- 7 Mart 2019
- 2.815
- 1.401
- 31
- Konu Sahibi Nedesemolmuyor1
- #1
İlk çocuktum ne annemden ne babamdan sevgi ilgi görmedim onları suçlamıyorum çünkü onlar da aileden sevgi görmemişler çok zorluk sıkıntı çekmiş sorunlar da yaşamış belki bilemediler şu an anlıyorum psikolojik olarak yetersizdi belki o yüzden suçlamıyorum onları sevgi göstermeyi bilmiyorlardı belki de. Köy yeri bahçe işi yemek vs öyle ortada büyüyen bi çocuktum güvenli bağ derler ya sanırım o bende hiç oluşmadı.
Biraz daha aklım erdiğinde hep sus git kendi kendine oyna sen karışma vs böyle söylendi hatırlıyorum orta okul zamanı da aynı hiç sarılınmadım öpülmedim hiç hatırlamıyorum adet olduğumda bile annem sadece ped verip gitti ne olduğunu anlatmadı bile erkek arkadaşım oldugunda anlat dedi anlatınca hemen babama söyledi tabi kızdılar bi daha anneme hiç bişeyimi paylaşmadım Erkek kardeşime karşı daha ilgiliydi ve bana yapılmayan herşey ona yapılınca canımı yakıyordu. Mesela sınava giderken ona kalkar bi çorba pişirirdi benim için hiç öyle şeyler yapmazdı. Hiç yalnız bırakmadı birlikte giderdik sınava vs ama erkek kardeşime daha ilgiliyli bu tür şeyler çok dikkatimi çekerdi üzülürdüm sen çocuklarını ayırıyorsun diye çok kavga ettim.
Bu yüzden oldugunu düşünüyorum kimseye karşı kalben bi sevgi bağ kuramıyorum hissedemiyorum o kadar duygusuzum ki. Annem babam kardeşim eşimi de seviyorum evet ama öyle canıma sokar gibi hissetmiyorum bişey olsa onlara üzülürüm evet ama o kadar yara olmuş ki içimde kalbimde sevgi kırıntısı bile yok gibi sanki. Hala bu konu ağlatır beni. Şimdi annem çok üstüme titriyo ilgileniyo bana herseyini anlat diyo ama olmuyor alışmadım ki herkesin kızı bıcır bıcır konuşuyor sen konuşmuyorsun anlatmıyorsun annesiyle geziyo diyo ama ben bunu hiç yaşamadım ki böyle şeyler alışmadım ki yabancı biri gibi sanki özlem duymuyorum mesela.
Bende anneme sarılmak öpmek herşeyimi anlatıp sohbet etmek istiyorum ama yapamıyorum çekincem oluyo insanlara temas etmem mesela. Bunu nasıl aşabilirim ve şimdi çocuğum olacak ya ona da sevgi hissedemezsem diye korkuyorum öyle bişey olur mu ? ve bu sevgisizlik duygusunu nasıl atlatırım ailemle ben de can ciğer olmak istiyorum deniyorum ama içten kalpten olmuyor
Biraz daha aklım erdiğinde hep sus git kendi kendine oyna sen karışma vs böyle söylendi hatırlıyorum orta okul zamanı da aynı hiç sarılınmadım öpülmedim hiç hatırlamıyorum adet olduğumda bile annem sadece ped verip gitti ne olduğunu anlatmadı bile erkek arkadaşım oldugunda anlat dedi anlatınca hemen babama söyledi tabi kızdılar bi daha anneme hiç bişeyimi paylaşmadım Erkek kardeşime karşı daha ilgiliydi ve bana yapılmayan herşey ona yapılınca canımı yakıyordu. Mesela sınava giderken ona kalkar bi çorba pişirirdi benim için hiç öyle şeyler yapmazdı. Hiç yalnız bırakmadı birlikte giderdik sınava vs ama erkek kardeşime daha ilgiliyli bu tür şeyler çok dikkatimi çekerdi üzülürdüm sen çocuklarını ayırıyorsun diye çok kavga ettim.
Bu yüzden oldugunu düşünüyorum kimseye karşı kalben bi sevgi bağ kuramıyorum hissedemiyorum o kadar duygusuzum ki. Annem babam kardeşim eşimi de seviyorum evet ama öyle canıma sokar gibi hissetmiyorum bişey olsa onlara üzülürüm evet ama o kadar yara olmuş ki içimde kalbimde sevgi kırıntısı bile yok gibi sanki. Hala bu konu ağlatır beni. Şimdi annem çok üstüme titriyo ilgileniyo bana herseyini anlat diyo ama olmuyor alışmadım ki herkesin kızı bıcır bıcır konuşuyor sen konuşmuyorsun anlatmıyorsun annesiyle geziyo diyo ama ben bunu hiç yaşamadım ki böyle şeyler alışmadım ki yabancı biri gibi sanki özlem duymuyorum mesela.
Bende anneme sarılmak öpmek herşeyimi anlatıp sohbet etmek istiyorum ama yapamıyorum çekincem oluyo insanlara temas etmem mesela. Bunu nasıl aşabilirim ve şimdi çocuğum olacak ya ona da sevgi hissedemezsem diye korkuyorum öyle bişey olur mu ? ve bu sevgisizlik duygusunu nasıl atlatırım ailemle ben de can ciğer olmak istiyorum deniyorum ama içten kalpten olmuyor
