İki yaşına geldiğinde çok sorunsuz bir şekilde kestim kızımı sütten. Kesmeyi planladığım tarihten bir iki ay önce yakında çocuk olacağını söylemeye başlamıştım özendirerek. Çocuk olduğunda ağzında bir sürü dişi olduğu için istediği her şeyi yiyip doyabileceğini, o zaman süt emmeye ihtiyacı kalmayacağını anlatıyordum. Dışarda küçük bebek gördüğümüzde dişlerini gösteriyordum, hiç dişi olmadığı için süt emmek zorunda başka bir şey yiyemez diye açıklama yapıyordum. Parkta oynarken paten ve scooterlara çok özeniyordu, onu da fırsat bilip şimdi bebeksin, çocuk olduğunda baban sana scooter alacak dedim. 2 ay boyunca özendirerek çocuk olmak, scooter sahibi olmak ve süt emmeyi bırakmayı ilişkilendirmesini sağladım. Son kez emerken eşim scooterla geldi yanımıza, ben sana çocuk olduğun için bir şey aldııım dedi. Kızım son kez emdiği memeyi kendi rızasıyla bırakmış oldu ve scootera koştu. O scooterla oynarken biz de artık süt emmeye ihtiyacın kalmadı diyorduk çocuk olmasını kutlar gibi.
İlk gece kucağımda yatıştırmaya çalışarak 1.5 saatte uyuttum. Anne ben çocuk olmayı şevmiyoyum diye ağladı. Çocuk olduğu için ne kadar şanslı olduğunu anlattım, çocuk olduğumda emmeyi bıraktığım için benim de biraz zorlandığımı ama annemin bana yardımcı olduğunu anlattım, sen de biraz zorlanıyorsun, bütün çocuklar zorlanır, yarın daha az zorlanacaksın bak ben sana çok zorlanma diye yardım ediyorum dedim, memeyi anımsatacak başka bir şey söylemedim. Çok az ağladı ama çok zor daldı uykuya. İkinci gün biraz daha hırçındı. Kafamı çıkay bebek yap, yanağımı çıkay bebek yap diye öfkeyle ağladı kısa bir süre. Bebek olmak istiyorum demeye çalışıyordu. Yine kucağımda sakinleştirdim, 1 saatte uyudu. Üçüncü gün de bir kaç kere çocuk olmayı şevmedim diye ağladı ama öfkeli değildi, yarım saatte uyudu. Sonraki günler uyuması 10 dakika sürmedi.
Memeye çok bağlıydı, bu kadar kolay olmasına ben dahil herkes çok şaşırdı. Püf noktası memeden ayrılma kararından bebeğin önceden haberdar edilerek karara dahil edilmesi ve bebeği emmeyi bırakmaya onu edilgen bir çaresizlikle zorlayarak travma yaşatmamak.
