- Konu Sahibi Nazli Altin Oran
- #1
ben öyle hissediyorum,kimseye güvenemiyorum,kimseyi kolay kolay affedemiyorum
benim gibi hisseden insanlar var mı bilmiyorum ama hayatımda hiç dert tasa yokken bile yalnızlık canıma tak ediyor ,bazen kendi kendime sebebsiz ağlıyorum,içiç sıkıntıdan patlayack gibi oluyor ,psikoloğa gittim bir süre 2 sene ilaç kullandıktan sonra ara verdim ,sürekli ilaç kullanmak istemiyorum artık insanların yaptıkları hataları görmemezlikten gelebilmek ,hainliklerini umursamamak ,birine yardım edeceksem de karşılığını hiç beklemeden yapmak istiyorum,aynı diğer insanlar gibi,neden böyleyim bilmiyorum çevremde kimse insanları benim kadar önemsemiyor ..üniversite son sınıftayım iyi bir mesleğim olacak ve iş bulma sıkıntım olmayacak,maddi durumum fena değil,aslında bakınca hiç sorun yok ama insanlara sms atarken bile cevap göndermeye tenezzül etmezlerse diye korkuyorum,çok gerekliyse bile aramaya çekiniyorum,ya açmak istemezlerse diye.insanlar en ufak çıkarlarında bütün adilikleri yapabiliyor ve bunu yüzlerine vurduğumda pişkinlikle beni suçlu çıkarabiliyor ,kaç kere başıma geldi takmayacağım alış artık diyorum kendi kendime ama her seferinde kalbimden bir parça kopuyor.. ben sadece mutlu olmak istiyorum,olamıyorum...
benim gibi hisseden insanlar var mı bilmiyorum ama hayatımda hiç dert tasa yokken bile yalnızlık canıma tak ediyor ,bazen kendi kendime sebebsiz ağlıyorum,içiç sıkıntıdan patlayack gibi oluyor ,psikoloğa gittim bir süre 2 sene ilaç kullandıktan sonra ara verdim ,sürekli ilaç kullanmak istemiyorum artık insanların yaptıkları hataları görmemezlikten gelebilmek ,hainliklerini umursamamak ,birine yardım edeceksem de karşılığını hiç beklemeden yapmak istiyorum,aynı diğer insanlar gibi,neden böyleyim bilmiyorum çevremde kimse insanları benim kadar önemsemiyor ..üniversite son sınıftayım iyi bir mesleğim olacak ve iş bulma sıkıntım olmayacak,maddi durumum fena değil,aslında bakınca hiç sorun yok ama insanlara sms atarken bile cevap göndermeye tenezzül etmezlerse diye korkuyorum,çok gerekliyse bile aramaya çekiniyorum,ya açmak istemezlerse diye.insanlar en ufak çıkarlarında bütün adilikleri yapabiliyor ve bunu yüzlerine vurduğumda pişkinlikle beni suçlu çıkarabiliyor ,kaç kere başıma geldi takmayacağım alış artık diyorum kendi kendime ama her seferinde kalbimden bir parça kopuyor.. ben sadece mutlu olmak istiyorum,olamıyorum...
Son düzenleme:
,hayatımdaki en büyük sınav herhalde ne zormuş ,Allah kimseyi benim durumuma düşürmesin.. öğretmen atamalarıyla da en yakın arkadaşlarım başka şehirlere uçtular dertleşecek derdimi anlatacak kimsem yok 
