- 17 Ağustos 2011
- 25.483
- 161.690
- 798
- Konu Sahibi gulsahfener
- #21
Mecnuna demisler; 'ayy mecnuuuun sen de! Bu kara kuru kiz mi yani askindan çöllere düştüğün?"
O da demiş ki; "ah siz onu bir de benim gozumden görün"
Kim ne derse desin seven sevdigini güzel görüyor. Sanırım gozune pembe bir perde iniyor.
Benim yıllaaaar once bir sevgilim vardi. Cirpi bacakli-arizona kertenkelesi gibi birsey. Ama ben cok beğenirdim onu. Dalgali saçlarını falan severdim hep (sanirim tek guzel yeri orasiymis) ne bileyim bana yakisikli gelirdi. Boy boy fotolarimizi koyardim nete. Sonra bu benim gözümden düştü yaptigi birkaç aptal hareketle, resmen gözümdeki perde kalkti.
allahim,dedim bu arizona kertenkelesiyle gercekten beraber miydim???
Boyle oluyor işte . Insanin sevgisi bitince kusurlar görünür oluyor.
Hayatimdan cikmak bilmeyen bir cocuk var. O cocuk icin de tüm arkadaslarim ,fotosunu görenler falan yüz buruşturuyor. Pembe suratli-vucudunda tane tane sayacagin kadar az kil olan, sakalsiz, yüzü aknelerle dolu, top gibi yuvarlak kafali bir cocuk. (Bu kusurlu halini görmem bile iki senemi aldi). Ama ben yine de ona bakinca safir gibi lacivert gozlerini,dalgali sari saclarini falan görüyorum. Inci gibi dişler, minnaş burun...
Aşk işte böyle birsey .
Adamin parmaklarinda sorun yok ama sorun senin onu artik guzel gormeyişin.
Bence birbirinizi cok yipratmissiniz. 9 senede (hele de boyle genc yaslarda) insan degisir. Belki de siz eski siz degilsinizdir... bence sirf "bunca sene beraber geçirdik, bari ziyan olmasin" diye dusunup yanlis bir adim atmayin...
O da demiş ki; "ah siz onu bir de benim gozumden görün"
Kim ne derse desin seven sevdigini güzel görüyor. Sanırım gozune pembe bir perde iniyor.
Benim yıllaaaar once bir sevgilim vardi. Cirpi bacakli-arizona kertenkelesi gibi birsey. Ama ben cok beğenirdim onu. Dalgali saçlarını falan severdim hep (sanirim tek guzel yeri orasiymis) ne bileyim bana yakisikli gelirdi. Boy boy fotolarimizi koyardim nete. Sonra bu benim gözümden düştü yaptigi birkaç aptal hareketle, resmen gözümdeki perde kalkti.
allahim,dedim bu arizona kertenkelesiyle gercekten beraber miydim???
Boyle oluyor işte . Insanin sevgisi bitince kusurlar görünür oluyor.
Hayatimdan cikmak bilmeyen bir cocuk var. O cocuk icin de tüm arkadaslarim ,fotosunu görenler falan yüz buruşturuyor. Pembe suratli-vucudunda tane tane sayacagin kadar az kil olan, sakalsiz, yüzü aknelerle dolu, top gibi yuvarlak kafali bir cocuk. (Bu kusurlu halini görmem bile iki senemi aldi). Ama ben yine de ona bakinca safir gibi lacivert gozlerini,dalgali sari saclarini falan görüyorum. Inci gibi dişler, minnaş burun...
Aşk işte böyle birsey .
Adamin parmaklarinda sorun yok ama sorun senin onu artik guzel gormeyişin.
Bence birbirinizi cok yipratmissiniz. 9 senede (hele de boyle genc yaslarda) insan degisir. Belki de siz eski siz degilsinizdir... bence sirf "bunca sene beraber geçirdik, bari ziyan olmasin" diye dusunup yanlis bir adim atmayin...
sizlerden bir konuda fikir almak istiyorum. 25 yaşındayım.6 yıllık inişli çıkışlı bir ilişkim vardı. Şu an var mı yok mu belli olmayan bir durum söz konusu. Sorun şu ki hatalarını anlayıp tam istediğim olmasını hayal ettiğim insana dönüşmüşken ben ben değilim sanki. Birkaç yıl önce herşeyiyle severdim , can atardım yanına gitmek için. Şu an içi boş bir kutu gibi kalbim. Anlamlandıramıyorum. Fiziksel özellikleri içten içe sorun yaratmaya başladı. Parmakları ince değil, burnu büyük galiba gibi şeyler düşünmeye başladım istemsiz olarak. Herşeyi batıyor kısacası. Geçmişte yaşanan sorunlar sebebiyle tükendim galiba. Sabrım kalmadı artık.Soğudum, tahammülsüzleştim. Farklı arayışlar içine girdim sanki. Yeni bir hayat yeni bir insan yeni bir düzen ister oldum. Ben bırakmak isterken o bırakmıyor, bu kadar yıllık emek verildi ben sen kendini iyi hissedene kadar eskisi gibi olana kadar beklerim diyor. Ama ben bunu ona yapamam, yani sonu belli değil, eskisi gibi olabilir miyim bilemiyorum. Ne yapacağımı nasıl davranacağımı şaşırmış durumdayım. Bir yandan da acaba yeni bir insanı tanımaya , çözmeye, sevmeye sabrım ve gücüm var mı diye kendimi sorguluyorum. Ya kötü bir insan çıkarsa karşıma, ya pişman olursam , ya gelen gideni aratırsa diyorum bir yandan da . Hayatıma giren ilk insandı ve sanki ondan başkasıyla yapamam gibi geliyor, çok zor geliyor yeni birini tanıma ihtimali. Tecrübelerinizle bana bir çıkış yolu gösterir misiniz?
Evet tam olarak bu anlatmak istediğim. Korkum ve endişem şu aslında aylar sonra ben yeni bir insanı kusurlarını görmeden sevebilir miyim ? Aslında bu bir endişe edilecek ya da korkulacak birşey de değil, bunun da farkındayım. Bu sadece alışkanlık ve yalnız kalma korkusu. Çok fazla şey paylaştık ve gittiğim yerlerde aklıma gelecek, gardırobumu bile açınca o gelecek aklıma aldığı şeyleri görünce. Bu durumdan kurtulabilecek miyim? Ve aslında çok iyi biri. Merhametli, kimseye kırmaz, kötülüğünü istemez, saygılı... sadece bende birşeyler eksikk.
