Sizin yazdığınız problemin aynısını, cumartesi günü bir arkadaşımla kahvaltıda anlattı bana. Çok büyük bir öfke, agresif durum ve depresyon.
Cuma akşamı, erkek arkadaşının evine gitmiş ve hafta sonunu orda geçirmek istiyordu. Adam da çok yorgunmus ve cuma günü sabahleyin cenazeleri varmış, o yüzdende çok üzgünmus. Onun için, adam aksamleyin yatınca, iyi geceler, ben çok yorgunum demiş, arkasını dönmüş uyumuş. Ama benim arkadaşım biraz sarmaş dolaş yatalım ve sex istiyormuş ve hayal kırıklığına uğramış. Hemen aklına, bu beni sevmiyor gelmiş ve bütün gece, sabaha kadar kafasında bunu büyütmüş. Sabahleyin kalkınca, yine birşeyler beklemiş, ama adam daha hala üzgün ve yorgun. Bu sefer başlamış kendi kendini dövmeye ve bagirmaya. Ağlamış, bağırmış, sesle kavgalar falan. Sonra adam yeniden, gelip bunu sakinleştirmek için, elini tutmuş, sarılmış, ben seni çok seviyorum ama çok üzgünüm demiş ve bu üzgünlük beni çok yoruyor, lütfen bana yardım et, bağırma demiş. Bu sefer kadın, tamam biz ayrılalım diye çıkmış ve baba geldi anlattı olanları.
İçinde bir yokluk, boşluk, sevgisizlik hissedince, ve arkadaşı istediğini yapmayınca, bu boşluklar agresiyona ve sinire dönüyor, sonra ne yaptığını bilmiyor.
Sinir doktoru bunun kökünü çocuklukta olduğunu söyledi. Mesela annesi çok çalışıyormuş, çocukları için hiç zamanı olmamış, sevgisini göstermemiş, o yüzden bu agresif, öfke varmış ve onu terapi etmek demek, çocukluktan başlama demekmiş. Yani birkaç sene sürermiş terapisi.
sizi bilmem de bence öyle yani
