kızlar akıl verin bana lütfen :(

Selam kızlar;
Ben 12 yıldır aralıksız çalışan biriyim. Hiç evde yan gelip yattığımı hatırlamam. Hatta yıllık izin kullanamayıp full çalıştığım seneleri bilirim. Gel gelelim canımdan çok sevdiğim oğlum oldu. 2,5 aylıkken eşim 5 ay askere gitti. Bende annem de kaldım. Tabi mecburen işten ayrıldım bebeğim hem annesiz hem babasız kalmasın diye. annem ve arkadaşlarım köprünün diğer ucunda ben diğer ucunda oturuyorum. Bebeğim 9. ayın içinde eşim çalışıyor ve ben evde yalnızım bunalıma girdim. hiç evde oturmayan biri olarak bazen sıkıntıdan ağlıyorum. Çalışsam bebeğimi nasıl emanet edeceğim başkasına bilemiyorum. Hiç komşum yok. Mahalleden bi kadınla arkadaş olmaya kalktım tutturdu eşin kızıma özel ders versin demeye. Eşim baya yakışıklı kadının kızı da 18-19 yaşlarında tabi kabul etmedi eşim yanlış olur dedi ama ben mahalleden soğudum. ne zaman camı açsam kadın evime bakıyor. offffff çıldırmak üzereyim. annemin yanındayken çok rahattım gelen giden tanıdık insanlar vardı. burda bi anda kendimi evin kadını buldum. hem evin işi hem çocuk hem yemek hem evde olmak bide arkadaş yok bi ses bile olsa razıyım. aranızda benim gibi olup bu durumu atlatanlar varsa bana yardımcı olur musunuz???

Valla canım ben de aynı durumdayım... Tabii evimin içine bakan bir kadın yok :)) ama oglumu ben de bırakamadım kendim evde bakıyorum. Inan gunde 5 kere mutfak supuruyorum bebişler buyudukce dagınıkları pıslıklerı artıyor. Gece gec yatıyor sabahın korunde kalkıyor salla salla ayaklarım kopuyor :))) ayy zor valla ir de onun yemekleri duzenlı olucakbilmemne !! Allahtan haftasonları anneannemız ve babaannemıze gıdıyoruz da veriyoruz onlara torunlarını biraz dinlenip gezebiliyoruz zor or valla evde olmak çalışmaktan daha zor

bende aynı durumdaydım canım zamanla alışıyorsun evde olmaya ama arkadaşsızlık çok zor gerçekten.
parka gide gele kendime bir çok arkadaş buldum.şimdi kızım 3 yaşında arkadaşlarımında bu civarda
çocukları.beraber büyüttük onlar olmasaydı bunalıma girerdim heralde.hatta artık eşlerimiz bile görüşüyor.
her gün parka git gözüne kestirdiklerinle konuşmaya çalış.güvendiklerinle planlar yapmaya çalış zamanla
herşey yoluna girer üzülme lütfen.annen müsaitse bir hafta o gelsin bir hafta sen git bir iki gün kalsanız o bile iyi gelir.
benim o şansım bile yoktu annem başka şehirde yaşıyor.
hatta bizim sokağa bir kız taşındı 26 yaşında 2 ayda çevre edindi hemde internetten.
haftanın bir kaç günü çocukları alıp biryerlere gidiyorlar.ne kadar sağlıklı olur bilemem ama deneye bilirsin

Bende senin gibi hiç yıllık izin kullanmadan 15 yıl çalıştım. Kızım Olunca ayrıldım. Bırakacak Yerim Yoktu. Şuan 4 Yaşında anaokuluna Gidiyor. Geçen Bir Işe Başladım, ama Güvenim O Kadar Gitmişki Çalışamadım. Bşrde Ğstüne Bizim Kız Huysuzluk Yapınca Kolum Kanadım Kırıldı.... Yıllarca Çalışıp Sonra Evde olmak, Çok Zor Seni En iyi Ben Anlarım Allah sabır Versin Bize

bende aynı durumdayım güngörende oturuyorum ve tanıdığım kimse yok doğru düzgün..zaten herkes kendi derdine düşmüş komşuluk falan yok yada ben beceremiyorum .. bebeğim vefat ettiğinden beri iyice kafayı yedim..bu yalnızlığıma arkadaş oluyordu yokluğu dolmuyor ama yaşamak zorundayız.. buralardan varsa forumda görüşmek isterim