-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kendimi regule ediyorum
- Konu Sahibi Suburcu34
- Başlangıç Tarihi
Gece gece uykum kaçtı l, bir empatisizlik yüzünden tüm hayatımı gözden geçirdim....
20 yıl sonra çocuklar gidip kendi hayatına bakınca ne olacak?? Büyük ihtimalle hiçbir duygumla empati kurmayan ve en ufak bir olumsuzluk ya acımasızca beni suçlayan kişiyle artık iletişimi minimuma indirmiş şekilde karşılıklı koltuklarda çay içerken telefon kaydıracağız ...
Ah! Kalbim sızladı bunlari düşününce
20 yıl sonra çocuklar gidip kendi hayatına bakınca ne olacak?? Büyük ihtimalle hiçbir duygumla empati kurmayan ve en ufak bir olumsuzluk ya acımasızca beni suçlayan kişiyle artık iletişimi minimuma indirmiş şekilde karşılıklı koltuklarda çay içerken telefon kaydıracağız ...
Ah! Kalbim sızladı bunlari düşününce
O genzi Yakan tuzlu su ise, bir bardak vardı yalvarayim bir leğen olsun demenin anlamı yok ki, yine tuzlu hep tuzlu....
Yapacağım en mantıklı şey bu karşısındaki tuz derisimini düşürmek, tatlı sular eklemek içine, yani kendime iyi gelecek insanlar bulmak ve tek kişiye odaklanmamak ...
Ya Vedud! Kalplerimizin ısınacagı gönülden dostlar nasip eyle..
Yapacağım en mantıklı şey bu karşısındaki tuz derisimini düşürmek, tatlı sular eklemek içine, yani kendime iyi gelecek insanlar bulmak ve tek kişiye odaklanmamak ...
Ya Vedud! Kalplerimizin ısınacagı gönülden dostlar nasip eyle..
Terapi ile birlikte kalbimin zarıni açıp içini yoklamaya başladım. Veee o da ne!! Taş cocuklugumda anne evinde duyduğum yalnızlık duygusu yine içimde... Evdeyim ama yalnızım anlaşılmıyorum
Terapide arkadaslara değindik bu hafta, ve hiç yakın arkadaşım ve dostum yok bununla tekrar yuzlestimm bir aydan sık konuştuğum kimsem yok... Neden böyle oldu, oysa bu kadar yalnızlık icindeyken
Terapide arkadaslara değindik bu hafta, ve hiç yakın arkadaşım ve dostum yok bununla tekrar yuzlestimm bir aydan sık konuştuğum kimsem yok... Neden böyle oldu, oysa bu kadar yalnızlık icindeyken
Kendimize çeki düzen vermemiz gerektiğini düşünüyorum, şimdi 30'lu yaşlardayız, genciz am zamanın kıymetini hiç bilmiyoruz sürekli elimizde telefon.... Şimdi bir farkındalık oluşmazsa ve bir şeylere ufak da olsa başlamazsak 60 yaşına gelince aynen böyle elimizde teelfon yaşamaya devam edeceğiz.. Bir uyanışa bir durup bakmaya ihtiyacımız var.. Kimse 60 yaşında: Oh be! İyi ki 30 yaşımda 10 saat telefonda oyun oynamışım demez!!
Ne zaman eskiyor sevgiler
Ödenen bedellerin acısı geçince mi?
Yağmur yağıyor ,mutfak camın'dayım. Nasıl üşüdüğümü bilemezsin.
Menekşelerim çiçek vermiyor artık anne.
Söylediğin gibi hep dibinden su verdim ama...
Şimdi telefon açsam sana,sesini duymak da yetmiyor ki.
Hep aynı cümleler; ''Babamlar nasıl, ilacını aldın mı?''
Nedenini bilmediğim bir ağlamak var içimde.
Bir yerlere sığdıramıyorum yüreğimi.
Bazen mutfakta dalıp giderdin yemek yaparken,
Tahta kaşıkla tencerenin başında öylece ne düşünürdün acaba?
Özlemek çok fena anne. Anlamak seni ; daha da fena...
Omuzlarım ağrıyarak uyanıyorum sabahları.
Benim kızımın omuzlarımı ovmasına daha çok var.
Gittikçe sana mı benziyorum ben, ya da ''Annenin kaderi kıza ''dedikleri doğru mu?
''Baban eskitir her şeyi kızım'' demiştin bi kez,
Anlamamışım meğer, eskiyormuş anneciğim.
Omzunu ovacak kalmıyormuş meğer aynı evin içinde.
Şimdi duysan bunları ne üzülürsün; mutsuz mu kızım diye,
Çoktan kendinden vazgeçmiş bir sesle.
Mutsuz değilim de anne,
Yağmura ve mutfağımda ki kedere çare bulamıyorum.
Evimi topluyor, toz alıyor, patlıcan kızartıyor,
Televizyon seyrediyor, akşam çalan kapıyı açıyorum
Açtığımı gören olmuyor.
Pişirdiğim yeniyor da, güzel olmuş denmiyor.
Çay demleniyor, demleniyor, demleniyor...
Kederim mutfağımın her yerine yerleşiyor.
Ah nasıl eskiyor her şey anne, nasıl eskiyor.
Eskileri mi de atmaya kıyamıyorum.
Seni çok özlüyorum...
Bana yasakladığın bahçeler, sana da mı uzaktı hep?
Gidemeyişine ağladın mı sende?
Ne zaman eskiyor sevgiler?
Ödenen bedellerin acısı geçince mi?
İşte böyle,
Kalbimde bir acı. Şarkılar seni söyler...!
Ah ne dertler var... kahvaltıya davet edilenler vs... Neden beni kimse davet etmiyor, ben nerde yanlış yaptım, neden bu kadar yalnızım... Aslında iyi bir kızım da yani, kibar naif...Hayatımın her dönemi böyle oldu, etrafımdaki kişiler değişti, whatsap grupları değişti ama benim yalnızlık değişmedi... Demek ki sorun bende
çok zor bir gece geçirdim. Çocuklar erken uyudu, bir sürü yapabileceğim iş varken veya uyuyabilecekken hiçbirini yapmadım zihnimde sürekli konuştuklarımız döndü durdu... o çok korktuğum duyguya yakın hissettim kendimi, saatlerce gözümden yaş aktı durduramadım, ışığı kapattım görülmesin diye...Karnının doymayacağı yerde aç olduğun söylenmezmiş...Tam bu hissi hissediyorum... kocaman pişmanlık hissi içime oturuyor...Ne yapacağım, ne konuşacağım hiç bilmiyorum yine soradan ağlamalı gizlemeli ve sonuca ulaşmayan iletişimden kaçılan bir gece oldu.. sonuç 0
Bu hayatta en çok istediğim şeylerden biri sanırım şu: onla ilgili olmasa bile birinin senin canının sıkkın olduğunu görmesi ve yüzünü güldürmek için minik bir şey yapması.... onla ilgili olanda bile yapmıyor ki kişiler...ahh.. çıkamıyorum depresif ruh halimden, akşamdan kalma gibiyim. zihnim donuk, durgun.. Kendimi kapatmak istemiyorum bulduğum bir ortama dalıp insanlarla bir kahve içmeliyim aksi takdirde yine 0 verimli depresif dakikalarım olacak
Para harcama açısından da anne evi ile benzer örüntüler içinde olduğumu fark ettim. Tek maaşlı Memur çocuğuyum ben, kendi dpy burslarım ve bayram harçlıklarım oldu sadece özel harcamalaırm için, yemekhane parası dışında ailem para vermedi. Almak istediğim şeyleri gizli aldım bu parayla kızmasınlar diye...Şimdi de aynı durumla eleştiriliyorum, bazı şeyleri söylemiyorum, ucuz söylüyrum
Salı akşamına kadar durgun depresif halim sürdü. Salı akşamı bana iyi gelen bir arkadaş grubu ile beraberdim ve arkadaş terapiymiş bunu bir kere daha anladım, toleransımı arttırıyor gerçekten. Yoksa sürekli elinde telefon olan bir yetişkinle iletişim kurmaya çırpınıyorum, bazen yorulup kenara çekiliyorum çünkü iletişim dediğimiz şey eleştiriden başka bir şey olmuyor...
bu konuda çocukları bahane edemem çocuklardan önce de arkadaş ortamımız hiç olmadı. terapiyle şunu fark ettim: ben anne evinde bireyselleşememişim, ayrışamamışım "ben" olamamışım, birebir arkadaşlık görmemişim ki arkadaşlarımla bile annem ailecek görüşmek istemiş. Şimdi bakıyorum da bu yüzden o rutini devam ettiriyorum sanırım. Mesela mesai saati dışında çocuksuz alışverişe gittiğim veya bir şey yaptığım gün sayısı : 0
bunu kendime hak görmüyorum da sanırım isteyemiyorum, ben istemedikçe de yıllar içinde bu durum normalleşiyor.
nasıl anne evinde söylenirler diye kendimi ifade edememiş, isteklerimi söyleyememişsem şimdi de buna devam ediyorum...
bu konuda çocukları bahane edemem çocuklardan önce de arkadaş ortamımız hiç olmadı. terapiyle şunu fark ettim: ben anne evinde bireyselleşememişim, ayrışamamışım "ben" olamamışım, birebir arkadaşlık görmemişim ki arkadaşlarımla bile annem ailecek görüşmek istemiş. Şimdi bakıyorum da bu yüzden o rutini devam ettiriyorum sanırım. Mesela mesai saati dışında çocuksuz alışverişe gittiğim veya bir şey yaptığım gün sayısı : 0
bunu kendime hak görmüyorum da sanırım isteyemiyorum, ben istemedikçe de yıllar içinde bu durum normalleşiyor.
nasıl anne evinde söylenirler diye kendimi ifade edememiş, isteklerimi söyleyememişsem şimdi de buna devam ediyorum...
