Bugün sanki dünya üstüme yıkılmış gibi hissediyorum. Sanki hiç bişey yolunda gitmiyor. ki öylede zaten. Ve yine sanki üstümdeki kara bulutlar asla dağılmayacakmış gibi. İnsanın kendi kendini teselli edip saçma sapan hayallerle kendini kandırmasının sonuçları hiçte güzel olmuyormuş.
Şimdi derdi olmayan insan mı var sanki diyebilirsiniz ama ben çok yoruldum bu hayattan. 20 yaşımda babamı kaybettim. ailenin ortanca çocugu olaraktan bütün sorumluluğu üstüme yıkıverdiler. 28 yaşındayım ve o kara günden beri, sadece kendim adına aldığım tek bi kararım bile olmadı. Ailemi o kadar seviyorum ki ama kimsenin umrunda değilim. bir gün canınmı sıkkın bugün nasılsın diyen kimse yok. kaç yaşına geldin bi dikili ağacın yok artık kendin için bişey yap diyen yok. koskoca bi bencillik bulutunun içindeyim.
Bi sevgilim var. üniversitede tanıştığım. 7. yılımıza giricez bu ayın 11 nde :) o sadece 1 sene yanımdaydı sonrası hep gurbet. benden tam 2000 km uzakta. doğulu.. ve onu benim dışımda kimse istemiyor. nie biliyormusun çünkü doğulu.. onu çok seviyor olsamda herşeyi eksik yaşamak o kadar zorki. Hayatımda o kadar YOK varki hiç bişey zevk vermiyor bana. insanlar hafta sonu için eşleri sevgilileriyle planlar yaparken ben hafta sonu evdeki tadilat işlerini düşünmek zorundayım. kardeşimin üniversitedeki giderlerini, faturaları, annemin günden güne bozulan psikolojisini nasıl düzeltebilirim die düşünmem gerek
Gülümsemem gerek. hergün biraz daha zorlaşan hayatımı kimsenin kolaylaştırma adına bişey yapmadığını görerek yaşamam gerek..
Bigün bende kırmızı ojemi sürsem pembe mi... bu hafta sonu nereye gitsek... annem seni çok seviyor ..yanımda olup elimi tutuyorsun ama yinede seni özlüyorum.. bu gece çok güzel uyudum, uykum hiç bölünmedi ..vs vs die devam eden cümleler kurabilecekmiyim acaba...
Yorumsuz.. Sadece anlatmak istedim. özetledim :) 'KIŞIN SONU BAHARDIR' dimi :)
Şimdi derdi olmayan insan mı var sanki diyebilirsiniz ama ben çok yoruldum bu hayattan. 20 yaşımda babamı kaybettim. ailenin ortanca çocugu olaraktan bütün sorumluluğu üstüme yıkıverdiler. 28 yaşındayım ve o kara günden beri, sadece kendim adına aldığım tek bi kararım bile olmadı. Ailemi o kadar seviyorum ki ama kimsenin umrunda değilim. bir gün canınmı sıkkın bugün nasılsın diyen kimse yok. kaç yaşına geldin bi dikili ağacın yok artık kendin için bişey yap diyen yok. koskoca bi bencillik bulutunun içindeyim.
Bi sevgilim var. üniversitede tanıştığım. 7. yılımıza giricez bu ayın 11 nde :) o sadece 1 sene yanımdaydı sonrası hep gurbet. benden tam 2000 km uzakta. doğulu.. ve onu benim dışımda kimse istemiyor. nie biliyormusun çünkü doğulu.. onu çok seviyor olsamda herşeyi eksik yaşamak o kadar zorki. Hayatımda o kadar YOK varki hiç bişey zevk vermiyor bana. insanlar hafta sonu için eşleri sevgilileriyle planlar yaparken ben hafta sonu evdeki tadilat işlerini düşünmek zorundayım. kardeşimin üniversitedeki giderlerini, faturaları, annemin günden güne bozulan psikolojisini nasıl düzeltebilirim die düşünmem gerek
Gülümsemem gerek. hergün biraz daha zorlaşan hayatımı kimsenin kolaylaştırma adına bişey yapmadığını görerek yaşamam gerek..
Bigün bende kırmızı ojemi sürsem pembe mi... bu hafta sonu nereye gitsek... annem seni çok seviyor ..yanımda olup elimi tutuyorsun ama yinede seni özlüyorum.. bu gece çok güzel uyudum, uykum hiç bölünmedi ..vs vs die devam eden cümleler kurabilecekmiyim acaba...
Yorumsuz.. Sadece anlatmak istedim. özetledim :) 'KIŞIN SONU BAHARDIR' dimi :)