- 21 Mart 2023
- 361
- 837
- 33
İyi de çoğumuz kafamızı sürekli duvarlara vurup bir şeyleri değiştiremiyoruz. Yüksek lisans yaptım ben o kadar okudum . Mesleğimde beşinci yılım. Yemin ediyorum, her sene kendimi yeniden keşfediyorum. Her yıl ben neydim ne olmak istiyorum diye soruyorum. En berbat işi de yapsaydım sımsıkı sarılırdım. Kendi ayaklarının üzerinde durmanın o güçlü hissi farklı. Şu an bana maddi ve manevi özgürlük sağladığı için, belki de çoğu insanın sıkıcı bulacağı iş bana dünyanın en güzel işi. Bir yerden tutman lazım. Hayatı kaçırdığın yetmedi mi?Evet özetle aynen öyle.Kafayi duvarlara vursamda zaman geri gelmiyor.Bisey basaramam korkusu bu yaştan sonra ayağıma pranga oluyor.Korku çaresizlik ve aşağılanmış değersizlik hissi.Vr bazen mahremiyetini.anlayamiyoum bı uyuşma geliyo anlamlandiramiyotum.Buraya konu açma sebebim ilk annem notmal değişir kimse mükemmel değil diye beni manipüle etmesiydi.Insanlarin bana notmal değil demesime ihtiyacım vardı.
Sürekli kafamı pişmanlıktan duvarlara vururum bak bu da benim hobimdir. Ama yaptıklarım için pişman olurum yapmadım diye içimde kalan bir şey olmaz.
Boşan demiyorum. Çocuk yok belli ki. Bir işe gir çalış ne olursa. Maaşını kendine harca. O öküze bir şey sormana istemene gerek kalmasın. Hem evin ihtiyacın için hem kendi ihtiyaçların için. Onun kendini beğendirmek zorunda olduğu, peşinde divane olmak zorunda kaldığı güçlü özgüvenli ve seçeneği bol bir hatun çıkar kendinden.
Korkma da harekete geç. Yemin ediyorum altı yedi ayda bir depresyon, bunalım, gerginlik, borç harç falan derken düşüp düşüp tekrar kalkıyorum kız. Kalkmak o kadar zor değil.