Kendimden örnek vereyim. Çok problemli bir çocukluk geçirdim. Ailem kötüydü, ben obezite seviyesinde şişmandım ve dolayısıyla çok çirkin olduğumu düşünürdüm. O zamandan kalma fotoğraflara bakınca haksız olmadığımı düşünüyorum. Hem depresif, hem şişman, hem içine kapanık ama çok da kavgacı... Olabilecek bütün olumsuzluklara sahiptim. Aile dersen hala bile sıkıntı büyük, hem kendi aralarında hem bana karşı. Aşağılanmanın ne demek olduğunu bilirim merak etme, hem de bizzat kendi annem tarafından. Neyse. Ben de bu gidişe bir dur demek istedim bir zaman sonra. Liseye geçtiğim yaz karar verdim kilo vermeye. Saçlarımı boyadım, biraz daha kendime özenmeye başladım. O yaz 7 kilo kadar verdim. Lisede de 8 kilo daha verip toplam 15e tamamladım ve artık balıketli olmama rağmen hoş bir görüntüm vardı. O zamana kadar saçlarımı her daim sımsıkı toplardım, sonra açmaya hatta köpük-sprey-vigo ile şekillendirmeye başladım. Çok iltifat alırdım saçlarımdan. Sonraki senelerde de perma yaptırıp yeni bir akım başlattım bulunduğum okulda :) Ancak problemler peşimi bırakmadı. Kazandığım lisenin insanları, özellikle düştüğüm sınıf berbattı. Kimseyle de anlaşamadım ve dışlandım resmen istenmiyordum. Bu kadar çabama rağmen böyle bir şey yaşamam bende sosyal fobiye yol açtı. Yıldım mı? Hayır. Okulumu değiştirdim. Ailemin bana destek olmayacağını bildiğim için sorunlarımı kendim aşmaya çalışmaya devam ettim. İnternetten sosyal fobi ile ilgili bulabildiğim her şeyi okudum, her siteyi takip ettim. Gerçekten istedim ve o yaz kurtuldum. Hatırlıyorum sırf telkinlerim boşa gitmesin diye okulun ilk haftaları yarım şişe pasiflora dikerdim kafama, öyle giderdim her gün. Ve işe yaradı her şey. Çok güzel dostluklarım oldu. Yeni çevrem çok iyiydi vs. Sosyal fobiden de eser kalmadı. Hatta şimdi aklına gelebilecek her şeyi rahatlıkla yapabilecek durumdayım. Bir dans edememe sorunum vardı, dünkü mezuniyet gecemde biraz da alkolün etkisiyle pistten inmeyerek onu da yenmiş bulunuyorum :) verdiğim kiloların da bir kısmını geçen seneler içinde tekrar almıştım. Bu sene buna dur demek için uğraşıp 8 kilo daha verdim. Geriye vermem gereken 3-5 kilo kadar daha var, yazın için de bisiklet sürerek fazlasıyla deforme olmuş vücudumu şekle sokmayı planlıyorum. Ha ayrıyeten, hiçbir zaman "zayıf" bir insan olmadım. Her zaman 38-40 beden arasındaydı en ince halim. Ve insanlar kilo vermemem için yalvarır genelde. Hatta 1,5 senelik sevgilim kilo vermeye devam edersem beni terk edeceğini söyleyerek tehdit ediyor :) bunun kendimle barışık olmamdan geldiğini düşünüyorum. Kendime uygun şeyler giyiyorum, uygun davranıyorum. Her biçimin bir güzelliği var inan bana. Bu arada az önce bahsettiğim beni dışlayan insanlar vardı ya, hepsi gelip tek tek özür dilediler benden. Ve hayatlarındaki yerimin çok ayrı olduğunu iddia ediyorlar şu an. Yani özgüvenmiş, maddiyatmış hiiiiiiiç dert etme bunları. Sen iste ve sabırlı olmayı bil. Hiçbir şey pat diye olmaz, emek isteyen şeyler bunlar. Ancak sen ne kadar çok inanırsan o kadar hızlı başarırsın.
Çevrenden çekiniyorsan eğer birkaç sene sonra şimdi görüştüğün insanların hayatında olmayacağını hatırlat kendine. Geçmişte çok önemli olan kaç kişi yanında ki şu an? Kaldı ki bu hayat bir kere eline geçiyor ve çok kısa. Nasılsa öleceğiz bir gün. Hem sana tavsiyem, kötü olduğunu, komik olduğunu, eleştirileceğini düşündüğüm bir şey yaparken aklından şunu geçir, "Karşımda bir insan bunları yapsa ben ne kadar ayıplarım, neler düşünürüm ve bu düşüncemi ne kadar süre sonra unuturum?"
Kendine verdiğin cevap seni rahatlatacaktır. Hangimiz en çok ayıpladığımız kişiyi bile günlerce, aylarca düşünüp alay ediyoruz ki? Hepsi anlık düşünceler oluyor. Bu yüzden ferah tut içini ve başkaları için de yaşama. Onların hiçbir şeyi senin için yapmadığı gibi sen de onlar için yapma. Kendin için yap. Ki yapabilirsin biliyorum :)
hayatta istediğim hiçbirşey olmuyor. bir elbise beğendim sadece onu alayım diye günlerce bekledim ama alamadım. bunlarda dert mi diyebilirsiniz. ben hiç mutlu değilim sadece içimi dökmek istedim :2:
