Merhaba herkese,
Üç ay önce netten biriyle tanıştım, karantina sürecinden önce tam da.ama görüşemedik yüzyüze.uzun zamandır da telefonda ve whatsapta konuşuyoduk.ama bir tuhaflık vardı, tam bir odun.hatta kitap hediye alıp gönderdim ona, ortak kitap belirledik okumak için.ama ne bileyim kitaplar eline ulaşınca “teşekkürler” dedi sadece.bu beni kırdı.çünkü daha farklı beklemiştim.ne bileyim insan mutlu olduğunu gösterir en azından.sonra söyledim mutlu olmadın mı kitaplara diye.bunu sorunca da bana söylediği şey” ya senne kadar alıngansın, benden sana izin git hava al biraz, karantina seni alıngan yapmış..” geçen hafta da doğumgünümdü.çok soğuk kutladı.ben de insan arardı diye gülen bir emojiyle yazdım.ertesi gün aradı.onunla konuşurken bir yanım mutluydu.ama teli kapatınca yüreğime bişey oturdu.kırılmıştım.kendime kızdım.o kadar mutsuzum ki birinin ilgisine ihtiyaç duyuyorum, ben de güzel şeyler duymak istiyorum.ve bile bile kendimi değersiz hissediyorum.
Bu arada instagramına sürekli tanımadığı kızları ekliyor her gün belki on kişi..son konuşmamızdan beri yazmadı.ben de yazmadım, yazarsam kendime kızarım.ama düşünmeden de edemiyorum.sizlerin bana söyleyeceğiniz sözlere ihtiyacım var..şimdiden hakkınızı helal edin..
