Kendimi çok boş hissediyorum

aysezeynep

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
10 Mayıs 2010
29
2
36
İstanbul
iyi bir okul mezunu, 5 yıl kadar iş çalışma hayatı olan,şu anda ise 2 çocukla eve kapanmış bir evhanımıyım.eşimle aramızdaki duygusal mesafe giderek büyüyor...onunla konuşmak istediğim zamanlarda bile aslında konuşacak birşey bulamıyorum. bu da uzun zamandır kendimi yetiştirmemiş ve beslememiş olmamdan kaynaklanıyor. işin kötüsü entellektüel anlamda beslenmek için vaktim de isteğim de yok.sanırım depresyondayım.bir nevi boşvermişlik duygusu bütün bedenimi kaplamış durumda.bu halden nasıl silkinip kendime geleceğim bilemiyorum. yalnız tek bildiğim bunu yapacaksam artık biran önce yapmam gerektiği yoksa çok geç olacak...çünkü aramızdaki mesafe gün geçtikçe büyüyor. gerçi kafam da çok karışık...yani her konuda bilgili, ilgili olsam duygusal mesafe yok mu olacak....ne bileyim
 

Bu durumun kendi yetiştirmemek ve bilgi ile alakası yok bence...hayatın bize getirdiği monotonlukla alakalı sanıyorum...bir süre sonra tekdüzelik hakim oluyor.
 
Sanıyorum çocuklar ile eve kapanmak sizi zorluyor, bunalıma itiyor. Bazı kadın için ev kadınlığı çok doğal geliyor da bazılarımız kendini iş hayatında daha rahat hissediyor. Ben doğum yaptığım dönemde 6 ay kadar evdeydim ve inanılmaz bunaldım, hep iştahlı bir insan olmama rağmen doğru dürüst yemek bile yiyemez hale geldim. Ne zaman ki işe geri döndüm, herşey eski haline geldi. Siz 2 çocukla herhalde bir süre daha ev kadınlığına devam etmek zorundasınız. Ama olabliyorsa iş hayatına geri dönmeyi deneyebilirsiniz. Tahminim, hep ev kadını olmuş kişilerle fazla ahbaplık yapamıyorsunuz, sizin durumunuzda olan arkadaşlarınızla görüşme imkanı yaratabilirsiniz belki. Kitap okumayı seviyorsanız, gönüllü olarak yapabilceğiniz bazı şeyler bulabilirsiniz (görmeyenler için kitap okuma--sesli kitap gönüllüieri, yabancı diliniz varsa Gutenberg/Distributed Proofreaders gibi yerlere bir bakın).
 
Seni çok iyi anlıyorum bende çalışmayı seven ve eşlerin arasına girecek kadar bunu önemli bulan bir insanım.
Ama şuan 2 tane çocuğun var ve yaşları da çok küçük en azından bir süre daha onlarla beraber olmak zorundasın.
Belki eşinle aranda hiçbir problem yok ama problem kendinde
Bir danışmana başvurmak seni rahatlatacaktır diye düşünüyorum
Onun dışında çocukları emanet edebileceğin biri varsa kurslara gidebilir, hobiler edinebilirsin.
Birde eşinin çalışma yoğunluğu nasıldır bilmiyorum ama eşinin de biraz bu konuya kafa yorması lazım ve ortak aktiviteler yapmanızın iyi geleceğini düşünüyorum.
Bu dediklerim olmasa bile umutsuzluğa kapılma çocuklar az daha büyüsün çalışmaya başlarsın.
 
Son düzenleme:
eşinle arandaki duygusal mesafenin kendini geliştirmemekle yada evde olmanla bir ilgisi yok bence
maalesef belli bir zamandan sonra evlilik monotonlaşıyor keşke olmasa ama çoğu evlilikte durum bu
sen bunun üstüne birde ev hanımlığına alışkın olmadığın için kötü bir ruh haline bürünmüşsün
çocukların kaç yaşında bilmiyorum ama şartlarını müsaitse tekrar iş hayatına dönebilirsin
 
Benimde bazen böyle hissettiğim zamanlarım oluyor..
Nefes alamıyorum sanki bişi beni boğuyor bunalıyorum..
Çalışma hayatımda yok eşim istemiyor..
Ben evde iş yapıyorum..
Bi takı atölyesiyle anlaşmalı takı yapıyorum ve vakit nasıl geçiyo anlamıyorum
2 sene oldu sanırım sürekli olmuyor bazen ara ara oluyor iş..
Ama en azından düşüncelerden sıyırıyor alıp götürüyor beni..
Bi de çocuklar evet insanı yoruyorlar
Eşin sana destek olsa böle hissetmessin..
Haline sebep eşin..
 
sanki beni anlatmaışsın ama bunun eşinle arandaki uzaklıkla alakası yok belki sen kendini çekiyosun ona karşı
 
bence çalışmaya başla yeniden.bende doğum iznindeyken çok bunalmıştım.insanın uğraşacak birşeyi olmayınca kafasını olur olmaz şeylerle yoruyor.bu da insanı bunalıma sokuyor.iki çocukla da çalışan çok insan var.iş hayatın olduğunda bence bu sıkıntılardan da kurtulursun
 
2 küçük çocuğun varmış,Allah bağışlasın.Bu dönemde eve kapanmak ve kendine zaman ayıramamak böyle hissettirebilir.Ama unutma ki bu geçici bir dönem ve sen hep böyle yaşamayacaksın.
İmkanın varsa haftada bir gün yardımcı tutabilirsin.Böylece evişi yükü biraz olsun üzerinden kalkar.
Çocukları bırakabileceğin bir yakının varsa yine haftada 1 gün,birkaç saati kendine ayırabilirsin.
Büyük çocuğun 3 yaşındaymış.Onu yarım gün ve günaşırı yuvaya ya da oyun grubuna yazdırabilirsin.
Bu arada eşine de zaman ayırmanı tavsiye ederim.Ailece gezmek,çocuklarla birlikte olmak çok güzel ama zaman zaman eşinle başbaşa gezmeye gitmek hem sana hem eşine iyi gelecektir.
 
bence hissettiğin duygusal uzaklığın kendini geliştirmekle pek alakası yok, zaten eşler genelde aynı şeylerden hoşlanmıyor, mesela aynı tür kitaplardan mı hoşlanıyorsunuz, büyük ihtimalle hayır, bence hissettiklerin eve kapanıp, sürekli 2 çocuğun altyapı işlerine koşturup kendini unutmanla alakalı, kendini yetersiz ve değersiz hissetmeye başladın sanırım, o yüzden önce kendinden başla, kafa dinleyebilceğin zamanlar yaratmaya çalış, mutlaka tek başına yürüyüşler yapmaya çalış, sosyalleşmekte çok önemli, mutlaka eşin olmadan arkadaşlarınla buluşup sohbet edebileceğin ortamlar yarat
eşinle entellektüel sohbetin yerine beraber eğlenmenin beraber gülmenin yollarını ara, bu konudaki ortak noktalarınızı canlandır, gerisi zaten gelecektir.
küçük çocukların olduğu zaman zihnin sürekli onlar için çok yoğun biçimde çalışıyo ve bi süre sonra insan zihnen yorgun düşüyo, gerçekten kendine vakit ayrırmazsa
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

14 - 20 Temmuz 2025 Haftalık Burç Yorumları
2 3
Yorumlar
56
Görüntüleme
1K
Nhessa
13 - 19 Ocak 2025 Haftalık Burç Yorumları
2
Yorumlar
20
Görüntüleme
1K
Nhessa
8 - 14 Mayıs 2023 Haftalık Burç Yorumları
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
4K
Nhessa
C
Gerçek NARSİST nedir, anlatıyorum.
33 34 35
Yorumlar
688
Görüntüleme
193K
2 yuregim 1 kalbim
2
B
Baba Korkusu
6 7 8
Yorumlar
140
Görüntüleme
52K
soyluserap
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…