- 5 Temmuz 2017
- 18
- -2
- 29
- Konu Sahibi Deniznurrr
- #1
Yazarken bile kalbim acıyarak yazıyorum.Gözyaşlarımı susturamıyorum ve bu ev huzuruma da yansıyor.Kendi ailemden uzak bir şehre gelin geldim.Daha önce depremi yaşadık.Çok zor süreçlerden geçtik.Ailemde, yakınlarımda çok kaybım oldu.Bir taraftan annem kanser hastası.Bu kadar zor sürecinde beni bir kez aramayan eltim bana kayınvalidemlerdeyken ben halamı kaybettim beni bir kez aramadın diyerek çirkefleşti.Nişanımıza da bu sebepten gelmemişti.Eşimin ailesi beni suçladı araman gerekirdi dedi ama ben eşimin abisini aradım.Kendisi kötü durumdadır gelip çocukları alayım bakayım en azından birkaç gün diye. Ama eşimin abisi aradı demedi. Sonradan abi ben seni aradım dedim unutmuşum dedi ama yine eşine söylemedi aradığımı.Nikah günümüzde nikah öncesi çay içtik nikah salonunun cafesinde.Görevli bizi çağırınca kalkıyorduk ki eltimler geldi. Konuşturup gelin odasına gittik. Nikahtan sonra öğrendik ki benim için yüzümüze bile bakmadı biz gelince kalkıp gitti demişler. İftira atıldı. Asla öyle bir niyetim yoktu. Düğünümüze bu sebepten gelmediler.Üstelik gelinlikçiyi arayıp gelinliğimi bile iptal ettirmeye çalışmış eltim. Düğünleri iptal demiş. Sonra ne aradılar sordular ne bir şey. Kayınvalidemler bizi suçlu buluyor. Kalkmamalıydınız onlar gelince kalktınız anlamışla dedi. Tamam da görevli çağırdı bizi gitmeyelim mi nikahımız var. Sıramız gelmiş. Oturalım konuşalım teklifini yaptım yeni gelinim evliliğime odaklanmam gerekirken onların nazını çekiyorum. Onlardan hiçbir adım gelmedi. Evlendik kayınvalidemlere el öpmeye gittik. Sonuçta bu şehirde kimsem yok ne kimse bizi arıyor ne bir kez olsun kapımız çalıyor. Öyle yalnız hissediyorum ki kendimi.Eşime anlatınca da sinirleniyor. Evde sürekli üzgün ağlıyor vaziyetteyim. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Bu konuda ne önerirsiniz?
