyi sonuçta biliorum ki bende herkesin yaşadığı hayatı yaşıyorum Allahıma binşükür derdim, büyük bi sıkıntım yok. Biliyorum ki küçücük şeyleri ben böyle kendi kendime konuşarak büyütüyrum, ama yapıyorum işte. (Bakın bu konuda bile kendimle nekadar çok uğraşmışım )Ama şu iç savaştanda kurtulmak istiyorum. Kendi kendine cebelleşmeyen relax bi insan olmak istiyorum. Peki bize ne biz napabiliriz ki diyosanız da dinlemiş olmanız yeter diyorum, saygılar :)

Genişletmek için tıkla...

hayatopucugu .!.:

hayata tek sen yaşamıyosun emin ol böyle şeyleri.zamanla yaş ilerledikçe bazı şeylere kafa yormamayı aslında ne kadar değersiz şeylere değer verip kendini yıprattııgını farkediyosn. bende en küçük şeyleri kafama takıp günlerce kendimi harab ettiğimi bilirim. zaten kendindn başka kimseden fayda olmaz kendi beyninde atlatamadıktan sonra bazı şeyleri başkalarına anlatman yada onların senin içini rahatlatıcak şeyler söylemesi pek bişey ifade etmez. bazı şeyleri zamana bırkmak gerekiyor canım...

Genişletmek için tıkla...

seaside .!.:

Bir an aa bunları ben mi yazdım dedim :) İnan benzer düşünceleri bende yaşıyorum ve zaman içinde anladım ki kendimle gurur duymalıyım.Kafada kurup kurup hep kendimi ,etrafımdakileri sorgulayacağıma olayların olumlu yönlerini görmeye çalışmak ve iyi kötü çözüme kavuşturmak bence herkesin sahip olmak isteyeceği bir özellik.Peki ya tam tersini hissetseydin!! daha zor olmaz mıydı hayat!!

Genişletmek için tıkla...

BenIpek .!.:

22yaşında ve yeni evli biri.. karşında da 33 yaşında biri… aramızdaki fark 11 senelik tecrübe.. hayatın başında yaşadığın olaylarla çok karşılaşmadığın için paniklemen, üzülmen çok doğal… şöyle düşün.. bir yüzücü suya girer girmez olimpiyat seviyesine gelmiyor değil mi? Aramızda olan 11 yıllık zaman dilimi içinde senin şu an yaşadıklarını defalarca yaşadım… her yaşadığında yeni bir tecrübe öğreneceksin. Her seni üzen olay zamanla biraz daha az acıtacak seni.. örneğin evliliğimin ilk günlerinde eşimle tartışınca günüm zehir olurdu, zaman geçmezdi, ağlardım…aramasını beklerdim… hatta bir gün dayanamadım işten ağlayarak çıktım konular da basit şeyler… sonra sonra sonra daha az acıttı tartışmalar. Şimdi yeme içme gibi etkilemiyor neredeyse.. çünkü orada bırakmayı öğreniyorsun. Çünkü tecrübeleniyorsun.
Sen kendinle muhasebe etmeyi çok derinleştirme..daha doğrusu olayları derine inmeden yaşa… sorunların orada kalsın ne işine yarayacak ki iç sesinle bir ton tartışmak???

Genişletmek için tıkla...

justtmarried .!.:

kesinlikle tecrübe denen şey çok önemli, size hakveriyorum.
Tartışmak yaramıyor yoruyor, ama sonucunda aslında bir sorunum olmadığını anlamak bana iyi geliyor. Bilmiyorum farklı bişey anlatmak istediğim. Sorunumun küçük olduğunu, önemsiz olduğunu biliyorum. ama onun üzerinde düşünmeden edemiyorum. şimdilerdeki hedefim sorunları çözmeye çalışmak değil, küçük olduklarını hatırlayıp başlıbaşına hepsini unutmak olacak.

Genişletmek için tıkla...