- 8 Kasım 2012
- 118
- 143
- 53
Bu sorunun aynısı bende var. Türkiye'de yaşamıyoruz ve eşimin düzenli bir işi yok. Sakın yanlış anlaşılmasın, bu durumdan bir şikayetim yok, bizim evimize giren yuvamızın parasıdır. Bugün be kazanıyorsam da ben sadece aracıyım, kimin rızkıdır bilinmez.
Ama çocuk yapma işine gelince, daha çok işim var. Birkaç aya akademik özgürlüğümü alacağım (umarım!) ve bir süre sorumluluk ve bir şeyler yetiştirme hissi olmadan takılmak istiyorum. 31 yaşındayım, 6 yaşında okula başladım, okul hayatımda yıl kaybetmedim ama hazırlık sınıfı okudum. 25 yıldır okuyorum yani, hayatımda okumaya ara verdiğim tek dönem yüksek lisanstan doktoraya geçişte yaşananan zorunlu bir 8 aydır. Hayatımda o dönemki rahatlığı bir daha yakalayamadım, tadı damağımda kaldı.
Eşimle aramda 8 yaş var, 5 yıllık da evliyiz. O çok çok istiyor bir çocuğumuz olmasını ve temel tartışma konumuz bu. Aslında çocuk da sevmiyorum ben pek fazla. Burada şimdi çıkacaktır, "olmadığı için böyle konuşuyorsun" diyen. Ama samimiyim bu konuda. Hiç özenmedim çocuğa da evliliğe de, koşullar öyle gerektirdiği için eşimle evlendim. Yanlış anlaşılmasın, eşimi kendim buldum, aramızda, kem gözlerden ırak, çok özel bir bağ var. Çocuk ise uzak bir düşünce.
Biraz spor yapmak, o eski çıtı pıtı ve fit halime dönmek, en büyük kaygımın "Tanrım ojem ve kıyafetim uyuşmuyor!!!" olduğu anlara dönebilmek istiyorum. Ve korkusuzca uyuyabilmek, görev bilinci altında ezilmeden takılabilmek, bir yeri gezerken bir şeylerden ödün verdiğini düşünmenin getirdiği vicdan azabından kurtulmak istiyorum.
Çok ağır bir işim var, belki ondandır, biraz soluklansam belki ben de isterdim çocuk. Sorun eşimin bunu görememesi.
Eşim aslında çok iyi biridir, iyi bir baba da olur ama önümüzü göremiyorum. Bu bile eminim ki bu sitedeki çoğu hatun için çocuk doğurmama sebebi...
Off çok bunaldım bu mevzudan çok... Şimdi anlıyorum, benim mesleğimdeki kadınların çoğu neden yalnız ve kedili kadın.
Ama çocuk yapma işine gelince, daha çok işim var. Birkaç aya akademik özgürlüğümü alacağım (umarım!) ve bir süre sorumluluk ve bir şeyler yetiştirme hissi olmadan takılmak istiyorum. 31 yaşındayım, 6 yaşında okula başladım, okul hayatımda yıl kaybetmedim ama hazırlık sınıfı okudum. 25 yıldır okuyorum yani, hayatımda okumaya ara verdiğim tek dönem yüksek lisanstan doktoraya geçişte yaşananan zorunlu bir 8 aydır. Hayatımda o dönemki rahatlığı bir daha yakalayamadım, tadı damağımda kaldı.
Eşimle aramda 8 yaş var, 5 yıllık da evliyiz. O çok çok istiyor bir çocuğumuz olmasını ve temel tartışma konumuz bu. Aslında çocuk da sevmiyorum ben pek fazla. Burada şimdi çıkacaktır, "olmadığı için böyle konuşuyorsun" diyen. Ama samimiyim bu konuda. Hiç özenmedim çocuğa da evliliğe de, koşullar öyle gerektirdiği için eşimle evlendim. Yanlış anlaşılmasın, eşimi kendim buldum, aramızda, kem gözlerden ırak, çok özel bir bağ var. Çocuk ise uzak bir düşünce.
Biraz spor yapmak, o eski çıtı pıtı ve fit halime dönmek, en büyük kaygımın "Tanrım ojem ve kıyafetim uyuşmuyor!!!" olduğu anlara dönebilmek istiyorum. Ve korkusuzca uyuyabilmek, görev bilinci altında ezilmeden takılabilmek, bir yeri gezerken bir şeylerden ödün verdiğini düşünmenin getirdiği vicdan azabından kurtulmak istiyorum.
Çok ağır bir işim var, belki ondandır, biraz soluklansam belki ben de isterdim çocuk. Sorun eşimin bunu görememesi.
Eşim aslında çok iyi biridir, iyi bir baba da olur ama önümüzü göremiyorum. Bu bile eminim ki bu sitedeki çoğu hatun için çocuk doğurmama sebebi...
Off çok bunaldım bu mevzudan çok... Şimdi anlıyorum, benim mesleğimdeki kadınların çoğu neden yalnız ve kedili kadın.
Hormonlardan birinin az çalışması, çok çalışması hamile kalmayı engelleyebiliyormuş.Öğrendim.27 yaş ne geç ne de erken bir yaş.Emin değilseninz yapmayın tabi ama yedi yıldır boşanmamışsınız adamdan.Yani onun öfkesine,fevriliğine aşınasınız aslında.
